Julie Allemand: “Zonder Philip Mestdagh zouden er vandaag geen Belgian Cats zijn”

Dag Julie Allemand! Allereerst, hoe gaat het mentaal en fysiek met je na zo’n goedgevuld seizoen in Frankrijk en met de Belgian Cats?
 
Julie Allemand: “Hallo! Mentaal was het best moeilijk en best lang. Het was de eerste keer dat het zo ingewikkeld was. Vooral de zomer. Om te beginnen met de mislukking tegen Japan. Een nederlaag die ik nog steeds niet heb verteerd. En dat net tussen het EK en de Olympische Spelen, een periode waarin we al niet veel rust hadden. Er waren al die beperkingen waar we ook last van hadden en die niet gemakkelijk te hanteren waren. In het hotel mochten we bijvoorbeeld alleen maar trainen. Maar ik had 20 vrije dagen voordat ik terugkeerde naar Lyon, wat me zeer veel deugd heeft gedaan. Ik heb dit weekend wel een kleine blessure opgelopen, maar het was niets ernstigs. Het herstel verliep vlot, ook al was dat niet makkelijk in een team waar je moet samenspelen met enerzijds degenen die net een grote zomer achter de rug hebben, en anderzijds spelers die niet aan de Olympische Spelen hebben deelgenomen.”
 
Een nieuw seizoen doemt dus op, met een terugkeer naar Lyon-Asvel en ook de Belgian Cats alweer snel in het vizier… Hoe slaag je erin voldoende motivatie te vinden om elk jaar weer op twee fronten ten strijde te trekken?
 
J.A.: “Als topsporter moet je de dingen relativeren. Als een seizoen voorbij is, wacht er weer een nieuw seizoen op je. Elke zomer had ik dingen te doen… Het is niet altijd gemakkelijk, maar we weten dat het een groot geluk is om profbasketbalspeler te mogen zijn. Je staat niet zoals iedereen elke dag op om naar je gewone job te gaan. Je leeft echt van je passie. Ik zie wat ik dagelijks doe echt niet als werk.”
 
Toch vraagt het veel werk en veel opoffering om te geraken waar je nu bent...
 
J.A.: “Inderdaad. Mensen realiseren zich niet altijd de opofferingen die we moeten maken. Basketbal is meer dan alleen de 5 tegen 5 die we op een terrein zien staan. Maar er is niets mooiers dan deze emoties te beleven. Ik ben iemand die de dingen positief ziet en die houdt van werken. Mijn doel is om elke dag beter te worden. Op school was het al zo. Ook al wist ik dat ik een vak al onder de knie had, dan nog werkte ik twee keer zo hard om mezelf te verbeteren. Om jezelf de middelen te geven om je ambities waar te maken. Als je tegen jezelf zegt dat je graag werkt, zonder dat je het effectief graag doet, zal het geen verschil maken. Ik blijf ervan overtuigd dat het uiteindelijk zijn vruchten zal afwerpen. Ik heb een personal trainer in België en als ik even vrijaf heb, roep ik hem vaak op. Heb je die drang niet, dan heeft het geen zin om hoog te mikken. Talent is niet genoeg. Ik zeg vaak dat iemand met minder talent maar voldoende zin en motivatie, vaak verder komt dan iemand met veel talent.”
 
Je lijkt een belangrijke plaats te geven aan coaches in je persoonlijke ontwikkeling. Hoe voelde je je toen het vertrek werd aankondigd van Philip Mestdagh, inmiddels je ex-coach bij de Belgian Cats?
 
J.A.: “Als spelmaker heb ik eigenlijk een speciale band met de coaches omdat ik hun rechtstreekse connectie ben op het veld. De coaches leren ons veel dingen. Dat is de rijkdom van basketbal. Dankzij je contacten met iedereen blijf je groeien. Dit is des te meer het geval met mijn individuele coach, met wie ik 7 jaar heb samengewerkt. Wat Philip betreft, dat is helaas de wet van de sport. In Frankrijk wisselen ze van coach, in Spanje ook. In Servië misschien ook. Ik keerde terug naar Lyon voor een coach en in april hoorde ik dat er alweer een wissel zou komen. Als speler op hoog niveau moet je je aanpassen. Hij heeft meer dan tien jaar aan het hoofd van de selectie gestaan. We hebben heel wat mooie dingen bereikt met hem. Vandaag, zonder hem, zouden er geen Belgian Cats zijn. Hij was het die dit enthousiasme heeft gecreëerd, die dit team zo ver heeft gebracht en die mensen het vrouwenbasketbal in België heeft doen ontdekken. Ik ben hem dankbaar voor al het werk dat hij heeft gedaan. Maar vanaf nu moeten we verder. Misschien is het tijd voor een nieuw tijdperk.”
 
Je sprak onlangs over dat ondraaglijke gevoel tevreden te moeten zijn met een kwartfinale op de Olympische Spelen, met een glimlach op het gezicht. Maar ben je je na al die jaren bewust van de omvang van wat je bereikt heb?
 
J.A.: “Op het moment zelf zeg je inderdaad soms tegen jezelf dat je meer had kunnen bereiken. Dat deze kans misschien nooit meer terugkomt. Maar het is ook waar dat wanneer je wat afstand neemt, je kunt zien dat het nog steeds mooi was. We willen altijd het allerhoogste nastreven, maar we hebben niet altijd alles in de hand. Op de Olympische Spelen heb ik het maximale gegeven. Dit is het pluspunt. Vooral in het begin van mijn carrière had ik niet echt door wat ik aan het doen was. Als je de Beker van België of een individuele titel wint, besef je dat niet zo goed. Toen ik voor het eerst in de WNBA (de Amerikaanse eerste klasse, red.) belandde, was ik echt trots op mezelf. Ik vind het streven naar perfectie belangrijk, ook als ik persoonlijk de juiste balans moet vinden. Het is niet makkelijk. Het feit dat ik nu veel deel met de fans, stelt me echter in staat te beseffen wat ik aan het bereiken ben.”
 
Waarom is het voor jou belangrijk om je passie en je dagelijkse leven te delen met de fans, zoals je doet voor Pickx Sports?
 
J.A.: “Op een dag kreeg een jong meisje mijn basketshirt cadeau, en ze begon te huilen. Toen realiseerde ik me wat ik kon betekenen. Ik heb een imago, veel mensen kijken naar me en het is belangrijk om te delen met het publiek. Voor mij is het een onderdeel van de sport om al je emoties te tonen. Ik voel me niet verplicht om te reageren op elk bericht op sociale netwerken of handtekeningen uit te delen. Een klein beetje per keer maar. Dat maakt op zijn beurt grote emoties los bij fans.”