New Wave: levend en wel!

Muziek | New Wave leeft. En hoe! Wie de affiche van het jaarlijkse W-Fest bekijkt, belandt in een donkere oase van all things new wave. Oud en nieuw staan er broederlijk/zusterlijk naast elkaar. Dat kan maar één ding betekenen: new wave leeft.

Door MF

Gepubliceerd op 05.09.19

4min

De erfenis van onder meer The Cure, Killing Joke, The Human League, Red Zebra en New Model Army wordt doorgegeven. Vandaag staat een hele horde newwavefans klaar om de oude fakkel opnieuw aan te blazen. Welke bands dat zijn? We maakten een selectie!

Shiny Darkly

Uit Denemarken, dit trio. Bestaan sinds 2012 en hebben ondertussen de wereld laten kennismaken met hun aanstekelijke donkerte. Moet een band meer dan drie leden tellen om beklijvende muziek te maken? Hell no! Toen Shiny Darkly uit hun bunker kroop - bleek, zwart gekleed en met een rist goeie songs op zak - hadden ze één doel: de wereld laten kennismaken met hun benauwende combinatie van gitaren en lijzige vocals. De richting was duidelijk op hun eerste EP 'Shiny Darkly': melancholie verspreiden. Ondertussen, 7 jaar na datum, hebben ze al twee full albums op hun naam staan: 'Little Earth' en 'Bronze'. Voor fans van post-punkerige shoegaze infested wave. Yes!

Drab Majesty

Niet alles hoeft meteen duidelijk en hapklaar te zijn. In het geval van Drab Majesty: who is x? En wat komt x ons vertellen? Veel, zo blijkt, verpakt in mooie laagjes duisternis. Drab Majesty. Het alter ego van Andrew Clinco, die als artiest transformeert in Deb DeMure en opereert onder de naam Drab Majesty. Darkwave en gothic rock, al sinds 2011, eerst solo en dan met Mona D als synth-back-up. De band bracht ondertussen al drie albums uit, met 'Modern Mirror' als laatste. Bijzonder gelauwerd plaatje, toch, waarover recensenten het eens waren: nieuw is het niet, maar wie houdt van jaren 80 wave, komt hier beslist aan zijn trekken. Uitwaaierende gitaren, mineur, beetje tongue in cheek, wel. Cool, dat ook!

Soft Kill

Een van de beste Amerikaanse postpunkbands around. Maken al amok sinds 2010 en maakten grote indruk met hun debuut 'An Open Door'. Bijna tien jaar later: vaste waarde! In 2015 verscheen 'Heresy' - van hetzelfde donkere laken een pak - en in 2016 kwam 'Choke', een plaat vol warme en weelderige gitaren badend in melancholische gelukzaligheid. Eager to conquer the world, dus. Halen de mosterd bij bands als The Chameleons, Wire, The Sound, Spaceman 3 en New Order. Met hun laatste 'Savior' blijven ze aan de top van de huidige postpunk staan. Korte impressie? 'The album is a deeply personal missive with the harsh realities of life and death laid bare, peppered with pop perfection and swirling gloom.' (Roadburn). Go check them out!

She past away

Turkse darkwave, best te degusteren in een minimalistisch ingerichte kamer. Volume hoog. Ogen dicht. Blik op de einder. Sferische synths en sterk elektronisch drumwerk, net alsof ze in een spreidstand staan met de diepe jaren 1980. Brachten in mei hun meest recente werk uit, 'Disko Anksiyete'. Eighties met een eigentijdse twist in een rijke instrumentatie. Echt voer voor liefhebbers van het genre, die lak hebben aan overdaad, maar genieten van minimalistische soberheid, gecombineerd met tonnen charisma.

Skemer

Belgisch, met vertakkingen naar Amenra. Skemer zijn Matthieu Vandekerckhove (Amenra) en topmodel Kim Peers. Samen zoeken ze de donkerte op. Je zou de twee niet meteen samen zien shoppen, maar muziek maken? Ja! Skemer combineert compleet verschillende werelden die elkaar vinden op een kruispunt tussen dreamy, noisy new wave. Veelbelovende darkwave. Te ontdekken, nu!

