Deze ankers zullen voor eeuwig de gezichten van het nieuws zijn

Op 10 mei 1978 presenteert Martine Tanghe voor de allereerste keer het televisiejournaal op de openbare omroep. Vijf jaar later zegt ze in een interview dat ze niet van plan is om er nog twintig jaar te blijven zitten. “Zelfs geen tien. Ik wil daar niet op mijn zestigste nog altijd tekstjes zitten schrijven.” Maar ondanks enkele omzwervingen komt ze altijd weer in de ankersstoel van het journaal terecht. Ze wordt verweten te links, te mannelijk en volksvreemd te zijn, maar laat zich nooit uit haar lood slaan door critici. Zelfs nadat ze ook fysiek klappen krijgt van de VMO (Vlaamse Militanten Orde) blijft ze standvastig.

Nu, met ruim veertig jaar als anker achter de kiezen, is Tanghe een monument van ‘Het Journaal'. Ze is het onmiskenbare gezicht van de nieuwsdienst. Met haar nakende 65ste verjaardag, sluipt ook het einde van haar contract bij de VRT steeds dichterbij. Ze heeft namelijk het statuut van ambtenaar en moet dus verplicht op pensioen. Niets houdt haar tegen om nog nieuwe avonturen te beginnen, maar laat ons eerlijk zijn: wij zullen haar altijd zien als het vertrouwde en geruststellende televisiegezicht dat ons zo helder het nieuws kan brengen.

Ook de senior van de commerciële omroep is onlangs de kaap van de 65 gepasseerd, maar omdat hij een gewoon bediendencontract heeft, kan hij aan de slag blijven. En dat doet hij voorlopig ook, want hij liet meteen weten dat hij in het weekend wil blijven presenteren. Wel wil hij op tijd de fakkel doorgeven aan de jongere generatie.
 
Verstraeten begon zijn televisiecarrière op de radio, waar hij voor de openbare omroep de verkeersinformatie verzorgde. Toen VTM in 1989 opgestart werd, gaf de commerciële omroep hem een prominente rol als presentator van ‘Het Nieuws’ om 7 uur. Bij VTM werd hij al snel een gevestigde waarde. Hij presenteerde ook zestien jaar lang het duidingsprogramma ‘Telefacts’ tot 2006, toen hij de teugels doorgaf aan Cathérine Moerkerke. Intussen is hij bijna niet van het scherm weg te denken. En voorlopig moeten we ons ook nog geen VTM zonder hem voorstellen, want stoppen zit er nog niet in. “Ik zie die verjaardag niet als een aan-uitknop. Ik hoop dat het afbouwen op een vrij natuurlijke manier zal verlopen”, zei hij aan reportagemaker Eric Goens.

Wie weet slikken we over enkele jaren onze woorden nog wel in. Als we dit artikel vijftien jaar geleden hadden geschreven, dan hadden we vast en zeker gezegd dat we Bavo Claes voor altijd zouden zien als nieuwslezer. Dat is namelijk het jaar waarin de vaderlijke pilaar van de nieuwsdienst voor de laatste keer het nieuws las, na dertig roemrijke jaren. En hoewel zijn gezicht nog steeds flashbacks oproept naar uitzendingen van weleer, heeft hij zijn carrière op een zeer verdienstelijke manier een nieuw leven gegeven.
 
Claes schreef in 1997 al zijn debuutroman ‘Kraai’ en in 2015 kwam daar het boek ‘Vijftig’ bij. Hij is intussen een gerespecteerde auteur en leent zijn pen op tijd en stond voor een column of opiniestuk. Zo nam hij afgelopen zomer nog de bedenkelijke staat van de literatuurkritiek op de korrel – een dappere zet voor een auteur wiens verkoopscijfers net afhankelijk zijn van die critici. Zijn opiniestukken over het onderwerp veroorzaakten een storm in het kleine wereldje. Zo zie je maar: eens hij zijn eerder ernstige en noodzakelijk onpartijdige rol als anker had achtergelaten, werd zijn creativiteit ontketend.