Belgische Sporthelden: De allesvernietigende aanval van Philippe Gilbert

In oktober nam Philippe Gilbert op ‘zijn’ Cauberg afscheid van het leven als wielerprof. Het einde van een lange en legendarische carrière waarin hij - op die verdomde Milaan-Sanremo na - elke klassieker, vier keer de Amstel Gold Race, twee keer de Omloop, twee keer Parijs-Tours, twee keer het BK, twee keer Brabantse Pijl, de Waalse Pijl en de Classica San Sebastian won. Een geweldig palmares, maar de kers op de taart was toch die wereldtitel in Valkenburg in 2012. 

Boonen of Gilbert?

Zelden was een renner zo overduidelijk de beste als Gilbert op 23 september 2012 in Valkenburg. Nochtans was er voor het WK twijfel over wie de Belgische kopman moest zijn, want Tom Boonen had met winst in de E3, Gent-Wevelgem, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en het Belgisch Kampioenschap een absoluut boerenjaar achter de kiezen. De kiezen van Gilbert speelden hem dat jaar dan weer parten, door tandpijn en allerlei andere kwalen kon Gilbert zijn fenomenaal seizoen van 2011 niet herhalen in 2012. Gelukkig vond Gilbert in de aanloop naar het WK weer zijn oude vorm terug en had hij een goede Vuelta in de benen. En met winst in de Amstel Gold in 2010 en 2011 lag het parcours in Nederlands-Limburg hem als geen ander.

Bondscoach Carlo Bomans was echter duidelijk: België zou het met twee kopmannen doen, een beetje zoals in Wollongong afgelopen zomer. Philippe Gilbert moest aanvallen op de Cauberg, terwijl Boonen er alles aan moest doen om te overleven en het dan af te maken in de sprint. “Idealiter kom ik alleen boven op de Cauberg en heb ik dan nog meewind, dan zie ik het zitten. Maar dan moet alles meezitten en moet ik super zijn”, aldus Gilbert op de persconferentie voor het WK.

De zwaarste kilometer uit zijn leven

En super was hij zeker. De aanloop naar de laatste passage op de Cauberg verliep aan een waanzinnige snelheid. Het leek wel op de aanloop naar een sprint of de start van een cyclocross; iedereen wilde vooraan zitten aan de voet van de Cauberg. De Belgen speelden het ploegenspel perfect en brachten Gilbert en Boonen in stelling. Björn Leukemans, die een absolute topdag beleefde, lanceerde Gilbert, die verpletterend uithaalde. Zijn allesvernietigende aanval kon op weinig reactie rekenen. Hij had meteen enkele fietslengtes voorsprong. Enkel de Rus Kolobnev had een antwoord in de benen, maar ook hij kon het tempo niet aanhouden en dat terwijl Phil nog een tandje bijstak.

Maar na de Cauberg moest het moeilijkste deel nog komen, nog een dikke kilometer vals plat. Het moet de zwaarste kilometer uit zijn leven geweest zijn. Gilbert trok smoelen en aan zijn stuur als een bezetene en vocht tegen de verzuring. Gelukkig werd er achter hem druk gespeculeerd. Valverde, Boasson Hagen en Kolobnev wilden niet voor elkaar de kop trekken. Phil keek nog even achterom en begon op 400 meter al te vieren. Zeven jaar nadat RTBF-commentator Rodrigo Beenkens per vergissing niet Boonen, maar Gilbert naar de wereldtitel schreeuwde in Madrid, was het nu wel prijs. Philippe Gilbert was wel degelijk wereldkampioen. 

Fan van deze reeks? Lees dan zeker ook:

• De dag waarop Eddy Merckx voor eens en voor altijd ‘de kannibaal’ werd
• Hoe Justine Henin als eerste Belgische tennisser ooit Olympisch goud won
• Jean-Michel Saive, officieel wereldtop