Elektronische muziek in films: dubbel feest

Lost Highway

Dit is een vehikel van de hand van David Lynch. En wie Lynch zegt, zegt ook: vreeeeemdddd! Met ‘Lost Highway’ loste de maker van ‘Twin Peaks’, ‘Wild At Heart’, ‘Mulholland Drive’ en zoveel andere avant-gardeclassics een prent waar vrijwel niemand kop noch staart aan krijgt. Laten we stellen dat het een trip is door het onderbewuste, waarin twee min of meer gescheiden verhaallijnen op een raadselachtige manier bij elkaar gebracht worden. Jazzmuzikant Fred Madison denkt dat zijn vrouw Renee een verhouding heeft. Wanneer Renee sterft, verdenkt de politie Fred ervan haar te hebben vermoord. Fred wordt opgepakt, belandt in de cel en verandert in Pete. Hij wordt vrijgelaten ... en dat is het begin van een nogal een vreemde trip.
Voor de muziek in deze prent tekende Trent Reznor, de man achter het fantastische Nine Inch Nails die zich met songs als ‘Hurt’ en het album ‘The Downward Spiral’ een plek veroverde in de harten van al wie houdt van donkere industriële electronica. Voor ‘Lost Highway’ zette hij zich achter de knoppen en leverde hij een soundtrack die de Lynch-beelden versterkt of zelfs helemaal tot leven brengt. Reznors drones lijken een extra personage dat fluistert en diepe geheimen rochelt en lijkt te weten wat er precies speelt. “Het was in het begin erg intimiderend om met Lynch te werken”, aldus Reznor. “De eerste dag dat hij naar mijn studio kwam, wou hij al meteen aan het werk. Hij had geen footage mee, beschreef een scène met slangen en zei: ‘Ik wil het geluid van slangen, maar dan duister, doomy. Geef me die sound.’” Niettemin, machtige soundtrack, machtige film!

Suspiria

Remake van de originele ‘Suspiria’ uit 1977. Nou ja, remake, de fans van de originele prent zullen toch wel even de wenkbrauwen fronsen bij deze versie uit 2018. Van de hand van de regisseur van ‘Call Me By Your Name’ en ‘Io sono l’amore’, die uit het origineel vrijwel enkel de setting – een dansschool – overhoudt en het hoofdpersonage in de klauwen van een meute eeuwenoude heksen stuurt. Het verhaal: Susie komt in de Berlijnse dansacademie Markos terecht en belandt er in een horrorverhaal: studenten verdwijnen op mysterieuze manier. De school heeft blijkbaar een aantal duistere geheimen. En wat een cast! Tilda Swinton, Dakota Johnson, Chloe Grace Moretz ...
En de muziek? Van de hand van Radioheads frontman Thom Yorke. Yorke was er nochtans niet meteen voor te vinden, maar regisseur Luca Guadagnino bleef aandringen en Yorke ging overstag. En hij maakte er zijn werk van, want hij componeerde maar liefst 25 instrumentals, songs en interludes. Sfeervol, sinister, beeldschoon en spaarzaam gearrangeerd. Yorke reserveerde een grote rol voor piano en synthesizer en werkte samen met het London Contemporary Orchestra and Choir, dat ook al te horen was op Radioheads album ‘A moon shaped pool’. Voor de filmrelease werden er 5 singles gereleased, een mooie staalkaart van de soundtrack.

La Grande Bellezza

Prachtig, ietwat episch vertelsel van de Italiaanse grootmeester Paolo Sorrentino, dat focust op de 65ste verjaardag van societyjournalist, gerateerd schrijver en nachtridder Jep Gambardella. Hij schreef ooit de bestseller ‘Het menselijk apparaat’ en teert decennia na het grote succes nog steeds op de roem die hem daardoor te beurt viel. Maar Gambardella zit vast. En verzuipt zich in de decadentie van de stad, van mooie vrouwen en mannen, glitter, glamour en parties. Mooie film, en tegelijk een aanklacht – en een ode – aan Italië dat ten onder dreigt te gaan aan zelfzucht, narcisme en onvermogen.
Soundtrackgewijs krijg je hier veel waar voor je geld. Net zoals de film zelf is ook de muziek heel eclectisch: klassiek wisselt af met dance, met hier en daar een stukje camp. Van opera (‘Dies Irae’) tot de Italiaanse classic ‘A far l’amore comincia tu’, met daartussen de megahit ‘We no speak Americano’.

