Sherman - 'Het heilige vuur blijft branden.'

Het is marktdag. Om 10u. staan de eerste pinten op tafel. Verspreid in het gezellig drukke café zitten mensen te kaarten. Geen pinten voor ons, wel koffie en een goed gesprek. 

“Ik ben voortdurend bezig met het schrijven van songs of het werken aan ideetjes", vertelt Steven Bossuyt. “Na de EP’s ‘White City’ (2015) en ‘Parts’ (2018) heb ik in 2020 nog drie songs gereleaset, ‘Make it without you’, ‘Best of us’ en ‘Slow Down’, maar daarmee heb ik helaas weinig kunnen doen. Corona stak een stok in de wielen. Maar hoe het ook zij: de muze bleef aankloppen en in de luwte van de pandemie ben ik blijven schrijven. Ik had eerst geen idee in welke vorm de songs op plaat zouden belanden. Doorgaans begin ik te schrijven op gitaar of piano en krijgen de songs pas achteraf hun definitieve arrangement. Nu eens pop-rock, een andere keer met meer elektronica. En voor de songs op ‘Perseverance of the Foolhardy’ was het weer anders.” 

Er zit heel veel ruimte in de muziek, met weinig toeters en bellen. 
“Ja, dat is zo gegroeid. Ik had vooraf geen echt welomlijnd plan, maar wilde wel een beetje werken in de richting van akoestische platen uit de jaren 1970, zoals Crosby, Stills & Nash. Mooie gelaagde melodieën. Dat was een inspiratiebron, net zoals de fantastische documentairereeks over The Beatles, ‘Get Back, waar je ziet hoe ze aan songs werken en tot magische dingen komen met de – met de ogen van nu – toch wel beperkte middelen die ze toen hadden. In heel die documentaire voel je hoe een band samen muziek maakt en hoe ze met eenvoud toch complexe muziek konden maken.”

“Ik had me na de laatste release voorgenomen om een jaar geen muziek meer uit te brengen en me toe te leggen op het schrijven van nieuwe songs. Toen ik daaraan begon, had niet ik niet meteen een richting, maar na verloop van tijd begon ik wel te verlangen naar een zekere eenvoud. Ik zat thuis, vaak alleen in mijn homestudio, waar ik geen toegang heb tot alle opties die je doorgaans in een professionele studio vindt. Maar dat deerde me niet. Integendeel: ik ging aan de slag met een goeie micro, een Shure SM 7, en heb er vrijwel alles mee opgenomen. Blijkbaar heeft Michael Jackson er ‘Thriller’ mee ingezongen. Het is allemaal redelijk DIY geworden. Ik heb zelfs een song in het bezemkot opgenomen, omdat mijn kinderen boven mijn studio slapen. Ik moest wel stil zijn, haha. Maar het is wel die versie die op de plaat beland is. De microfoon was overigens een cadeau van Tom Coghe en David Demeyere, met wie ik lang in Creams & Spices gespeeld heb. Ik dacht eerst: ik neem een aantal demo’s op en werk die later uit, maar ik was zo content met die eerste ruwe versies dat ik ze gehouden heb. Voor een aantal songs heb ik de hulp van Tom en David ingeroepen. Tom heeft de ruwe demo’s afgemixt in de Safari Studio’s van Goose, en heeft ze op die manier naar een hoger niveau getild. En David heeft aan drie songs drums toegevoegd, in zijn eigen studio. Als klankbord waren ze ook erg belangrijk. Ik hecht veel belang aan hun mening, omdat we elkaar al zo lang kennen.” Fijn detail: je werd getekend door Sony Music Belgium. 
“Daar ben ik zeer blij mee, zeker omdat ik die deal zelf beklonken heb. Ik doe sinds een paar jaar mijn eigen management, en het feit dat Sony in zee wil met Sherman, zie ik toch als de bekroning op een jaar hard werken.” 

Ondertussen liggen er tussen je eerste wapenfeit met Creams & Spices en vandaag ongeveer 20 jaar. Zit er nog steeds een jonge wolf in je? 
“Ja, ergens wel, al heb ik mijn doelen wel wat bijgesteld: ik hoef niet zo nodig potten te gaan breken in Australië. Als 20-jarige liggen die dromen zo voor het grijpen, maar als je wat ouder bent – een huis, twee kinderen, een vriendin – dan laat je dat niet allemaal zo maar achter je om pakweg een maand in de outback in pubs te gaan spelen. De focus voor deze plaat ligt op zoveel mogelijk spelen in België en Nederland, en als het kan elders in Europa.” 

Groot-Brittannië? Want daar heb je een mooie band mee. Je muziek werd er al gedraaid op BBC2, in ‘The Janic Long Show’, waarvan de host helaas al wijlen is. 
“Ja, spelen in Groot-Brittannië zou in het verschiet kunnen liggen, ware het niet dat er nu zoveel gedoe is door de Brexit. Als niet-Brits muzikant is het niet vanzelfsprekend om er te spelen. Je moet eerst een hele administratieve molen door. Maar ik koester wel mooie herinneringen aan Engeland. Ik heb een jaar in Londen gewoond, wou mijn geluk er wagen en werd zowaar opgepikt door BBC2. Met grote dank aan Janice, want zij heeft me enorm gesteund. Ook toen ze verkaste naar een kleinere zender in Wales, bleef ze mijn muziek draaien.” 

Ondertussen blijf je ‘foolhardy’. Halsstarrig en koppig rechtdoor. 
“Het is één van de thema’s op het album: hoe houdbaar ben ik als muzikant? Ik geef ondertussen zelf les aan de academie in Izegem, aan jongeren die half zo oud zijn als ik en net dezelfde dromen hebben als ik op die leeftijd. En kijk, ik timmer zelf ook nog altijd aan de weg. Maar soms stel ik me de vraag: wordt het niet eens tijd om de fakkel door te geven? Waar ik dan meteen ook een antwoord op heb: nog niet, want het vuur brandt nog even hevig, en ik wil nog steeds mooie songs maken die mensen beroeren en ontroeren."



Sherman live zien? Dat kan, en wel hier: 

• 8/12 - Charlatan Gent 
• 16/12 - Den Trap Kortrijk