Vijf blikvangers op de affiche van W-festival in Oostende

Amper een jaar nadat Sex Pistols ‘Never Mind The Bollocks’ op de markt zwierden, doken scheepsherstellers Ludo Mariman, Eddy De Haes en zijn broer Danny in de studio om een onvervalst Belgisch antwoord te geven op het Britse punkgeweld. De bandleden werkten op een hels ritme, want amper één dag later waren de opnames klaar om op plaat geperst te worden. Dat is ongetwijfeld te danken aan de jeugdige energie van de bandleden, met de 12-jarige Danny op de basgitaar als exponent.

De debuutplaat miste zijn effect niet. Het werk van Ludo en co. werd in het buitenland opgemerkt, waarna ze een uitnodiging kregen om te spelen op het gerenommeerde festival Jazz Bilzen. Hier kregen ze de kans om te vertoeven in het gezelschap van gevestigde namen als The Kinks, Lou Reed en Blondie. Na dit optreden zou al snel de opvolger ‘The Naughty Kids’ verschijnen.

Anno 2022 wordt de Antwerpse punkgroep door velen beschouwd als de enige echte punkband die België ooit gekend heeft. ‘There Will Be No Next Time’ is intussen uitgegroeid tot een ware klassieker.

Twee jaar na de oprichting in 1986 brak Soulsister door met debuutalbum ‘It Takes Two’ en monsterhit ‘Way To Your Heart’. Niet alleen kwam de rockband hiermee in België terecht aan de top van de hitlijsten, maar ook elders in Europa en in de Verenigde Staten boekte het succes. Het tweede album groeide in 1990 uit tot een van de succesvolste platen in de Belgische geschiedenis: ‘Heat’ zorgde voor een stormloop in de winkels en de single ‘Through Before We Started’ klom opnieuw naar de top van de hitlijsten.

Na nog twee succesvolle albums in de jaren 90 gingen Jan Leyers en Paul Michiels een tijdje hun eigen weg, tot ze zich in 2007 opnieuw verenigden. Tot vandaag treden ze samen op. Op 1 maart 2008 vond een reünie plaats in het Sportpaleis. Daarna waren de concerten van Soulsister dun gezaaid. In 2015 gaven ze één concert, op Marktrock in Leuven. In 2017 stonden ze op Suikerrock.

Om hun carrière te vieren mochten Leyers en Michiels eerder dit jaar de Lifetime Achievement Award in ontvangst nemen tijdens de liveshow van de MIA's, waar ze ook optraden.

Funkrockband Level 42 levert steevast zuivere, frivole concerten af. Met 40 jaar achter de kiezen heeft de band nog niets van zijn energie ingeboet. De Britse band mag dan wel nieuwe wegen zijn ingeslagen, toch zijn de jaren 80 nooit ver weg. Van de stijve zwarte pakken met wit overhemd helde de band de laatste jaren over naar een wat losser imago met Hawaii-overhemden. De blazerssectie, al sinds 2001 bemand door saxofonist Sean Freeman (ex-Amy Winehouse en Incognito), werd verdrievoudigd met trompettist Dan Carpenter en trombonist Nichol Thomson.

Het oeuvre van Level 42 is monumentaal, met hits als ‘Love Games’, ‘Children Say’, ‘Running in the Family’ en ‘It’s Over’. Maar ook de bij het grotere publiek wat onbekendere tracks als ‘A Floating Life’, ‘Starchild’, ‘Turn it on’, ‘Kansas City Milkman’ en ‘Heaven in My Hands’ maken van Level 42 een wereldgroep.

In mei 2019 overleed Rowland Gould, één van de oprichters van Level 42, op 64-jarige leeftijd.

Geïnspireerd door New Wave-acts als Ultravox, XTC en OMD troffen Marian Gold, Bernhard Lloyd en Frank Mertens elkaar voor het eerst in Berlijn eind 1981. Een paar maanden en een verhuizing naar de landelijke idylle van Münster later richtten ze Alphaville op, dat zijn naam ontleent aan de gelijknamige film van de Franse filmregisseur Jean-Luc Godard.

Het eerste geluid dat ze produceerden was roekeloze, jeugdige synthpop die perfect aansloot bij de sfeer van de vroege jaren 80. In januari 1984 brachten ze hun eerste nummer ‘Big In Japan’ uit, dat samen met de daaropvolgende singles ‘Sounds Like A Melody’ en ‘Forever Young’ en het gelijknamige debuutalbum de band tot een van de meest succesvolle Duitse groepen van de jaren 80 bombardeerde. Hun bliksemsnelle opkomst kende echter al snel zijn eerste slachtoffer: in 1985 had Mertens genoeg van alle mediahype en verliet de band. Daarop nam gitarist en toetsenist Rick Echolette zijn plaats in.

Met de volgende albums ‘Afternoons in Utopia’ (1986), ‘The Breathtaking Blue’ (1989), Golds soloplaat ‘So Long Celeste’ (1992) en het controversiële ‘Prostitute’ (1994), dat in Amerika werd afgekeurd vanwege de titel, verruilde Alphaville de rechttoe-rechtaan popsongs voor meer complexe muzikale structuren.

Kort na het begin van de coronapandemie in begin 2020 bracht Alphaville hun zogenaamde ‘Corona Songs’ gratis uit op het internet: 17 remixen, demo’s en gloednieuwe nummers. Binnenkort bevalt de band van zijn elfde studioalbum, met werktitel ‘Thunderbaby’.

De voormalige zanger en medeoprichter van de Britse reggaeband UB40, Terence Wilson – ook bekend onder zijn artiestennaam Astro – overleed vorig jaar op 64-jarige leeftijd na een korte ziekte. Wilson speelde tot 2013 bij UB40. Eerder dat jaar overleed Brian Travers, medeoprichter en saxofonist van UB40, op 62-jarige leeftijd aan kanker.

Travers richtte de band in 1978 op met een aantal muzikanten van verschillende scholen in Birmingham. Enkelen van hen leefden van een uitkering. Ze vernoemden de band naar het formulier om die uitkering aan te vragen, 'Unemployment Benefit 40'. UB40 scoorde gigantische hits met ‘Red Red Wine’, een cover van de gelijknamige song van Neil Diamond, en ‘Falling in Love With You’ en verkocht 100 miljoen albums wereldwijd. Ook singles ‘Sing Our Own Song’ en ‘Kingston Town’ stonden ooit bovenaan de hitparades.

Zin gekregen in een nostalgisch feestje? Ga dan naar de website van W-festival voor de volledige line-up en tickets!