Pickx @ the festivals: de monumentale impact van Pink Floyds ‘The Dark Side of the Moon’

“I'll see you on the dark side of the moon.” Dit hadden zomaar de woorden kunnen zijn van het Chinese team achter Chang'e 4, kort  voor zijn succesvolle reis naar de andere kant van de maan. Maar zoals elke rockfan weet, werden ze vijftig jaar geleden voor het eerst uitgesproken in Pink Floyds nummer ‘Brain Damage’.

‘The Dark Side of the Moon’, het achtste studioalbum van de Britse band Pink Floyd en een referentiewerk uit de jaren zeventig, betekende niets minder dan een keerpunt in de progressieve rockmuziek en popcultuur. Het neemt luisteraars mee door verschillende emoties en stadia van een mensenleven, beginnend en eindigend met een hartslag.

Pink Floyd gebruikte de donkere kant van de maan als metafoor voor de schaduwzijde van de menselijke natuur, op een album dat zich op onbekend terrein begaf in de popmuziek: geestelijke gezondheid, sterfelijkheid en de littekens van WOII. Zoals songwriter Roger Waters uitlegde in het boek ‘Bricks in the Wall’ uit 1994: "Met de tekstregel 'I'll see you on the dark side of the moon' zeg ik eigenlijk tegen de luisteraar: 'Ik weet dat je deze slechte gevoelens en impulsen hebt, omdat ik ze ook heb, en één van de manieren waarop ik direct contact met je kan maken is door met je te delen dat ik me soms slecht voel.'"

Op ‘The Dark Side of the Moon’ krioelt het van de experimentele psychedelica, en de plaat was daarmee de wegbereider voor tal van alternatieve en experimentele rockbands. Van Tame Impala en Radiohead tot Dream Theater en Porcupine Tree: allemaal zijn ze beïnvloed door de Britse band. De psychedelische klanken van ‘The Dark Side of the Moon’ drukten een stempel op de tegencultuur van die tijd. "Pink Floyd was de architect van twee belangrijke muziekstromingen: psychedelische spacerock en op blues gebaseerde progressieve rock. De band stond bekend om zijn bijtende politieke, sociale en emotionele commentaar”, aldus Rock & Roll Hall of Fame.

In een interview met de online muziekpublicatie Louder Sound zegt zanger en gitarist David Gilmour dat hij het album beschouwt als een keerpunt voor de band: “Het was duidelijk ons doorbraakmoment.” In een documentaire uit 2003 over het maken van het album zegt Gilmour: “De grote stap voorwaarts voor ‘The Dark Side of the Moon’ was Rogers coming-of-age op tekstueel gebied.”

Als creatieve motor voor Pink Floyd toonde Waters' schrijven een existentiële en intense kijk op de wereld. Hij slaagde erin het album te centreren rond herkenbare thema’s. Het is ook het eerste Floyd-album waarvoor Roger Waters de enige tekstschrijver was. Veel van de verwijzingen naar geestelijke gezondheid op het album zijn geïnspireerd op wat wijlen Syd Barrett doormaakte. Hij was de leadgitarist in de jaren 60 en medeoprichter, maar werd ontslagen in 1968 als gevolg van zijn overmatig lsd-gebruik.

Ook op vlak van muziekproductie was het album superieur. De plaat heeft de reputatie één van de meest hoogstaande albums te zijn in termen van pure geluidskwaliteit. Het verschil met andere albums uit die tijd is enorm. Zelfs anno 2022 blijft het album moeiteloos overeind.

Het succes van het album was overdonderend. De plaat stond meer dan 950 weken in de Billboard 200, won 15 keer platina en groeide uit tot één van de best verkochte albums aller tijden. De albumhoes is tot op vandaag een iconisch beeld in de muziekgeschiedenis.

Bekijk ‘The Australian Pink Floyd Show’ op vrijdag 24 juni  in de Proximus Pop-Up Arena in Middelkerke.