Op zaterdag 2 juli krijgt Middelkerke met de musical ‘Queen, the Unique Symphony Celebration’ een internationaal spektakel voorgeschoteld. Een kans om alle hits van Queen nog eens te horen passeren in een live uitvoering. Niet getreurd als je er zelf niet erbij kan zijn want je kan de show in volle glorie bekijken op de zender Pickx Live op 6 juli om 20u of in de VOD-catalogus op Pickx.be!
Freddie Mercury was tegelijkertijd een ongeleid projectiel én een vaandeldrager in de geschiedenis van de popmuziek. Zelf geldt hij zoveel jaren na zijn dood als inspiratiebron voor jonge, ambitieuze artiesten -zoals voor Michael Kluch, die in 'Queen, the Unique Symphony Celebration' gestalte geeft aan Mercury-, maar evengoed was het ooit omgekeerd en haalde de charismatische Queen-frontman zelf inspiratie bij andere collega’s. Of het nu gaat over de manier van zingen, zijn gevoel voor show, zijn teksten of zijn vestimentaire stijl: Freddie Mercury leerde van de allergrootsten. Proximus Pickx geeft je een inkijk in die creatieve wereld.
The King was dé referentie wat betreft het rock’n roll-genre. Ook bij de jonge Freddie Mercury zorgde hij voor een revelatie: de Queen-zanger vertelde ooit hoe Elvis Presley hem in de jaren 50 deed inzien dat hij zelf iets in de muziekindustrie wilde betekenen. Het is door de hits van Elvis te zingen en te imiteren dat hij stap per stap zijn eigen stem vond en ook eigen nummers probeerde te schrijven. Met de gekende gevolgen!
Een van de mooiste hommages van Queen aan The King is het liedje ‘Crazy Little Thing Called Love’. Een hit met een rockabilly-melodie die heel sterk doet denken aan het beste van Elvis Presley. Freddie paste zijn stem aan, zodat het dieper en groovy’er klonk, meer Elvis kortom. De videoclip bij dat nummer laat al helemaal niets aan de verbeelding meer over: we zien Freddie in een leren vest, met strak naar achter gekamd haar dat flink in de gel werd gezet, en met flukse heupbewegingen zoals we die van Elvis kennen.
Nog een fun fact: Freddie verklapte jaren na de release -en het succes van dat nummer- dat hij het geschreven had in zijn bad. Om maar te zeggen: Elvis was altijd en overal aanwezig in het leven van Freddie Mercury.
Het is niet zo moeilijk om de gelijkenissen tussen David Bowie en Freddie Mercury te zien. Beide zangers wisten hun eigen universum te creëren, dat bol staat van de theatraliteit, show en grandeur. Allebei groeiden ze uit tot iconen van de popmuziek en de queer community, als mensen die zich niet laten inperken door maatschappelijk opgelegde grenzen en die wandelende promotie bleken voor authenticiteit. Durven jezelf zijn, wars van alle criticasters; die boodschap straalden zowel Bowie als Mercury heel erg uit.
Net vanuit die gemeenschappelijke attitude geraakten beide iconen ook bevriend met elkaar. En werkten ze ook samen. Het nummer ‘Under Pressure’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Een samenwerking die eigenlijk eerder toevallig tot stand kwam, want het ontsproot uit een spontane ontmoeting in de studio: Bowie die binnenviel in de studio bij Queen en dan maar besloot even mee te jammen. Met die hitsingle als resultaat.
Bowie schreef het nummer samen met Mercury, wat aantoont dat het buiten uitzonderlijke persoonlijkheden ook nog eens bescheiden mensen waren. Met elk wel een grote drang naar perfectionisme. Die eigenschappen leidden tot ‘Under Pressure’, een van de meest herkenbare tunes uit de popgeschiedenis.
