U2 bewijst met 'Songs of Surrender' dat hun nummers ook rond een kampvuur werken

Al de anthems, maar dan kleiner. Zo omschrijft de krant The Guardian het nieuwe album van U2. Met ‘Songs of Surrender’ brengen Bono en de zijnen nieuwe versies uit van maar liefst 40 van hun grootste hits en meest toonaangevende nummers. Die nieuwe versies klinken vooral intiemer, akoestischer en gevoeliger dan de originelen.

Maar U2 doet niets in het klein, en dus is ook ‘Songs of Surrender’ geen kleine plaat geworden. Getuige daarvan is de lange tracklist, die voor de fysieke release over vier CD-schijfjes verdeeld is. Het lijkt op een ‘Greatest Hits’-compilatie, maar dat is het zeker niet. De vier leden van U2 gingen samenzitten en selecteerden nummers uit hun repertoire die het volgens hen verdienden om in een nieuw jasje gestoken te worden. Niet alleen de grootste hits dus, maar ook een selectie nummers van ‘Songs of Innocence’, een plaat die overschaduwd werd door controverse omdat zo’n 500 miljoen gebruikers van iTunes het album gratis maar ongevraagd in hun bibliotheek kregen. Hun toevoeging op ‘Songs of Surrender’ suggereert dat de band vindt dat de muziek een tweede kans verdient.

Het idee voor ‘Songs of Surrender’ ontstond bij gitarist The Edge. “Muziek geeft je de mogelijkheid om door de tijd te reizen”, zei hij bij de aankondiging van het album. “We waren benieuwd wat er zou gebeuren als we onze oude nummers in het heden zouden plaatsen en hen in een 21ste eeuws jasje zouden steken. Zou het de nummers ten goede komen? Wat begon als een experiment, werd al gauw een obsessie. Intimiteit verving de postpunk-energie. Een nieuw tempo en zelfs nieuwe akkoorden en teksten drongen zich op. Een goed nummer is onverwoestbaar, zo bleek.”

Mandolines in de plaats van effecten

Het idee was om terug te keren naar de absolute basis van de nummers, die aanvankelijk geschreven en opgenomen waren met liveconcerten in het achterhoofd, maar nu intiemer mochten zijn.

Wie vertrouwd is met het geluid van U2, weet dat het gitaarwerk van The Edge veelal steunt op een overvloedig gebruik van gitaareffecten zoals reverb en delay. Voor ‘Songs of Surrender’ kon de gitarist daar weinig tot geen beroep op doen, dus klassiekers als ‘Pride (In The Name Of Love)’ klinken op de nieuwe plaat wel heel anders dan in het origineel. Naast een akoestische gitaar hoor je ook een mandoline, die in de plaats van een delay-effectenpedaal het geluid voller moet maken.

Zoals je eigenlijk van elke release van een band als U2 kan verwachten, zijn de meningen over ‘Songs of Surrender’ verdeeld. Muziekmagazine Rolling Stone strooit met superlatieven en vindt dat het album vol hoogtepunten staat. The Guardian houdt het ergens in het midden en wenst dat U2 meer in hun obscure archief had gegraven in de plaats van iconische en erg memorabele nummers te herwerken. De Nederlandse radiozender NPO 2 voert dan weer de Bono-imitator en frontman van coverband U2two Sam Kramer op, die niet te spreken is over het album. “Versies die ook in een verzorgingstehuis gedraaid kunnen worden”, noemt hij de herwerkingen nogal oneerbiedig.

Een anekdote die Rolling Stone aanhaalt somt het nog het best op. The Edge was ooit in gesprek met songwritinglegende Bob Dylan. “Mensen gaan jouw nummers nog duizenden jaren spelen”, zei The Edge. “Ze zullen ook naar jouw nummers luisteren”, antwoordde Dylan. “Ze zullen alleen niet weten hoe ze die moeten spelen.” Met de uitgeklede nieuwe versies wil The Edge aantonen dat de songs van U2 ook overeind blijven als ze op een akoestische gitaar rond een kampvuur gespeeld worden.