The Social Network

Facebook? Dat kennen we allemaal. Hier krijgen we het verhaal achter de opgang van Mark Zuckerberg tot een van de rijkste mensen ter wereld. Het begint allemaal met een belediging op zijn blog, aan het adres van zijn ex-vriendin, en het opzetten van de website Facemash waarop studenten uit twee foto’s de aantrekkelijkste studente van Harvard kunnen kiezen. Op een nacht raadplegen maar liefst 22.000 studenten de site, waardoor de server van Harvard plat gaat. Zuckerberg wordt op het matje geroepen, krijgt een vermaning, maar heeft het succes geroken. Hij helpt de tweeling Winklevos met de programmatie van hun site The Harvard Connection en schrijft tegelijk zijn eigen programma voor TheFacebook, een smoelenboek waarop studenten kunnen zien wie welke colleges volgt, met een persoonlijk profiel. En dat slaat in als een bom.
Oh, wie vinden we hier? Alweer Trent Reznor! Hij schreef de soundtrack voor ‘The Social Network’, samen met Atticus Ross. De eerste track uit de soundtrack werd gereleased op 31 augustus 2010 via de website van de film. Recensenten waren lovend over de muziek – iets minder over de film zelf – en Reznor kreeg van zowel offline- als onlinemagazines vier en vijf sterren.

Trainspotting

Absolute classic – en een must-see – in een regie van Danny Boyle én de doorbraakfilm van Ewan McGregor, als het personage Mark Renton. Renton is een jonge werkloze kerel uit Edinburgh, die samen met een stel maten de dagen probeert door te komen (zeg maar overleven) met bier drinken, drugs nemen, feesten en voetballen. Maar Renton is het beu en wil zijn bestaan over een andere boeg gooien, niet in Edinburgh, maar in Londen. Tot een van zijn vrienden plots voor de deur staat. En de anderen snel daarop volgen. Hoe lang houdt Mark zijn nieuwe leven vol? Choose life! Wervelend, snel, snedig en met een aantal scènes die vandaag tot de filmgeschiedenis horen.
Nerveuze film ook, met daarbij een nerveuze soundtrack, vol pareltjes van de nineties dance-iconen Underworld, Leftfield, PF Project ... en talloze andere Britpop-grootheden die toen de orde van de muzikale dag bepaalden. ‘Born Slippy.NUXX’ van Underworld benadert de sfeer van de film het best: frontman Karl Hyde schreef het na een avondje heavy drinkin’ en probeerde met de muziek om de sfeer weer te geven van dronkenschap. Hij slaagde er perfect in.

Vanilla Sky Cameron

Crowe en David Lynch hebben één ding gemeen: ze houden van ‘distorted’ realiteiten. Ook in ‘Vanilla Sky’ is niets wat het lijkt. De jonge ondernemer en womanizer David Eames heeft het allemaal: knap, centen, een makkelijk en rijkgevuld leven en geen zorgen. Wanneer hij op een dag als een blok valt voor de Spaanse Sofie, ontsteekt zijn minnares Julie in een ongelooflijke woede en rijdt ze Davids auto te pletter, met David als passagier. En dat is niet zonder gevolgen: David krijgt niet alleen fysiek, maar ook psychisch een flinke klap: zijn gezicht is gruwelijk verminkt en zijn geheugen toont hiaten die hij lijkt op te vullen met eigen fantasieën. Maar wat is nu werkelijkheid en wat is fictie? Absoluut niet te missen, deze prent!
Prachtige soundtrack ook, met een heel breed en divers aanbod aan stijl. Uiteraard met een portie dance en een aantal dikke hits, zoals het mooie ‘Where Do I Begin’ van Chemical Brothers – een dromerige songs die mooi aansluit bij het thema van de film – of het jachtige ‘Africa Shox' van Leftfield feat. Africa Bambaata. Genieten is de boodschap!

Project X

Feestfilm pur sang over een goed idee dat helemaal ontspoort. Drie laatstejaarsstudenten besluiten om een verjaardagsfeest te geven om zo hun populariteit te verhogen. Wat aanvankelijk een feestje wordt voor een paar tiental genodigden groeit uit tot een onoverzichtelijke chaos waarbij het lijkt alsof de hele planeet erop afstormt. Al snel gaan er geruchten de ronde over het ‘meest epische feest’ ooit, en dat is niet zonder gevolgen. De ‘found footage’ insteek geeft ‘Project X’ een authentiek karakter. Grappig is dat de film ook in de realiteit navolging kreeg, want talloze tieners vonden in deze prent inspiratie om zelf een ‘Project X’-feest te organiseren.
En de muziek? Speel de soundtrack bij je thuis en er barst ongetwijfeld een wild feest los. Met namen als Kid Cudi, A-Trak, Boyz Noise en wat party hiphop tracks krijg je hier een mooi recept voor een bacchanaal waar iedereen nog lang over zal napraten. Niet dat het moet, hé, maar kom. Een feestje zo nu en dan, moet kunnen. (Niet nu, neen, niet nu!)