Freddie Mercury heeft zijn bewondering voor deze opper-Beatle nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij noemde John Lennon niet meer of minder dan een muzikaal genie, iemand die “magie” creëerde, aldus Mercury. Vooral de veelzijdigheid van Lennon -als zanger, auteur en componist- dwong ontzag af bij de Queen-frontman. Zelf vond hij zich veel minder getalenteerd dan zijn grote voorbeeld, hij wilde daarom ook nooit vergeleken worden met Lennon, die volgens hem “uniek” was.
Queen heeft verschillende pogingen ondernomen om John Lennon te eren. In 1980 bijvoorbeeld, toen Lennon in New York vermoord werd, was Freddie Mercury helemaal ontredderd. De dag nadien bracht hij een hommage aan zijn muzikale held door diens klassieker ‘Imagine’ een eigen interpretatie te geven. Later bracht Queen een nummer uit dat helemaal opgedragen werd aan Lennon: ‘Life is Real’, met de ondertitel ‘Song for Lennon’. In dat nummer hoor je duidelijke verwijzingen naar de typische Lennon-stijl, met veel nadruk op de tekst en een sobere uitvoering aan de piano.
Het waren uiteraard niet enkel mannelijke artiesten die Freddie inspireerden. Zo was er ook Ella Fitzgerald die een grote invloed uitoefende op het parcours van de Queen-zanger. Hij was dol op die kenmerkende stem van deze grande dame van de jazz, en kon ook de jazzy sfeer smaken die ze telkens wist te creëren. Niet voor niets werd het zevende studioalbum van Queen ‘Jazz’ gedoopt. Een rechtstreekse verwijzing naar Fitzgerald, hoewel er eigenlijk geen enkel jazzy nummer opstaat -dat was dan weer de humor van Freddie.
Al bracht Queen wel ooit een song uit die inspiratie haalde bij de Fitzgerald-stijl: ‘Living On My Own’. Hoewel meer dansbaar dan jazzy, zitten er enkele gimmicks in verstopt die verwijzen naar de typische maniertjes van Ella Fitzgerald. Zo geeft Freddie Mercury enkele vocale hoogstandjes ten beste, waarin hij experimenteert met scat, de zangvorm die zo eigen is aan jazz en waarbij verschillende toonaarden gecombineerd worden. Klank primeert op tekst. Een specialiteit van Fitzgerald. Voor Queen wel een gewaagde zet om daarmee uit te pakken in een rockmilieu dat medio jaren 80 niet bepaald openstond voor dat soort frivoliteiten.
Misschien wel de verrassendste naam uit dit lijstje. Freddie Mercury was een enorme fan van de Italiaanse tenor, hij luisterde heel vaak naar diens muziek en ging ook geregeld live kijken naar zijn muzikale held. Meermaals geraakte Mercury onder de indruk van de podiumprésence en de vocale topprestaties van Pavarotti. De operascene is ook steeds een grote invloed geweest op Mercury, die zelf ook nooit de grote gebaren en emoties schuwde tijdens zijn optredens met Queen.
Het is die passie voor opera die Mercury ertoe aanzette om de grenzen van de rockmuziek af te tasten… en finaal ook te verleggen. Velen zullen het erover eens zijn dat Queen en Mercury eigenlijk de grondleggers zijn van een nieuw genre: de rock opera. Lang verguisd, maar door velen uiteindelijk ook omarmd. In deze tijden lijkt een mix van genres logisch, maar destijds was dat verre van evident. Freddie Mercury, iemand die de genres oversteeg en overal ideeën oppikte, durfde dat aan en werd zo zelf een van de meest invloedrijke figuren in de muziekgeschiedenis.
Dé klassieker in het genre van de rock opera is natuurlijk ‘Bohemian Rhapsody’, waarin de invloeden van een man als Pavarotti het duidelijkst tot uiting komen. Maar er is ook ‘Barcelona’, dat uitgebracht werd ter gelegenheid van de Olympische Spelen van 1992 in de Catalaanse hoofdstad. Een unieke samenwerking tussen Freddie Mercury en de Spaanse operazangeres Montserrat Caballé. Rock’n roll zoals we die nog nooit gehoord hadden. En nadien ook niet meer zouden horen.
