Had Steven Defour een nog mooiere carrière kunnen hebben?

Het doek valt over de profvoetballerscarrière van Steven Defour. De middenvelder van KV Mechelen stapt eind dit seizoen uit de sportwereld. Hij is moegestreden na fysieke problemen. “Dit is het dus, aan het einde van het seizoen hang ik mijn schoenen aan de haak. Door omstandigheden moet je soms sneller keuzes maken dan je van plan was. De dagelijkse fysieke pijn maakte het onmogelijk om de prestaties te leveren die ik van mezelf verwacht”, schreef hij op Instagram.
 
19-jarige Gouden Schoen
 
De eerste jaren van de voetballer bij Mechelen staan nog steeds te boek als het hoogtepunt van zijn carrière. Na een woelige transfer naar Genk, vervoegde Defour Standard in 2006. Met 19 lentes op de teller werd hij aanvoerder van de Rouches, en hij droeg de ploeg uit Luik op zijn schouders naar de hoogste toppen van het Belgische voetbal eind de jaren 2000. Hij bezorgde zijn ploeg twee landstitels en een Beker van België, en hij nam de Gouden Schoen in ontvangst.
 
Met Standard maakte hij ook op het Europese toneel furore, waardoor hij de aandacht trok van enkele internationale grootheden. Sir Alex Ferguson had hem toen zelfs op het oog om de opvolger te worden van Paul Scholes. Maar in september 2009 brak Defour zijn middenvoetsbeentje, waardoor hij enkele maanden van aan de zijlijn moest toekijken. Het was een eerste tegenslag voor de jonge speler, die nadien zou worstelen om zijn oude niveau weer te behalen en die niet hetzelfde succesverhaal zou kunnen optekenen als zijn Luikse compagnons Axel Witsel en Marouane Fellaini.
 
Defour gaf later toe dat hij zich in die periode liet verleiden door de geneugten des levens zoals de nachtclubs en dat hij zich minder op het voetbal concentreerde. Zijn levensstijl was niet altijd compatibel met de topsport, onthulden enkele van zijn naasten. Ook dat verklaarde zijn moeite om weer op het hoogste niveau te presteren.
 
Een parcours bezaaid met blessures
 
In 2011 was het uiteindelijk Porto dat de inmiddels 23-jarige voetballer met ongeveer 30 selecties bij de Rode Duivels op zijn konto kon inlijven. Daar kon hij zich echter nooit helemaal onmisbaar maken en drie seizoenen later keerde hij dan maar terug naar België. Hij tekende bij Anderlecht en haalde daarmee de woede van de Luikse supporters over zich heen, net die supporters die hem enkele jaren geleden nog verafgoodden.
 
Bij Paars-Wit gooide Defour hoge ogen, wat hem een transfer naar de Premier League opleverde bij promovendus Burnley. Na een matig seizoen profileerde hij zich in 2017-2018 als een van spilfiguren van zijn ploeg, waarmee hij beetje bij beetje weer zijn oude vorm leek terug te vinden. Maar opnieuw gooide een blessure roet in het eten, deze keer aan de knie. Zijn jaar was naar de vaantjes, want hij moest ook het WK in Rusland laten schieten. Hij zou nooit meer het truitje van de Rode Duivels dragen, na in totaal 52 wedstrijden met hen te hebben afgewerkt.
 
Nadat een blessure alweer stokken in de wielen van zijn seizoen stak, probeerde Defour het nog eens bij Antwerp. Maar daar kon hij Luciano D’Onofrio niet overtuigen om hem bij te houden en contractloos klopte hij weer aan bij KV Mechelen, waar het 17 jaar eerder allemaal begon. En zo is de cirkel rond in een carrière waarvan we ons niet kunnen ontdoen van het idee dat het helemaal anders had kunnen lopen.