Amenra, Belgische headliner op Graspop: ‘De kans is reëel dat we staan mee te zingen met The Scorpions, ja'

Amenra werd in 1999 opgericht door de Kortrijkse vrienden Colin H van Eeckhout en Mathieu Vandekerckhove. In 2003 verscheen het debuutalbum ‘Mass I’. Ondertussen zijn we zeven albums verder en gelden ze internationaal als een referentie wat betreft intense, meeslepende post- en doommetal. Hun liveshows zijn overweldigende visuele en auditieve ervaringen, niet zelden voorzien van beklijvende filmpjes of artistieke performance acts.

Het vijftal -tegenwoordig bestaande uit stichtende leden Mathieu en Colin, plus Bjorn Lebon (drums), Lennart Bossu (gitaar) en Tim De Gieter (bass)- heeft er net een eerste luik van de tournee met hun nieuwste plaat ‘De Doorn’ opzitten en maakt zich nu op voor de festivalzomer, die hen onder andere naar Graspop (17 juni), Best Kept Secret (12 juni) en Roskilde (29 juli) brengt. Het ideale moment om zanger, frontman en medeoprichter Colin H van Eeckhout eens te polsen naar zijn knaldrang.

Pickx: Jullie hebben in april een pittige tour afgewerkt door Europa. Het deed wellicht deugd na twee jaar van onthouding?

Colin: “Wij hebben in feite nog geluk gehad, want tussen de lockdowns door hebben we nog wat kunnen touren -al waren dat vooral optredens voor een zittend publiek. Nu zat de timing perfect: in elk land waar we gingen optreden, waren net de maatregelen opgeheven, waardoor het aanwezige publiek heel veel dankbaarheid toonde. Maar wat ons deze tour vooral deugd deed, was eigenlijk het samen ‘on the road’ zijn. Dat hebben we enorm gemist. Het zorgt toch telkens weer voor een moment van detachment, eventjes ontsnappen aan het dagelijkse leven.”

Die akoestische shows waren anders ook wel een succes. Is dat voor jullie, als metalband, een welgekomen afwisseling?

Colin: “Het is een onderdeel van ons verhaal. De menselijke emoties bestrijken een breed spectrum en met die akoestische shows spelen we daarop in. De hardere shows zijn ook een beetje een comfort zone geworden, je kunt je verschuilen achter de luidheid van de muziek, terwijl je bij die intieme sets open en bloot voor een publiek zit. Er kan veel misgaan, maar dat houdt het net interessant en uitdagend. Ook voor ons. Het is bovendien een manier om te tonen wat wij kunnen. Sommige mensen doen graag neerbuigend over metal, alsof dat alleen maar wat lawaai maken of geschreeuw is, maar tijdens zulke akoestische sets bewijzen we dat we echt wel kunnen spelen en zingen.”

Komt op die rustigere shows dan een ander publiek af?

Colin: “Wel ja, we spelen dan geregeld in cc’s of schouwburgen, wat betekent dat daar ook abonnees tussen zitten. Mensen die niet per se onze muziek kennen, maar wel eens benieuwd zijn. En stiekem vinden wij dat wel grappig, dat zo’n metalfan dan naast een nette, zestigjarige zakenman plaatsneemt. Mensen van wie je niet direct verwacht dat ze met elkaar in contact zouden komen. Het geeft ons wel voldoening dat we er met onze muziek in slagen om die twee ‘vijanden’ samen te brengen -mensen hebben vaak meer gemeen dan ze zouden denken. Het valt mij ook telkens op dat wij met onze muziek, die heel intens en geladen is, iets losmaken. Als er na een optreden iemand huilend voor jou staat, sta je zelf soms wel met je mond vol tanden, moet ik bekennen. Maar de reacties die we krijgen, ook via sociale media, getuigen steeds van veel dankbaarheid. Dat is nu eenmaal wat muziek doet, het maakt iets los, het biedt steun of geeft nieuwe kracht.”

Hoe maken jullie dan de switch naar het festivalseizoen? Voor Amenra, dat veel aandacht besteedt aan het visuele en artistieke aspect, moet dat toch een heel andere mindset vragen?

Colin: “Dat klopt. Om eerlijk te zijn: de festivals beschouwen wij een beetje als noodzakelijk kwaad. In een concertzaal kunnen we door visuals en door duisternis te creëren mensen meetrekken in onze wereld, dat is op een festivalpodium veel moeilijker. Er is altijd wel wat ongewenst daglicht, er waaien voortdurend mensen binnen en buiten, soms toeristen die even halt houden en dan weer verder wandelen…  Anderzijds is een festival wel een uitgelezen plek om een nieuw publiek te bereiken. En hetzelfde geldt voor ons, wij kunnen er ook nieuwe bands ontdekken.”

