Halloweek: wanneer horror meer lachwekkend dan angstaanjagend is

Wie “slechte horror” hoort, denkt misschien aan matig onthaalde films als ‘Ma’ of ‘The Curse of La Llorona’, maar wees maar zeker dat het veel slechter kan. Een schoolvoorbeeld is ‘Troll 2’ uit 1990, een film die wereldwijd beschouwd wordt als een van de slechtste films ooit gemaakt. Het verhaal heeft niets te maken met voorganger ‘Troll’ en gaat over vegetarische goblins die een familie willen laten muteren in planten, zodat ze hen kunnen opeten. De scènes die grappig bedoeld waren, zijn om van ineen te krimpen en de enge scènes wekken dan weer buldergelach op. In B-filmmiddens geniet deze een ware cultstatus.
 
Een van de redenen waarom alles fout liep, is de slechte communicatie tussen de Italiaanse crew en de Amerikaanse acteurs. Scenario’s waren geschreven in gebroken Engels en de acteurs kregen maar één scène per keer te lezen, waardoor ze niet wisten waar het verhaal eigenlijk over ging. De regisseur ontkent dat en noemt zijn acteurs nogal oneerbiedig “honden”. De productie van de film werd later op de gevoelige plaat vastgelegd door een kindacteur uit de film in de documentaire ‘Best Worst Movie’. Laat de scène hieronder een voorbeeld zijn van het vreemde acteerwerk.

‘Troll 2’ is een bijzonder slechte film, maar werd wel gemaakt door filmmakers die in zekere zin wisten waar ze mee bezig waren. Al te vaak wagen amateurfilmers zich aan het horrorgenre. James Nguyen werd een onverwachte held in het genre “so bad it’s good” met ‘Birdemic: Shock and Terror’ uit 2009. Hij haalde de mosterd bij ‘The Birds’ van grootmeester Alfred Hitchcock, maar zonder talent, kennis of een realistische blik op zijn eigen gebrek aan talent en kennis, draaide de film uit in een hilarisch slechte prent. Youtubers pikten de film op en analyseerden elke scène tot in het kleinste detail met heel wat hoongelach, waardoor de onwaarschijnlijk slechte film nu wel volle zalen trekt, maar niet om de juiste redenen.
 
‘Birdemic’ werd zozeer omarmd door fans van B-films omdat de onwetendheid van de filmmaker in alle aspecten van het scherm spat. Tot op de dag van vandaag houdt Nguyen vol dat zijn film er net zo goed uitziet als de gemiddelde Hollywoodfilm. Oordeel vooral zelf.

Een ander voorbeeld is ‘Suburban Sasquatch’ uit 2004 van Dave Wascavage, waarin een monsterlijke sasquatch een buurt terroriseert. De regisseur lijdt aan hetzelfde syndroom als James Nguyen, in die zin dat hij in zijn grootheidswaanzin niet zag hoe vreselijk zijn film werd. Het bigfootkostuum dat eruit ziet alsof het uit een goedkope carnavalswinkel komt, de hilarisch slechte special effects, de attributen, het acteerwerk… Alles aan deze film is het zien waard, maar niet om de redenen die de filmmaker wilde. De scène hieronder ziet er misschien uit alsof hij door kinderen is gefilmd, maar geloof ons: dit is verkocht op DVD.