De vervloekte Grégory Gaultier mepte zich na heel wat tegenspoed alsnog naar de top van de squashwereld

Zonder enige twijfel één van de grootste squashspelers van de 21^ste eeuw. De tweede Franse wereldkampioen in het squash, na Thierry Lincou in 2004, maar de enige Fransman die de top van de wereldranking bereikte. Grégory Gaultier won 44 toernooien tijdens zijn profcarrière, en speelde 83 finales. En dat terwijl de concurrentie van de Engelsen en de spelers uit de voormalige kolonies moordend was. Zijn doorzettingsvermogen was één van zijn sterkste wapens.

De vijfde was de goeie

Op zijn pad naar zijn eerste en enige wereldtitel in 2015 in het Amerikaanse Seattle, tegen de Egyptenaar Omar Mosaad, kende Gaultier tal van ontnuchteringen. Hij werd vier keer verslagen in de finale van het wereldkampioenschap. Tussen zijn eindwinst en zijn eerste poging op het WK zit negen jaar. Een eeuwigheid.

Alles begon in 2006. In Cairo verspeelt de Fransman vijf matchballen en gaat uiteindelijk alsnog de boot in tegen de Australiër David Palmer. De geschiedenis herhaalt zich in 2007, 2011 en 2013. Het leidde tot een regelrecht gevecht tegen zichzelf, zo zou hij later verklaren, en cultiveerde de heilige schrik dat hij nooit de eindwinst zou behalen. De geboorte van zijn zoon zou hem een mentale boost geven. Op zijn 32ste zou het wel prijs zijn. Hij debuteerde op zijn vierde, domineerde de Europese squashwereld en groeide uit tot de wereldwijde numéro uno, en nu was de cirkel eindelijk rond.

Lichaam zegt stop

In de halve finale op het WK in 2016 moest hij forfait geven wegens een blessure, het jaar nadien haalde de negenvoudig Europees kampioen opnieuw de halve finale. Ditmaal werd hij geklopt door een andere Egyptenaar, Mohamed El Shorbagy. In februari 2018 viel Gaultier terug op de wereldranglijst, na een ernstige knieblessure waardoor hij twee keer onder het mes moest en een jaar moest herstellen. Sindsdien haalde hij nooit meer zijn niveau van weleer.  

Als oudste nummer één in  de geschiedenis was Grégory Gaultier wellicht niet de beste squashspeler ooit. Maar de lengte van zijn profcarrière is wel uitzonderlijk. Na de Pakistaanse dominantie in de jaren 80 en 90 namen Engeland en Egypte de fakkel over in het begin van de jaren 2000, terwijl de concurrentie de kruimels kreeg. De Fransman toonde zich een waardige tegenstander die zelfs de grootste squashnaties ten val kon brengen, en leerde de squashtop een belangrijke les: wees altijd waakzaam en respectvol voor je tegenstander, en hoed je voor onderschatting. Alleen al die les is alle lof waard.