Vijf broodnodige elementen voor een geweldige coming-of-agefilm

Dit soort film staat of valt met de personages. Het jonge hoofdpersonage is degene die ons door het verhaal loodst. Het is van belang dat dat personage heel echt overkomt, zodat de kijker er zichzelf, of misschien wel zijn, haar of hun kinderen in kan herkennen. Het is essentieel dat je als kijker helemaal op sleeptouw wordt genomen door dit personage.
 
Een heel letterlijke coming-of-agefilm is ‘Boyhood’. Twaalf jaar lang filmde Richard Linklater scènes met zijn hoofdrolspeler, die we letterlijk zien opgroeien op het scherm. Al een geluk dat de 7-jarige Ellar Coltrane niet opgroeide tot een slechte acteur. Zo werd ‘Boyhood’ een uniek stukje nostalgische en meeslepende film, vooral voor wie in dezelfde periode opgroeide als het hoofdpersonage.

Het jonge hoofdpersonage begint altijd in een veilige omgeving, maar problematische omstandigheden dwingen hem, haar of hen om die omgeving te verlaten. Misschien leeft het gezin in armoede, misschien gaan de ouders scheiden, misschien is er een sterfgeval. Dat probleem zet de gebeurtenissen in gang die we de hele film lang volgen.
 
Een goed voorbeeld is de film ‘The Squid and the Whale’, waarin de ouders van Frank en Walt (Jesse Eisenberg) gaan scheiden. Walt kiest eerst voluit de kant van zijn vader, tot hij leert inzien dat de wereld niet zo zwart-wit is als hij dacht en dat hij niet alle levenslessen van zijn vader tot op de letter moet volgen.

Als kind is het leven een aaneenrijging van mooie momenten, maar volwassen worden betekent ook inzien dat er ook negativiteit bestaat, of dat je soms je verantwoordelijkheid moet opnemen. Dat noemen we het verlies van onschuld. Niet langer kan het personage zich verstoppen achter het excuus dat hij of zij maar een onschuldig kind is.
 
Dat kan door een specifiek incident getoond worden, maar net zo goed door een verandering in gedrag. In ‘Dead Poets Society’ bijvoorbeeld, leert een klas de wereld op een nieuwe manier zien dankzij hun levensgenietende leraar. Maar als ze hun nieuwe levensvisie willen toepassen, moeten ze tegen de wil van hun strenge ouders in durven gaan.

Vaak wordt het jonge personage geholpen door een oudere of wijzere vader- of moederfiguur. Die toont de wereld op een nieuwe manier aan het hoofdpersonage, en leert hem of haar levenslessen aan die essentieel zijn voor het volwassen worden. Vaak eindigt de levensles ook met: volg je eigen pad.
 
Schoolvoorbeelden zijn de leraar uit ‘Dead Poets Society’ en Juan (Mahershala Ali) uit ‘Moonlight’, de drugsdealer die de jonge Chiron onder zijn hoede neemt. Hij mag dan een crimineel zijn, maar zijn levenslessen helpen de jongen accepteren wie hij is.

Nu het personage grote stappen heeft gezet naar een volwassener leven, is de vraag: welke belangrijke levenslessen zijn er geleerd? Of het nu gaat over de grote levensvragen, het leren aanvaarden van anderen of in het reine komen met jezelf, aan het einde van de film moeten de personages een persoonlijke evolutie hebben doorgemaakt.
 
Het eindbeeld van de film ‘The Breakfast Club’ staat perfect symbool voor zo’n verandering. De rebelse pestkop John Bender heeft in de loop van de film beseft dat iedereen die hij zo lang op de kop zat ook problemen heeft, en dat zelfs de grootste nerd een rebels kantje heeft. Voor het eerst begrijpt hij de mensen rondom hem en heeft hij het gevoel dat hij aanvaard kan worden door de samenleving. Het beeld staat stil terwijl hij triomfantelijk zijn vuist in de lucht steekt. Het nummer ‘Don’t You (Forget About Me)’ van Simple Minds onderstreept perfect zijn euforische gevoel.



Lees hier welke elementen essentiëel zijn voor een goede horrorfilm.