Pickx@the festivals: Arctic Monkeys of Bright Eyes op de laatste dag Pukkelpop?

De band rond frontman Conor Oberst heeft er een erg lange pauze opzitten. Wat vooral te wijten is aan de vele uitstapjes van Oberst, die met onder andere Phoebe Bridgers hoge ogen gooide als Better Oblivion Community Center en verder ook met Desaparicidos, Monsters of Folk en The Mystic Valley Band zijn faam bij de indieliefhebbers verder uitdiepte. Daarbij kwamen dan nog eens zware klappen op privé vlak, met de dood van zijn broer en een echtscheiding.

Maar kijk, vlak voor de coronacrisis uitbrak verzamelde Oberst zijn vroegere kompanen Mike Mogis en Nate Walcott voor een comeback van Bright Eyes. In 2020 brachten ze een nieuw, tiende album uit:  ‘Down in the Weeds, Where the World Once Was’. Met daarop onder andere de single ‘Forced Convalescence’, ingespeeld door Red Hot Chili Peppers-bassist Flea.  Door de pandemie zat een grootse tournee er echter niet in. Dat maken ze nu goed. Dit jaar kondigden ze bovendien aan hun negen vorige albums te zullen heruitbrengen en daar telkens een EP aan te koppelen met herwerkte versies, covers of verrassende guest performances.

De sound van Bright Eyes is sowieso uniek, wat veel te maken heeft met die kenmerkende stem van Conor Oberst: fragiel, intens, verhalend. Het zorgt ervoor dat de Amerikaanse indieband zowel voor- als tegenstanders telt. Ook critici hebben doorgaans wisselende recensies over voor Oberst en zijn vrienden. In zijn teksten legt Oberst veel dubbele lagen: soms sarcastisch, soms ironisch, soms persoonlijk, soms politiek geïnspireerd. Het maakt dat hij moeilijk te catalogeren valt in één vakje. Ook inzake instrumentarium durft Bright Eyes geregeld van koers wijzigen en experimenteren.

Het maakte van Conor Oberst een indiefavoriet en een gewaardeerde ‘artiest onder de artiesten’. Zo deed hij al vroeg in zijn carrière samenwerkingen met Bruce Springsteen en Neil Young. Het versterkte enkel maar zijn status als gegeerde songwriter, maar het zorgde er dus ook voor dat Bright Eyes uiteindelijk voor acht jaar in de frigo belandde. Maar Bright Eyes is terug, en Conor Oberst is vast van plan om te tonen dat zijn eerste kindje ook zijn schoonste blijft. Een ideaal dessert voor fijnproevers.

Voor wie het allemaal wat dynamischer, feestelijker en meer rock’n roll mag zijn, kunnen we dan weer van harte deze Arctic Monkeys aanbevelen. De Britse band rond zanger/gitarist/sekssymbool Alex Turner is de absolute headliner van deze afsluitende dag op Pukkelpop. Dat hebben ze te danken aan een karrenvracht aan hits die ze meezeulen in hun koffers. Denk aan doorbraakhit ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ (uit 2005 alweer), maar ook epische rockers als ‘When the Sun Goes Down’, ‘505’, ‘Do I Wanna Know?’, ‘My Propeller’, ‘R U Mine?’ of ‘Arabella’. Het is onmogelijk om onbewogen te blijven bij zoveel gitaargeweld en rockattitude.

Op hun recentste plaat -nu ja, ze dateert van 2018- ‘Tranquility Base Hotel & Casino’, kozen ze voor een meer uitgepuurd en psychedelisch geluid, wat evenzeer resulteerde in uitmuntende songs. Zoals hitsingle ‘Four Out of Five’ bewijst. Het maakt dat Arctic Monkeys nu meer dan vroeger kan variëren tussen traag en hard, ze zijn tot volle wasdom gekomen. De schoffies uit Sheffield werden wereldse dandy’s.

Vlak na de release van die plaat beslisten Turner, Jamie Cook, Nick O’Malley en Matthew Helders echter om de teugels even te vieren. Sinds 2019 gingen ze niet meer de hord op, pas deze zomer doen ze opnieuw een tournee. Eentje die ook halt houdt in Kiewit. Met hernieuwde krachten en aangescherpte geesten zullen Turner en maats deze Pukkelpop-editie ongetwijfeld de apotheose geven die het verdient en meer dan waarschijnlijk al wat nieuw songmateriaal op je afvuren. Put on those dancing shoes!