Het mysterie achter de fameuze spiegelscène in 'Last Night in Soho'

‘Last Night in Soho’ – de eerste film van Wright waarin vrouwen de hoofdrollen vertolken - vertelt het verhaal van Eloise (Thomasin McKenzie), een jonge, verlegen modestudente uit de provincie die geobsedeerd is door de muziek en stijl van het Londen van de jaren 60. Eens op haar stoffige zolderkamer in de uitgaanswijk Soho begint ze visioenen te krijgen van Sandie (Anya Taylor-Joy, bekend van ‘The Queen’s Gambit’), een zangeres die in de jaren 60 naar Londen trok op zoek naar romantiek en sterrendom. Door een vreemde speling van het lot wordt Eloises droom een nachtmerrie want elke nacht wordt ze getransporteerd naar het Londen uit haar dromen.

Deze mix van spookhuisfilm, psychologische triller, opgroeidrama en een whodunit kan je in de eerste plaats bekijken als een schitterende ode aan Swinging Londen, met oude sixties-sterren zoals Diana Rigg en Terence Stamp in bijrollen. Maar ‘Last Night in Soho’ wil ook iets vertellen over seksuele misdaad en de overdracht van trauma in het post-#MeToo-tijdperk en is eveneens een visueel feest met veel prachtige neonverlichte beelden van cameraman Chung Chung-hoon – tot zijn adelbrieven behoren de remake van ‘It’, de bejubelde griezelromance ‘Stoker’ en het erotische horrordrama ‘The Handmaiden’.

Voor de stijl en de look van ‘Last Night in Soho’ liet Wright zich inspireren door de giallo, een genre dat vooral in de Italiaanse horrorthrillers van de jaren 60 furore maakte met Mario Bava en Dario Argento als voornaamste vertegenwoordigers. De visuele referenties naar dat genre vind je bijvoorbeeld ook terug in de scène die de bewuste spiegelscène – nu al getipt als één van de beste scènes van het jaar - voorafgaat. Eloise wordt in haar droom van het huidige Londen naar dat van de jaren 60 getransponeerd via het gebruik van felrood flikkerend neonlicht en een wit bedlaken dat ze over zich trekt bij het slapen gaan.

Vervolgens stapt ze via een donkere tunnel recht het Haymarket van de Swinging Sixties binnen – met de James Bondfilm ‘Thunderball’ op de bioscoopaffiches – om tussen het drukke verkeer door de rode lobby van het Café de Paris-hotel binnen te stappen. Vanaf het moment dat ze voorbij een spiegel passeert, ziet ze haar identieke tweeling Sandie in een roze jurk  tegenover haar staan. Het opmerkelijke aan dat shot is dat er helemaal geen computer gegenereerde beelden of CGI aan te pas zijn gekomen. Wright en zijn crew hebben gewoon gebruik gemaakt van een parallelle dubbelset. De actrices Thomasin McKenzie en Anya Taylor-Joy staan met andere woorden gewoon elkaar te imiteren zonder dat er een echte spiegel aan te pas komt. Op het moment dat ze elkaars vingers aanraken, raken ze elkaar dus echt aan en tikken ze niet tegen het glas van een spiegel.

“Het vergde gewoon veel repetitie”, legt Wright in Vulture uit. "Het is een teamprestatie. Het is niet alleen het productieontwerp. De cameraman moet op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Wat er gefilmd wordt is echt. We hebben geen CGI of groene schermen gebruikt. Met de hulp van een dubbel negatief kan je bijvoorbeeld met een camera meer dan je zou denken".

Heel de scène is bovendien in zo goed als in één take opgenomen, wat het nog een stukje indrukwekkender maakt. En hoewel ‘Last Night in Soho’ voorlopig geen gensters aan de bioscoopkassa slaat, kon Wright wel rekenen op de complimenten van giallo-meester Dario Argento want die kon de esthetische briljantheid van de film wel appreciëren. Dochter Asia omschreef zijn reactie op de film als "absoluut verbluffend" - tot grote vreugde van de Britse regisseur.

‘Last Night in Soho’ is nu beschikbaar in de Proximus VOD-catalogus. Naar de Proximus VOD-catalogus? Druk op de ‘On Demand’- of ‘Shop’-knop van je afstandsbediening, of ga rechtstreeks naar de VOD-catalogus online.