Vaal

Vaal licht? Neen. De naam van de band, die je misschien best beluistert bij vaal licht. Vlaanderens wave-hoop in bange dagen, deze drie 'keirlz'. Hun 'Knopen' werd opgepikt door verschillende muziekmagazines/blogs en kreeg overal lovende kritieken. Of ze de nieuwe post-punk-noise sensatie worden? Wie zal het zeggen, ze zijn alleszins goed op weg. Bevreemdend is het minste wat je ervan kan zeggen. Cold wave, krautrock en ambient met flarden postpunk, noise en postrock, het zijn maar enkele genres die terugkomen in de songs, gelardeerd met gitaar, bas, doomy synths, minimale percussie en terughoudende Nederlandstalige vocals. Leegte van een verpletterende intensiteit.

The Soft Moon

Stonden een paar jaar geleden nog heel wat indruk te maken op Sonic City (Kortrijk), maar draaien al een tijdje mee. Met de new wave revival krijgen ze de 'grote' erkenning. The Soft Moon. Soft? Geenszins, want ze nemen je bij de muzikale lurven. In essentie is dit het soloproject van Luis Vasquez, maar on stage laat hij zich bijstaan door een kleine horde trouwe volgers. De laatste worp was 'Criminal' (2018), een dijk van een plaat waarin Vasquez de confrontatie met zijn verleden niet uit de weg ging. Hoe het ook zij, The Soft Moon is een van de interessantste en spannendste postpunkbands die dit decennium het levenslicht zagen. Donker, mikkend op de benen.

Roza Parks

Had Roza Parks - de Amerikaanse burgerrechtenactiviste die een zitje opeiste in het 'blanke' deel van de bus - ooit kunnen vermoeden dat ze zoveel jaar later haar naam zou lenen aan een postpunkband? Neen. Zou ze er rouwig om zijn? Bijlange niet! Wave space rock for sinking submarines, zo noemen ze hun genre zelf. Iemand beschreef het ooit als: ‘Roza Parks klinkt als Ian Curtis die PJ Harvey een tong draait op het schoolbal, terwijl Foals zich aan een cover van The Sound waagt’. Maar wat denken ze nu zelf? "We hebben alvast een groot deel postpunk en new wave in ons DNA zitten, maar evenzeer hangen de jaren 1990 aan ons vast en drummen de grooves van de sixties zich naar voren. We merken wel dat als je niet in een hokje geduwd kan worden, het voor veel mensen te veel moeite kost en we een beetje uit de boot vallen." Hoe dat klinkt? Zo!

Sunflower

Jong! Dat zijn ze. Maar wel goed op weg om in dit genre oud te worden. Brachten in 2017 een ep'tje uit, met daarop het gesmaakte 'Heroin'. Op de debuutplaat is het nog even wachten, die zou er komen in 2020, maar ondertussen schrijven de lads wel een repertoire bij elkaar. Bij Indiestyle lieten ze zich onlangs nog dit ontvallen: “Wij zijn van nature een groep die niet rap content is van onszelf. Het gevoel heerst dat deze debuut-ep nog geen honderdste is van de kwaliteit die we de komende drie à vier jaar nog gaan brengen. En hoewel er nu eigenlijk nog bijna niets online staat, mogen we wel heel tevreden zijn op muzikaal vlak en qua aantal showaanbiedingen. Alles ziet er echt heel goed uit, maar het kan natuurlijk allemaal altijd beter.”

The Arch

Belgisch. Stronghold, een band die de jaren 1990 en 2000 overleefde, koppig zijn ding bleef doen en platen blijft uitbrengen. Er staat er nog één op de agenda, to be released very soon. 1986. Tsjernobyl ontploft. En in België ontstaat The Arch, dat in 1987 zijn eerste release op de wereld loste:
'As Quiet As'. Ze werden meteen groot en speelden in heel Europa, van Amsterdam, Berlijn, Hamburg, Zagreb en Belgrado tot Boedapest. Hun eerste plaat 'A Strange Point Of You' en de ep 'Stay Lay' gooiden hoge ogen. Later werk bevestigde hun donkere ziel. De nieuwe plaat laat nog even op zich wachten, maar verwacht je aan een moker. Duistere moker, welteverstaan.