Muse: de bron droogt nooit op

Rock Werchter | Er zijn veel muzes, er is maar één Muse. Na 25 jaar platen maken, touren en zichzelf de pleuris spelen, maakt de band nog steeds als een geöliede machine podia onveilig.

Door MF

Gepubliceerd op 10.06.19

1min

Het vehikel van Matt Bellamy, drummer Dominic Howard en bassist Christopher Wolstenholme zag het muzikale levenslicht in 1994. Volop grunge, en Muse was een vreemde eend in de bijt: Bellamy grossierde in songs die bulken van grote gebaren en pathos. De emoties laaiden op, de powerchords vlogen het publiek om de oren, en de wereld drukte de band aan de borst. Een machine met een hart, een jongensdroom, want de drie kenden elkaar al van op de middelbare school.

Sinds de oprichting maakte Muse zeven studio-albums. In verkoop betekent dat: dik boven 20 miljoen stuks. Muse is een van de bepalende gezichten en een van de beste livebands van de 21ste eeuw. Dat zien ze beloond met heel wat muziekawards, waaronder twee Grammy Awards, een American Music Award, vijf MTV Europe Awards, twee Brit Awards, tien NME Awards en zeven Q Awards. Met een nieuw album in de achterzak, 'Simulation Theory', komen ze Rock Werchter platspelen.

Bijzondere band, want ...

Bellamy
Matt Bellamy vergelijken met Mozart? Het is er misschien wat over, maar hem de Mozart van de 21ste eeuw noemen - wat pop en rock betreft - zit zeker niet ver naast de waarheid. Bellamy is een natuurtalent, een kerel die zowel grandioos piano speelt als gitaar en zingt als een cherubijn. Zijn pianospel is geënt op Sergej Rachmaninov en Chopin, wat te horen is in verschillende nummers, zoals 'Butterflies & Hurricanes', 'Space Dementia' en 'Ruled By Secrecy'. In 'United States of Eurasia (Collateral Damage)' - te vinden op 'The Resistance' - komt Chopin zelfs expliciet naar voren: het nummer eindigt namelijk met een bewerkte versie van 'Nocturne, Opus 9, No.2 in E? majeur'.

Because I may
Ja, Muse maakt muziek die vaak bombastisch is, en helemaal over the top. Maar het is wel altijd wat tongue-in-cheek, met een knipoog. Kan wel zijn, maar er komt uiteraard geen handleiding bij de muziek van Muse. Je moet Bellamy op zijn woord geloven als hij het zegt. Brian May - gitarist van Queen - ziet wel een mooie gelijkenis tussen Queen en Muse. Bellamy, in een interview uit 2001 (met Kerrang): "Ik weet dat we voor sommigen nogal dramatisch overkomen. Dat doe ik met opzet, omdat ik denk dat de meeste muziek van tegenwoordig saai is. Ik hou alles een beetje over-the-top en ik zie geen reden om dat te verbergen.” Mooi voorbeeld? 'Knights of Cydonia' met een magistraal einde.

Groots
"Als je voor tienduizend Amerikanen staat die Muse geen reet kunnen schelen, wil je ze wel eens laten zien wat je waard bent. Dus ging er een knop om. Óf je verstopt je voor zo'n gedesinteresseerde massa, of je gaat gewoon het podium op met een instelling van 'whoa, yeah!' Ik koos voor dat laatste." Meer hoeft dat niet te zijn.

Drie keer Muse, drie keer lappen rond je oren
Niet noodzakelijk een klets om de oren, maar wel een interessant stukje internetarchief/muzikaal erfgoed. Muse, pril, jong en heel onvolwassen. Muse, slechte kwaliteit, maar wel tijdens de Battle of the Bands, klinken ze nog als een slechte imitatie van Nirvana.

Met 166 miljoen views op YouTube moet dit wel hun grootste hit zijn.

Wie wat meer te weten wil komen over de nieuwe plaat, hier is een interview!