Een terugblik op 'Atomic Blonde' en het hoogtepunt van moderne neon-noir

Niet zo gek lang geleden werd een naam gegeven aan een nieuw filmgenre: neon-noir. Noir slaat op de grimmige detectivefilms uit de jaren 40 en 50, een stijl die na de jaren 60 een heropleving kende onder de noemer neo-noir. De zwart-witte rokerige esthetiek maakte in de 21^ste eeuw (al bestaan er ook oudere voorbeelden, denk ‘Blade Runner’ uit 1982) plaats voor hyperstylistische en veelkleurige neonlichten, wat uiteindelijk de term neon-noir opleverde. Een duidelijk voorbeeld van de huidige neonkleurige noirrevival is het werk van regisseur Nicolas Winding Refn. In ‘Drive’ (2011) werd de neon nog vrij realistisch gehouden, in ‘Only God Forgives’ (2013) was het sterk aanwezige gekleurde licht vooral symbolisch en in ‘The Neon Demon’ (2016) was de lichtkeuze zelfs in de titel binnengedrongen.

Andere invloedrijke films in het neon-noirgenre zijn de ‘John Wick’-prenten, waarin Keanu Reeves in steeds kleurrijker wordende jaren 80-esthetiek honderden tegenstanders de baas kan. De zeer stylistische actiefilms, waarvan de eerste in 2014 verscheen, over een ex-huurmoordenaar die op een gewelddadige wraakmissie gaat, hebben tal van imitatoren op de been gebracht. Wie enkel naar de stijl kijkt, zou misschien zeggen dat ‘Atomic Blonde’ zo'n imitatie is, maar dat klopt niet helemaal.

‘Atomic Blonde’ is namelijk niet alleen een adaptatie van een graphic novel – een genre dat wel vaker hyperstylistisch verfilmd wordt, zoals ‘Sin City’ aantoont – maar is ook geregisseerd door een van de coregisseurs van de eerste ‘John Wick’. Al zou je dat niet weten als afgaat op de aftiteling. Hoewel Chad Stahelski en David Leitch samen de eerste film in de franchise regisseerden, naar een scenario van Derek Kolstad, werd enkel Stahelski als regisseur gecrediteerd. Leitch staat enkel in de aftiteling als producent. Dat leidde tot een conflict, waardoor het duo uit elkaar ging voor de tweede ‘John Wick’. Terwijl Stahelski werkte aan de vervolgfilms met Keanu Reeves, begon Leitch aan zijn eerste film als soloregisseur: ‘Atomic Blonde’.

Nadat ze haar actiefilmkwaliteiten bewees in ‘Mad Max: Fury Road’ (2015) vond Leitch in Charlize Theron zijn ideale compagnon om de graphic novel ‘Coldest City’ te verfilmen. Zij werkte naar verluidt met acht personal trainers samen om topfit op de set te kunnen staan. Ze beet tijdens die trainingen haar tanden zo hard op elkaar dat ze een operatie nodig had aan haar gebarsten gebit. In die periode trainde ze overigens vaak samen met Keanu Reeves, waarbij ze zelfs samen een robbertje sparden.

Het verhaal van ‘Atomic Blonde’ speelt zich af net voor de val van de Berlijnse muur. De zenuwen zijn hooggespannen, een Britse agent is vermoord en een lijst is gestolen. Het is aan de Britse Lorraine Broughton (Theron) om de boel op te ruimen.

Recensenten prezen de ambitieuze lange shots met uitstekend gechoreografeerde gevechtsscènes – ook iets waar de ‘John Wick’-reeks in uitblinkt – en de soundtrack vol 80s hits, maar vooral de kleurrijke, in paars en blauw neonlicht gedrenkte visuele esthetiek die, ondanks de donkere en gewelddadige thema's aantoont dat we het allemaal niet al te ernstig moeten nemen.

‘Atomic Blonde’ is nu beschikbaar in de Proximus VOD-catalogus. Naar de Proximus VOD-catalogus? Druk op de ‘On Demand’- of ‘Shop’-knop van je afstandsbediening, of ga rechtstreeks naar de VOD-catalogus online.