Hoeveel schrik hebben de klassementsrijders van waaiers?

Sport | De Grande Boucle laat de Provence en de Rhônevallei achter zich en trekt zoetjesaan richting voet van de Pyreneeën. De zevende rit van Millau naar Lavaur zou weleens een waaierrit kunnen worden, maar boezemt dat de klassementsrijders nog angst in?

Door Pickx

Gepubliceerd op 04.09.20

1min

Op weg naar de Pyreneeën worden heuvels en laaggebergte afgewisseld met vlakke wegen. In rit zeven komen de Col de Peyronnenc en de Côte de Paulhe aan bod: heuvels met stijgingspercentages van maximaal een procent of vijf. Na de Côte de Paulhe zit het meeste klimwerk er op. Er is dan nog een slordige 100 kilometer te gaan.

Een factor die een belangrijke rol kan spelen is de wind: die kan flink huishouden in de Garonne. En dan zit de kans op waaiers er altijd dik in. Klassementsrenners zijn gewaarschuwd: als ze niet mee zijn met de voorste waaierformaties, dreigen ze kostbare tijd te verliezen. Er schuilt dus enig gevaar in de vlakke kilometers, maar vrezen de klassementsmannen die waaiers nu echt?

In het zog van een ploegmaat rijden kan heel wat energie besparen, laat staan in het zog van tien collega’s rijden. In de vlakke etappes is het de hoofdtaak van de knechten om hun kopmannen in de voorste waaierformaties te krijgen of te piloteren. Klassementsrijders als Roglic of Dumoulin vertrouwen op hun team om hun grip op de kop van de koers niet te verliezen. Want als ze achterop geraken in een waaierrit, kan het tijdverlies weleens snel oplopen.

Inhaalrace

Mocht het peloton in stukken scheuren en je kopman belandt achterop – in pakweg de derde of vierde waaier – heb je een probleem. Van de ene naar de andere waaier fietsen is immers een helse klus. Daarom zullen in waaierritten vaak de ploegen van de topfavorieten de koers bepalen: ze positioneren zich helemaal vooraan, bepalen het tempo en pogen zélf om het peloton in stukken te scheuren. Zo behouden ze de controle en vergewissen ze zichzelf ervan dat hun kopman deel uitmaakt van de eerste waaier. Een beproefde strategie van de topploegen, die zo het risico op tijdverlies tot een minimum beperken.

Mochten de favorieten toch achterop geraken, is het alle hens aan dek. De knechten gaan vol aan de bak om het tempo op te drijven en de kloof op de waaier voor hen te dichten. Tegenwoordig zijn de dienaars van zo’n kaliber dat het tijdverlies grotendeels goedgemaakt wordt in de laatste kilometers voor de streep. De Tour de France wordt niet beslist in waaierritten: hooguit verliezen de kopman en diens knechten veel energie bij de inhaalrace, waarvoor ze in de daaropvolgende ritten een prijs zullen betalen. Maar als de kopmannen vertrouwen hebben in hun team, slapen ze op beide oren: waaierritten zijn geen boosdoeners.

Ontdek het laatste nieuws over de Tour via deze link!