Roberto Mancini verliest ‘een broer’ met het overlijden van Gianluca Vialli

Afgelopen december pakten er donkere wolken samen boven het gebouw van de Italiaanse voetbalbond. Gianluca Vialli, de teammanager van de Italiaanse nationale ploeg, verkondigde toen dat zijn gezondheid het niet meer toeliet om zijn job bij de nationale ploeg uit te oefenen en dat hij deze per direct neerlegde. Dokters hadden opnieuw pancreaskanker vastgesteld in het lichaam van de 58-jarige man, en deze keer leek de ziekte de overhand te hebben. Op vrijdag 6 januari maakte de familie van Vialli het droevige nieuws bekend dat de oud-international was bezweken onder zijn ziekte en was komen te overlijden.

Het slechte nieuws heeft de hele Italiaanse voetbalwereld ondergedompeld in een diepe rouwsfeer. Vialli was immers een graag geziene persoonlijkheid in Italië. Hij maakte in Italië grote furore in de jaren tachtig en negentig waarin hij aan de zijde van zijn goede vriend Roberto Mancini ook zijn grootste successen boekte. Dat deden beide heren bij de Italiaanse traditieclub Sampdoria.

Tegenpolen trekken elkaar aan

Het verhaal van Vialli en Mancini begon in 1984. Vialli had net enkele succesvolle jaren met Cremonese achter de rug en was er met de club in geslaagd om terug naar de Serie A te promoveren. De spits kon op interesse rekenen van Juventus, maar ook van Sampdoria waar zijn goede vriend Roberto Mancini al enkele jaren actief was. Mancini maakte zowel het bestuur van Sampdoria als Vialli warm voor een transfer en die kwam er ook in 1984.

Vialli en Mancini werden vaak als spitsenduo opgesteld en bleken op het veld ook bijzonder complementair te zijn. Naast het veld viel vooral het verschil tussen de twee op: Mancini was een speler die niet zo spraakzaam was, terwijl Vialli duidelijk niet op zijn mondje was gevallen. Ondanks het feit dat beide heren over een geheel andere persoonlijkheid beschikten, kwamen ze goed overeen en dat zag je ook terug op het veld. “We waren zeer verschillend qua omgang”, stelde Mancini eens in een interview. “Maar we hadden wel een diepe band. We stonden bekend als '"I gemelli del gol" (de tweeling van het doel) vanwege onze verstandhouding op een voetbalveld.”

Gouden duo

Vialli en Mancini waren de drijvende krachten achter het succes van Sampdoria in de jaren tachtig. De twee scoorden om de haverklap en hielpen de Italiaanse club om uit te groeien tot een absolute topclub. In 1985, 1988 en 1989 won Sampdoria de Italiaanse beker en in 1990 won het zelfs de Europacup II, ten koste van Anderlecht. In die laatste partij gaf Mancini twee assists in de blessuretijd aan Vialli die op zijn beurt twee keer de netten liet trillen. Het was voor heel wat Italiaanse voetbalfans een legendarische wedstrijd zonder weerga. In 1991 volgde dan weer de Italiaanse landstitel en dat zette Sampdoria op weg naar de Champions League. De club reeg de zeges aan elkaar en bereikte dat jaar ook de finale waarin enkel FC Barcelona te sterk bleek te zijn.

Bijna dertig jaar later besloten Mancini en Vialli opnieuw te gaan samenwerken, maar dit keer bij de Italiaanse nationale ploeg. Mancini was en is er bondscoach, terwijl Vialli zijn rechterhand (lees: teammanager) was. Beide heren werkten zeer goed samen en mede daardoor bereikte Italië de finale van het EK 2020. Ze wonnen deze finale van Engeland (3-1) en brachten heel Italië op die manier in vervoering. Na afloop van deze spannende wedstrijd, was te zien hoe Mancini en Vialli elkaar in de armen vlogen. Nadien zei Mancini over zijn samenwerking met Vialli: "Hij is als een broer voor mij."

Meer voetbalactualieit lezen?

Hoe Loïs Openda Franse harten veroverde met Lens
Thierry Henry als coach van de Rode Duivels: een goed idee of niet?
Welke club schopt het tot de halve finales van de Croky Cup?