Matrix

Ja, The Matrix-franchise. Het verhaal? Dat is alombekend: softwareprogrammeur Thomas Anderson heeft een bijbaantje als hacker, onder de alias Neo. Op een dag wordt hij gecontacteerd door een zekere Morpheus, die hem vertelt dat de wereld waarin hij leeft een schijnwereld is, en een computersimulatie, die bekend staat als ‘The Matrix’. Morpheus geeft Thomas de kans om te ‘ontwaken’ en te ontsnappen naar de echte wereld. Thomas aka Neo gaat in op het voorstel en wordt wakker in een dystopische realiteit. ‘The Matrix’ was in 1999 dé film van het jaar, een trip die de gesprekken van de dag bepaalde en die mensen aan het denken zette over de wereld waarin we leven, over de opgang van de digitalisering en de nakende apocalyps. Er volgden nog twee sequels, maar de eerste ‘Matrix’ blijft de beste, met een hoog wtf-gehalte.
Musicwise? Episch! De scene waarop Neo en Trinity zich slowmotiongewijs toegang verschaffen tot het gebouw waar Morpheus gevangen gehouden wordt, is er één die je niet meer zal vergeten, dankzij – ook – de jachtige beats van Propellerheads. Of ‘Clubbed to Death’ tijdens een ‘bezoekje’ aan de fake-wereld, waar ineens de lady in red opduikt. Hoe het ook zij, niet te missen, deze film. En de speakers? Laat ze maar knallen.

Drive

Ryan Gosling? Nuff said. Films met Gosling zijn (bijna) altijd goed. De jonge god heeft er een neus voor om er de juiste scenario’s uit te pikken en zijn personages altijd iets ingehouden dreigends mee te geven. In ‘Drive’ is dat niet anders. Hier is hij Driver, een stuntcoureur in Hollywood, die naast zijn benijdenswaardige dayjob bijverdient als bestuurder van vluchtauto's in het criminele circuit. Op een dag leert hij Irene kennen, zijn buurvrouw en een jonge moeder. Begin van een mooie romance? Jazeker, maar meer nog: Irene wordt willens nillens meegesleept in de niet al te koosjere praktijken van haar man, de ex-gedetineerde Standard. Driver wil de vrouw helpen, zeker wanneer blijkt dat een misgelopen klus haar leven in gevaar brengt.
Bij een film als deze hoort een coole soundtrack, en die krijg je ook. Eén song springt er alvast uit: ‘Nightcall’ van Kavinsky, een melancholische eighties geïnspireerde song die de sfeer van ‘Drive’ perfect weet te vatten. In hetzelfde rijtje: ‘Under your spell’ van Chromatics. In deze film is de muziek een extra personage, dat zich doorheen de prent weeft en helpt om de sfeer te bepalen.

Eden

Met als ondertitel ‘le film sur la French touch’ krijg je met ‘Eden’ een fijne film die focust op het leven en de carrière van een aspirant-dj. Paul, aanvankelijk helemaal in de ban van garagerock, begint als dj in de opkomende Parijse housescene. Succes? Meteen. De film vertelt zijn verhaal in twee delen: ‘Paradise Garage’ heeft het over de opgang, ‘Lost in Music’ over de neerwaartse spiraal, financiële issues, de liefde en het druggebruik. Regisseur Mia Hansen-Løve baseerde ‘Eden’ losjes op het leven van haar broer.
Het duurde drie jaar om de film te maken, mede doordat het niet eenvoudig was om de rechten van de in de film gebruikte muziek te verkrijgen. Muziek, zegt u? Eén tip: check de soundtrack hier en laat-je-volledig-loos-gaan! https://open.spotify.com/playlist/3gjc4O4aQQFJZYcrqCNzRb

Al deze films zijn vanaf 1 december beschikbaar in de VOD catalogus van Proximus Pickx. Naar de VOD catalogus van Proximus
Pickx? Druk op de ‘On Demand’- of ‘Shop’-knop van je afstandsbediening, of ga rechtstreeks naar de VOD catalogus online !