Nieuw album toont Lana Del Rey op haar eigenzinnigst

Muziek |
Met ‘Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd’ heeft Lana Del Rey al haar negende studioalbum klaar sinds haar debuutalbum 'Born to Die' uit 2012. Een gebrek aan productiviteit kan je haar dus allerminst verwijten. Een gebrek aan inventiviteit en lef ook niet, zo bewijst de Amerikaanse zangeres op die nieuwe worp.

Door Pickx

Gepubliceerd op 24.03.23

2min

Toen Lana Del Rey in 2011 wereldwijd scoorde met de single ‘Video Games’ en vervolgens haar debuutalbum ‘Born To Die’, ging dat gepaard met flink wat controverse. Jazeker, de popsingles waren hoogst aanstekelijk en getuigden van massa’s schrijftalent. Alleen… had ze die wel zelf geschreven? En was Lana Del Rey niet gewoon het resultaat van een uitgekiende marketingstrategie? Een mooi snoetje, een klok van een stem en het imago van getormenteerde, melancholische ziel. Een recept voor succes.

Het was een last die de New Yorkse lang met zich meedroeg en die tot op vandaag resoneert in haar muziek. Ondertussen weten we beter: Lana Del Rey is een straffe singer-songwriter. Vooral met haar album ‘Norman Fucking Rockwell!’ uit 2019 gooide ze hoge ogen en wist ze zelfs de meest fervente criticasters lik op stuk te geven. Scherpe maatschappijkritische teksten, filosofische bespiegelingen (van opleiding is Del Rey filosofe), ironische zelfreflectie en refreinen die als heimelijke indringers onder je huid kruipen: het zat er allemaal in.

Nadien ging ze op dat elan door met het dubbele salvo ‘Chemtrails Over the Country Club’ en het heerlijke, enigszins onderschatte ‘Blue Bannisters’, allebei uitgekomen in 2021. Het waren ingetogen pareltjes, die de meer poëtische kant van Lana Del Rey blootlegden.

Helemaal zichzelf

En nu, amper twee jaar later, ligt ‘Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd’ reeds bij de platenboer. Die lange albumtitel geeft het al een beetje weg: hier hoor je Del Rey op haar eigenzinnigst. Echt structuur zit er niet in deze 16 tracks tellende langspeler, de genres waaieren alle kanten uit en er wordt volop geëxperimenteerd met ritme, geluid en spoken word. Het lijkt erop dat Lana Del Rey pas op haar 37e helemaal zichzelf durft zijn en het zelfvertrouwen heeft opgebouwd om de drang naar perfectie los te laten. We horen haar tussendoor soms giechelen of commentaar leveren tijdens een song. Dat mag rommelig of onsamenhangend overkomen, het maakt van deze ‘Ocean Blvd’ misschien wel de spannendste en eerlijkste plaat die Del Rey al maakte.

Het album begint met een gospelintro, die vervolgens verder vloeit in die kenmerkende in melancholie gedrenkte stem van Lana Del Rey bij het inzetten van opener ‘The Grants’. “Do you think about heaven”, zingt ze met een hoge stem. Hier schijnt ook licht in de kerk. Een majestueuze opener. ‘The Grants’ is trouwens een verwijzing naar haar familienaam, want in werkelijkheid heet ze Elisabeth Grant. Ook met die keuze geeft de zangeres de richting aan van dit hoogstpersoonlijke album. Tijdens het creatieproces verloor ze haar laptop, waarop allerlei persoonlijk materiaal stond, onder andere heel wat foto’s uit het familiealbum. Het maakt dat ze vaak terugblikt op haar jeugd in deze nostalgische trip, maar ook op haar oeuvre tot dusver. Meermaals wordt er in de songs gealludeerd op eerder werk.

Opvallende gastbijdrages

Meteen na die sacrale opener volgt titeltrack ‘Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd’, dat als single veelvuldig op de radio viel te horen en na amper enkele weken al afklokte op meer dan 30 miljoen streams op Spotify.

Echt verrassen doet la Grant met ‘A&W’, dat vooruit wordt gestuwd door een moderne R&B-trapbeat en een geinige rapflow aan het eind. Verfrissende spielerei die lucht geeft aan de plaat. Want daarna neemt de ‘Judah Smith Interlude’ je meteen weer bij het nekvel. Een bevlogen spoken word van Judah Smith, de hippe en welbespraakte pastoor/comedian van Churchhome, een progressief christelijk verbond dat onder meer Justin Bieber en Lana Del Rey tot haar aanhangers mag rekenen. Ook de Afro-Amerikaanse Grammy-winnaar Jon Batiste krijgt aandacht, hij heeft een bijdrage op het pianonummer ‘Candy Necklace’ en de daaropvolgende interlude.

Het spaarzame op piano gespeelde ‘Kintsugi’ trapt het tweede deel van de plaat af en is vintage Del Rey. Bitterzoet en hemels. De charismatische Father John Misty passeert op ‘Let the Light In’. ‘Margaret’, een samenwerking met Bleachers, is een volgend hoogtepunt. Het duet tussen Del Rey en Jack Antonoff -sinds ‘Norman Fucking Rockwell!’ de vaste producer van haar platen maar met zijn eigen project Bleachers ook succesvol in de VS- sprenkelt wat extra magie over het album. In het trapnummer ‘Peppers’ bezingt Del Rey zowaar haar liefde voor de Red Hot Chili Peppers en Angelina Jolie, geassisteerd door de Canadese undergroundkoningin Tommy Genesis.

Als uitsmijter is er het dromerige, meanderende ‘Taco Truck x VB’ en weten we één ding: dit doet snakken naar meer!