De beste en slechte Amerikaanse remakes van Britse films en series

De originele ‘Get Carter’ werd uitgebracht in 1971 en kon op lovende recensies rekenen. Hij vertelde het verhaal van Jack Carter, een Londense gangster die terugkeert naar zijn geboortestad in het noordoosten van Engeland om meer te weten te komen over de dood van zijn broer Frank. Die zou gestorven zijn in een ongeluk, maar Carter vermoedt dat er kwaad opzet in het spel is. Met wraak in zijn achterhoofd, onderzoekt hij het hele gebeuren opnieuw.
 
De Amerikaanse remake uit 2000 kon het succes van het origineel niet evenaren. De film werd geregisseerd door Stephen Kay en had Sylvester Stallone in de hoofdrol, maar werd desondanks ‘gekroond’ tot de slechtste remake ooit gemaakt. Wat het probleem dan was? Het gebrek aan verscheidenheid in de emoties van het hoofdpersonage. Door hem alleen als een woedende man af te schilderen, gaat veel van het verhaal verloren.
 
Bekijk ‘Get Carter’ op 28 januari om 20u40 op VTM4 of waar je ook bent via proximuspickx.be of de Proximus Pickx-app. Via TV Replay bekijk je het programma tot 36 uur later wanneer jij wil!

Ricky Gervais legde de lat hoog toen hij in 2001 debuteerde met zijn succesvolle mockumentary ‘The Office’. De show legt de alledaagsheid van het kantoorleven vast, waarbij Gervais en zijn schrijfpartner Stephen Merchant vooral de sociale onhandigheid van Gervais' personage, David Brent, op de korrel nemen. Brents zelfingenomen, verwaande persoonlijkheid wordt gebruikt als vehikel voor een aantal geweldige komische momenten.
 
Dat opzet werd overgenomen in de Amerikaanse remake van de show, dit keer met Steve Carells Michael Scott als middelpunt. Hoewel beide shows parels op zich zijn, wint ‘The Office US’ op vlak van kwantiteit, met meer dan negen seizoenen om van te genieten. De eerste paar seizoenen van ‘The Office US’ bleven grotendeels trouw aan het Britse origineel, maar al snel kregen de schrijvers de vrije hand, waardoor de personages zich konden ontwikkelen en dieper gingen dan ze ooit in het Britse Office deden.

Na een overval in Venetië keert Steve zijn rug naar zijn partners in crime en houdt al het goud voor zichzelf. De rest van het team, waaronder leider Charlie Croker, chauffeur Handsome Rob, explosievenman Left Ear en tech-nerd Lyle, zweert wraak. Ze roepen de hulp in van Bridger's dochter, Stella, en beramen een plan om het goud uit Steves huis in Los Angeles te halen. De originele versie van dit verhaal kwam uit in 1969 en was een groot succes. Maar toen de VS op de roem wilden meedeinen, ging het fout.
 
De remake uit 2003 mist de stijl, humor en flair van het origineel. Zelfs topacteur Mark Whalbergs kon het project niet redden. Zijn Charlie Croker staat er alleen maar bij, stemt in met wat alle anderen zeggen en lacht dan. Het is een van de saaiste rollen die de acteur ooit gespeeld heeft.

Lang voordat Kevin Spacey op het scherm verscheen als de machiavellistische Frank Underwood, was er al een andere Chief Whip Francis Urquhart: de Schotse acteur Ian Richardson. Het Britse ‘House of Cards’ (1990) was realistischer, maar de Amerikaanse versie is gewoon een kunstwerk op zich. Kevin Spacey bouwt er een intrigerende en duistere kant van het hoofdpersonage uit, die in de Britse versie nooit aan bod is gekomen.   
 
Het Britse origineel mist diepgang in vergelijking met zijn Amerikaanse tegenhanger, misschien door het kleinere aantal afleveringen en de kortere speelduur. In Groot-Brittannië werd het uitgebracht als drie miniserie-afleveringen. De Amerikaanse show daarentegen liep gedurende zes seizoenen, die elk uit minstens tien afleveringen bestonden. ‘House of Cards’ in de VS was meer gescheiden van de politieke realiteit, wat de makers de vrijheid gaf om het verhaal veel grootser en ingewikkelder te maken.