Cedric Maes en Guillaume Lamont: “Het leven is te kort voor één gitaar”

“Guillaume is een belangrijk iemand in de muziekwereld. Hij is een jonge gast die gewoon goed rockt. Hij maakt deel uit van een uitstervend ras. Het is goed dat iemand dat nog in leven houdt”, zegt Cedric Maes over zijn collega-gitarist Guillaume Lamont van de Gentse band RHEA. “Cedric is een heel sympathieke gast die het niet hoog in zijn bol krijgt, ook al zou hij dat voor mijn part best mogen. Als Belgische gitarist heeft hij me wel geïnspireerd”, stelt Guillaume gitarist bij The Sore Losers Cedric Maes voor.
 
Jullie spelen beiden graag op een Gibson Les Paul?
 
Cedric: “Ik heb erg veel gitaren, hoeveel zal ik niet zeggen. Maar ik word denk ik vaak geassocieerd met Les Pauls omdat ik dat voor live optredens heel praktische gitaren vind. Ze zijn betrouwbaar. Sommige gitaristen vinden dat ze te snel ontstemmen, dat ze log en zwaar zijn of te dikke nekken hebben, maar ik heb ze altijd praktisch gevonden.”

Guillaume: “Ik speelde veel op Gibson SG’s, maar dan heb ik eens voor een appel en een ei een Les Paul gekocht. Dat kwam eigenlijk omdat ik met mijn goede vriend Milo Meskens in een band speelde. Hij speelde op Fenders en natuurlijk bleef ik hem aansporen om eens een Gibson te proberen. Hij kocht een gitaar en ik een versterker, maar dan hebben we geruild. Nu kan ik niet meer zonder, die gitaar is uitgegroeid tot het instrument dat ik voor alles gebruik. Het was geen bewuste keuze, het is gewoon natuurlijk zo gegroeid.”
 
Is er zoiets als één ideale gitaar die voor alles werkt?
 
Cedric: “Ik zou perfect alles op één gitaar kunnen doen, maar het is gewoon plezant om er verschillende te gebruiken. Ze klinken allemaal anders, dat maakt het zo leuk. Het leven is te kort voor één gitaar.”

Guillaume: “Ik speel zo vaak in andere stemmingen dat ik wel genoodzaakt ben om verschillende gitaren te gebruiken. Maar dat leert je experimenteren. Het is leuk om eens iets nieuws vast te nemen en meteen geïnspireerd te worden.”

Cedric: “Oude gitaren, daar zitten liedjes in. Op een gitaar die je niet gewoon bent speel je ook automatisch anders.”

Guillaume: “Ja, dat klopt helemaal. Het is al gebeurd dat ik een nieuwe gitaar vastnam en dat daar meteen een nieuw nummer uitkwam. Ergens komt dat ook door de energie en het enthousiasme die je ervan krijgt, maar de ideeën komen gewoon. Dat ligt niet aan andere houtsoorten of zo, het is gewoon een aanvoelen.”
 
Jullie zijn beiden “gearheads”, materiaalfreaks, maar mengen jullie je ook in typische gitaardiscussies zoals houtsoorten, dikke of dunne snaren …?
 
Cedric: “Wij werken alletwee in een gitaarwinkel, dus we worden wekelijks met die discussies geconfronteerd. Er zijn heel veel meningen en ik denk dat het fout is om te zeggen dat het ene beter is dan het andere. Wat snaren betreft bijvoorbeeld, wordt gezegd dat dikke snaren beter zijn. Dat houdt misschien steek voor een jazzgitarist, maar ik speel al jaren op dunne snaren. Dat wordt bijna als een schande gezien, maar vroeger bestond niets anders, die verschillende diktes zijn er pas gekomen in de jaren 70. Al die oude platen zijn opgenomen met dunne snaren. Tegen een gitarist zeggen dat hij geen dunne snaren mag gebruiken is zoals zeggen tegen een schilder: “Gebruik jij nog altijd rood of wat?” In de studio werken we soms met echt afstands materiaal en een goedkope gitaar. Waarom? Omdat dat nu eenmaal perfect werkt voor dat ene nummer.”

Guillaume: “Ik vind het dubbel. Tot op een zekere hoogte houdt het steek om voor beter materiaal te gaan, maar soms kan brol ook cool klinken. Het is altijd een tweestrijd, maar het belangrijkste is uiteindelijk dat het goed klinkt. Ik probeer me van die discussies gewoonlijk niet te veel aan te trekken.”
 
Jack White zei vroeger dat hij met zijn gitaar wil vechten.
 
Guillaume: “Die uitspraak heb ik nooit gesnapt.”