Was of ben je zelf eigenlijk een festivalmens?

Colin: “Vroeger wel, maar omdat we tegenwoordig zoveel zelf moeten optreden, is dat verwaterd. De andere bandleden doen dat nog geregeld, bij mij beperkt het zich eerder tot de festivals waar we zelf staan. En dan nog enkel de bands die na ons komen, want voordien ben ik vaak te nerveus voor onze eigen show. Pas na ons optreden kan ik ontspannen en mijn hoofd laten leeglopen. Maar ik pluis niet speciaal op voorhand al de affiches uit, ik laat me verrassen op het moment zelf. Meestal als een band ons interesseert, zetten we die in ons voorprogramma, op die manier krijg je ook de kans om de mens achter de artiest te leren kennen. Ik vind dat wel belangrijk. We hebben trouwens zoveel goede bands in België.”

We zien je op Graspop dus wellicht eerder met de aansteker meezwaaien bij The Scorpions na jullie show dan bij Megadeth voor jullie?

Colin: “Aha, die kans is reëel! (lacht) Goeie tip, na onze show wat meezingers, ideaal.”

Was je vroeger al aangetrokken tot het metalgenre of ging het breder?

Colin: “Ik zie mezelf helemaal niet als een metalhead, de andere bandleden van Amenra kennen daar veel meer van. Dour, Pukkelpop, Werchter, Sjockfestival in Gierle… daar kon je mij als jonge gast vinden.”

Het duurde lang voor jullie een eerste keer op de affiche van Graspop stonden. Pas in 2014, toen jullie al 15 jaar bezig waren. Voelt het feit dat jullie daar nu als headliner staan als een zoete overwinning?

Colin: “Het klopt dat wij lang over het hoofd werden gezien. Geen idee waarom, wij waren daar zelf over verbaasd. Misschien was er een programmator die onze muziek niet lustte? Maar wij zijn daar niet rancuneus over. Ondertussen is het toch de derde keer dat we daar op de affiche staan.”

Vorig jaar brachten jullie met ‘De Doorn’ een nieuw album uit, dit keer in het Nederlands en met veel ruimte voor spoken word. Wordt dat ook de basis voor de festivalsetlist?

Colin: “Niet echt. Voor festivaloptredens proberen we een mix van al onze albums bijeen te stellen. Omdat wij dat zelf ook waarderen wanneer we naar een show gaan, dat er wat oudere of bekendere nummers tussen zitten. Op festivals komt het er vooral op aan te beuken en iedereen omver te blazen, kort en krachtig. Sowieso valt ‘De Doorn’ moeilijk te combineren met ons oudere materiaal: het is een totaalervaring, een album dat je idealiter in één zit beluistert, bijvoorbeeld tijdens een nachtelijke autorit. Zoiets kan je moeilijk op een festival brengen, daarvoor zitten er te veel lange uitlopers in of voorleesstukken, terwijl een festivalganger -zeker op een metalfest- liever wat bombast heeft.”

Jullie hebben twee versies van het album ‘De Doorn’ opgenomen, waarom?

Colin: “Goh, we zaten met twee strekkingen in de band: zij die de muziek graag zwaar en traag wilden maken en zij die het liever wat experimenteler wilden. Dus dachten we: laten we het album meteen twee keer masteren. Voor het meer experimentele luik zijn we naar een producer in de VS getrokken, voor een mix met meer vocals. Eigenlijk is dat vooral een kwestie van nieuwsgierigheid, we willen onszelf steeds pushen, evolueren, of in vraag stellen. Jezelf heruitvinden zonder jezelf te verloochenen. Niet altijd evident.”

Amenra heeft een heel devote aanhang, verzameld onder de noemer The Church of Ra, een heel concept dat jullie zelf uitdachten, met onder andere een boekuitgave, merchandise, visuals… Zijn er fans die je overal ziet opduiken, op elk festival, in elk land?

Colin: “Het metalgenre trekt in zijn geheel heel trouwe fans, maar het klopt dat we bij Amenra vaak dezelfde groep zien opduiken, wij staan daar altijd van te kijken dat ze overal mee zijn. We zijn daar dankbaar voor, anderzijds brengt het ook hoge verwachtingen met zich mee, waar je telkens aan moet beantwoorden. Vaak behoort de band aan die mensen toe, of gaan ze je claimen, en daar moet je wel voor oppassen. Maar je wil ook niet dat mensen een tattoo zetten en daar een jaar later spijt van krijgen, dus daar moeten we eervol mee omgaan.”