Waarom de comeback van Rad van Fortuin een zegen is

Films | Alles komt terug, en al zeker gouden televisieformats die in het verleden garant stonden voor succes en hoge kijkcijfers. Vanaf vanavond draait het Rad van Fortuin weer, deze keer op VIER. Deelnemers kunnen voor het eerst sinds 2006 hun geluk beproeven door een ruk te geven aan het wiel met geldbedragen en letters te raden, die ‘galgjegewijs’ een woord of gezegde vormen. Ons geluk kan alvast niet op: vier redenen waarom de spelshow een verrijking is voor het armtierige zomeraanbod op tv.

Door Pickx

Gepubliceerd op 03.08.20

2min

Nostalgie

Nostalgie is een wondermiddel waar weinig stervelingen tegen bestand zijn, en waarmee tv- en filmmakers graag uitpakken. Het is intens, doeltreffend en gelukopwekkend, en vormt dus het ideale glijmiddel dat ongeïnspireerde tv-makers gebruiken om zich te vergrijpen aan oude succesformules. Vaak pakt die oefening verkeerd uit, maar evengoed smaakt die oude wijn in nieuwe zakken even lekker als toen.

Flashback naar het VTM van de vroege jaren 90: de gloednieuwe commerciële speler in het Vlaamse medialandschap trok van meet af aan alle registers open om zoveel mogelijk marktaandeel te bemachtigen. De zender bond de strijd om de kijker aan met de almachtige openbare omroep. Het leverde spannende, uitdagende en opwindende televisie op, dat afstak tegen het duffe, ingeslapen tv-bastion van de VRT. Het Rad van Fortuin draaide al sinds de jaren 70 op de BRT, onder toeziend oog van presentator Mike Verdrengh. Toen VTM de show in 1989 – bij het ontstaan van de zender – overnam, kreeg het programma een facelift. Presentator Walter Capiau en assistente Aurore, wiens taak was om de letterbordjes om te draaien, injecteerden schwung, pit en humor in het concept.

De vernieuwing sloeg aan: kijkers stemden massaal af op het rad – tot frustratie van de BRT, die een veldslag in de tv-oorlog verloor. Halfweg 1994 nam Bart Kaëll de presentatie van het spel over, tot eind 1997. Daarna verdween het programma een tijdlang van het scherm, tot het in 2004 weer nieuw leven ingeblazen werd om het vijftienjarig bestaan van de commerciële zender te vieren.

Nieuw hoofdstuk in het blunderboek

"Ik ga het zeggen, Walter: Jill Clinton": sommige onsterfelijke kemels van doodzenuwachtige kandidaten in wiens brein het licht even uitging, staan in het collectief geheugen gegrift. Binnenkort kunnen we ons ongetwijfeld weer verkneukelen aan fonkelnieuwe uitglijders, die al even pijnlijk als hilarisch zijn. Fun fact: de naam van het Vlaamse productiehuis Woestijnvis verwijst naar een van de bekendste flaters uit de spelgeschiedenis.

Eenmaal de blunderaar door de grond gezonken van schaamte, kunnen we alleen maar dankbaar zijn voor de lachtranen die de onfortuinlijke kandidaat ons bezorgd heeft in deze sombere coronatijden. Of wat dacht u van het wonderlijke antwoord "Asibelle O"?

De bevallige assistentes

In het Rad van Fortuin defileerden door de jaren heen tal van assistentes, die de juist geraden letters op het speelbord moesten omdraaien. Met die prestigieuze taak werden belast (in chronologische volgorde): de genaamde Aurore Dobbelaere, Bé De Meyer, Els Van Dyck, Déborah Ostrega (die nadien een bescheiden mediacarrière uitbouwde) en Valérie Raymakers.

Na de hiatus fungeerde de toen 21-jarige Zoë Van Gastel nog drie jaar als bordjesdraaier in de vooravond op VTM. De show werd afwisselend gepresenteerd door Walter Grootaers, Koen Wauters, Luc Appermont en Bart van den Bossche. In 2003 greep Van Gastel net naast de hoofdprijs op de Miss België-verkiezing. Appermont deed nog tijdje dienst als vaste presentator, tot het programma in 2006 stopgezet werd.

De ondraaglijke spanning

Iedereen hield zijn adem in, telkens het rad na een forse ruk dreigde stil te vallen op het bankroetkaartje. Maar al even bloedstollend was de finale, waarin de finalist vijf medeklinkers en een klinker naar keuze moest geven om de woorden op het speelbord te raden.

Die finale nam doorheen de geschiedenis van het spel verschillende vormen aan, maar één element veranderde nooit: de blitse prijzen die te verdienen waren. Van allerhande huishoudtoestellen en luxegoederen tot zelfs een auto, waarmee assistente Zoë tijdens het binnenrijden in de televisiestudio tegen het wedstrijdbord knalde, zoals ze later opbiechtte.