Tien jaar geleden was Ghana dé grote revelatie tijdens het WK 2010 in Zuid-Afrika. Elke neutrale voetballiefhebber hoopte dat de Black Stars met hun attractieve voetbal het ver zouden schoppen tijdens het toernooi. Maar in een knotsgekke kwartfinale moesten de Ghanezen echter de duimen leggen tegen Uruguay, of beter gezegd: tegen de hand van Luis Suarez.
In 2010 werd het eindtoernooi van de wereldbeker voetbal voor het eerst in haar bestaan op het Afrikaansecontinent georganiseerd. Dit tot groot jolijt van alle Afrikanen voor wie voetbal de belangrijkste bijzaak ter wereld is. Als kers op de taart kon de wereld niet naast de knalprestaties van Ghana kijken: het Afrikaanse land verdedigde deeer van het continent door als tweede in hun groep te eindigen, net na topland Duitsland.
Ghana deed pas echt van zich spreken toen ze in de zestiendefinales van het WK geheel onverwacht de VerenigdeStaten over de knie legde met 2 -1. Dankzij deze oplawaai van jewelste keek het hele Afrikaanse continent naar Ghana om hun eer hoog te houden tijdens de laatste en beslissende fase van het toernooi. Maar toen kwam de volgende uitdaging: het spelen van de kwartfinale tegen Uruguay.
Ghana stond tijdens het toernooi bekend als een ploeg die leuk en aanvallend voetbal bracht. Daar was het eerste halfuur tegen Uruguay echter niets van te merken. De BlackStars kregen maar geen voet aan de grond en leken onder de indruk van de omstandigheden. Dat duurde tot aan het laatste kwartier van de eerste helft: toen maakte ze meer aandrang om een doelpunt te maken en dat werd beloond. De Ghanese middenvelder Sulley Muntari zag zijn kans schoon om aan te leggen richting doel en knalde een onhoudbare raket in de goal van Uruguay.
Na de koffie ging Uruguay op het gaspedaal staan. Superspits Forlan nam een vrije trap in de 55e minuut, krulde die heerlijk het Ghanese doel in en zette daarmee de bordjes gelijk. De tegenprik van Forlan moet de Ghanezen danig ontmoedigd hebben want ze waren niet meer in staat om voor doelgevaar te zorgen in de tweede helft. De Zuid-Amerikanen probeerden nog, maar ook zij bakten er in de tweede helft niet veel meer van. Vermoedelijk speelde de fysiekevermoeidheid beide ploegen parten.
Met een 1-1 score op het bord ging de wedstrijd naar verlengingen, maar ook die extra tijd leek geen soelaas te brengen. Tot in de 120e minuut, toen Ghana een gouden kans kreeg.
Nadat de bal maar niet kon worden weggewerkt uit het Uruguayaansestrafschopgebied, kopte spits Adiyiah een botsende bal richting het lege doel van Uruguay. Daar had spits LuisSuarez postgevat en die sloeg met zijn hand pardoes naar de aanvliegende leer om die kost wat kost uit het doel te houden. Gevolg: rode kaart voor Suarez en penalty voor Ghana.
AsamoahGyan nam de strafschop voor zijn rekening en kon Ghana geven waar het al maanden over droomde: als eerste Afrikaanse land ooit doorstoten naar de halve finales van een wereldbeker voetbal. Hij trapte echter onbegrijpelijk tegen de lat en dompelde daarmee alle Ghanezen, en een heel continent, in de rouw. Uruguay, daarentegen, wist dat het ontsnapt was aan een rampscenario en keek reikhalzend uit naar de strafschoppen die eraan zaten te komen.
Die strafschoppen werden, je raadt het nooit, gewonnen door Uruguay (4-2). Het Zuid-Amerikaanse land stootte door maar werd in de halve finale alsnog uit het toernooi geknikkerd door onze noorderburen: Nederland. Zij verloren enige tijd later van de toenmalige Europese kampioen, Spanje.
Luis Suarez had een groot aandeel in de overwinning van zijn team, zij het op een onsportieve manier. Want door zijn onfortuinlijke daad strandde Ghana, net als Kameroen in 1990 en Senegal in 2002, in de kwartfinales van een wereldbeker. Dat kon Suarez echter niet deren: “De hand van God is nu van mij”, zou hij later aan de pers vertellen. Omdat Uruguay het schopte tot de halve finales werden alle spelers, inclusief Suarez, zelfs publiekelijk geëerd door hun president.
AsamoahGyan, die andere speler die voor gerechtigheid kon zorgen maar het uiteindelijk niet deed, zat na de match in zak en as. Hij kon naar eigen zeggen wekenlang de slaap niet vatten en ontving zelfs doodsbedreigingen naar aanleiding van zijn gemiste strafschop. Tien jaar later ligt de kwestie nog steeds gevoelig in Ghana, een land dat nog altijd hoopt om opnieuw te kunnen meedingen naar een eindoverwinning op een wereldbeker voetbal.