Cedric: “Het is ook bullshit, natuurlijk heeft hij het liever makkelijk tijdens het spelen. Jack zegt dat alleen omdat het interessant klinkt. Die typische Airlines waarop hij speelde, die klinken als een droom en al zijn gitaren zijn gebouwd door een meesterluthier. Je gelooft toch niet dat hij aan die gitaarbouwers vraagt om slechte instrumenten te maken? Maar als hij dat zou zeggen, dan klinkt dat minder cool natuurlijk.”

Hebben jullie ooit overwogen om zelf een gitaar te maken, zoals Chris Proesmans deed voor ‘Guitar Stories’?
 
Guillaume: “Ik heb er al vaak aan gedacht, maar uiteindelijk grijp ik toch altijd naar wat ik heb. Ik wil mijn gitaren wel upgraden en zo veel mogelijk personaliseren – zoals mijn Les Paul – maar er zelf eentje bouwen, dat is nog een ander paar mouwen.”

Cedric: “Ik hou er ook van om alles uit een gitaar te halen en te vervangen totdat het perfect is wat ik wil. Maar iets beters uitvinden dan wat Leo Fender of Gibson maakten, daar ben ik niet slim genoeg voor.”
 
Welke gitaristen inspireren jullie?
 
Guillaume: “Ik ben een grote fan van classic rock, dus voor mij zijn dat Angus Young (AC/DC), Jimmy Page (Led Zeppelin), Paul Kossoff (Free) … Er zijn er veel, eigenlijk. Ook bijvoorbeeld Josh Homme van Queens of the Stone Age hoort erbij. Die klinkt soms technisch gezien slecht, maar altijd zo buitenaards vet.”

Cedric: “Voor mij zijn dat alle bovengenoemden en ook bijvoorbeeld Keith Richards of de drie gitaar spelende Beatles. Die zijn gewoon zo goed in nieuwe licks uitvinden. Ook Mick Ronson, John Frusciante … Alles en iedereen kan inspiratie opwekken. Soms komt dat ook van een gitaristje van tien jaar die in de winkel komt. Het houdt niet op. Het mooie aan een gitaar is: je kan wel door iemand geïnspireerd raken, maar je kan die nooit imiteren. Geef mij morgen de gitaar en al het materiaal van Josh Homme en ik zal niet klinken zoals hij.”
 
Geluid zit dus in de vingers. Verandert jullie geluid nog vaak?
 
Guillaume: “Mijn geluid is de laatste twee jaar extreem veel veranderd, dat is vooral omdat ik met een songwriter speel die me pusht om nieuwe dingen te doen. Zonder hem had ik nog altijd een gitaar, een kabel en een Marshallversterker, meer niet.”

Cedric: “Ik verander niet veel meer. Eigenlijk ben ik een beperkte gitarist, ik kan vooral binnen mijn eigen vakje werken. Maar ik vind het wel leuk om bij te leren. Toch is er sinds de interviews voor ‘Guitar Stories’ al wat veranderd. Ik zag Chris onlangs en ik zei: “Dju toch, we zullen al een tweede editie moeten opnemen.”

Guillaume: “Toen we dat interview afnamen, vond ik mijn eigen materiaal eigenlijk nog veel te simpel. Ik had niet gedacht dat mensen in zo’n eenvoudige setup geïnteresseerd zouden zijn.”

Cedric: “Het is een kwestie van goesting. Ik vind het gewoonlijk ook leuker om een eenvoudige setup te zien, maar soms is het ook leuk om iemand aan de andere kant van het spectrum te horen. Denk maar aan The Edge van U2 bijvoorbeeld. Zonder al die pedalen klinkt zijn muziek niet, en dat geeft hij ook gewoon toe.”
 
Wat kunnen we meenemen uit een reeks als ‘Guitar Stories’?
 
Cedric: “Ik hoop dat dit mensen zal aanzetten om meer gitaar te spelen. We hebben meer muziek nodig, meer jongeren die spelen. Anders luisteren we over dertig jaar alleen nog maar naar computers. Het is goed dat groepen als RHEA er zijn om de echte muziek in leven te houden. Ik vergelijk veel elektronische muziek met stoppen met eten, en alleen nog maar kauwgom knabbelen. Natuurlijk is het allemaal een kwestie van smaak, maar elektronische muziek wordt vaak gewoon gemaakt door op een knopje drukken. Dat kan iedereen en het zal net hetzelfde klinken als van Dimitri Vegas en Like Mike. Dus als één iemand na het zien van deze reeks beslist om een gitaar te kopen en een eigen geluid te vinden, dan is het doel bereikt.”

Guillaume: “Ik hoop dat mensen hierdoor begrijpen dat ze zich niet te veel mogen laten meeslepen door wat iedereen zegt. Er is geen juist of fout, je moet je eigen zoektocht afleggen.”

Stream 'Guitar Stories' nu via Pickx.be.
Lees hier het interview met Chris Proesmans, de maker van 'Guitar Stories'.
Lees hier het interview met gitaarbouwer Hilko Nackaerts.