Philip Catherine
Zoon van een Engelse moeder en een Belgische vader, deze jazzgrootheid. Halfweg de zeventig nu, maar nog steeds een van de grote iconen in de Belgische en internationale jazz. Beïnvloed door die andere jazzmastodont Django Reinhardt (zie verder) begon Catherine op jonge leeftijd gitaar te spelen. Hij kopieerde zijn idolen en eigende zich gaandeweg een eigen stijl toe. Hij begon als begeleider bij ondere andere Lou Bennett, Dexter Gordon en Stephane Grapelli, en richte met Marc Moulin een jazzrockformatie op. Catherine - nobel en toch ietwat bescheiden - bracht zelf een hele zwik albums uit, en bleef touren als begeleider van onder andere Chet Baker, Benny Goodman, Toots Thielemans, ... Hij werd genomineerd voor 'De Grootste Belg', greep naast de titel, maar werd wel veelvuldig gelauwerd. Zo kreeg hij onder andere de Django d'Or, uitgereikt door Sabam in 1995 en in 1998 (Parijs). Nog steeds zeer relevant en een inspiratie voor velen.
Django Reinhardt
Volgens kenners een van de grootste en meest invloedrijke gitaristen van zijn tijd (en ver daarna). Iemand om te koesteren! Reinhardt ontwikkelde een heel eigen stijl, die bekend is geworden onder de naam 'jazz manouche' of gipsy jazz. Geboren tussen de woonwagens reisde de jonge Reinhardt van Frankrijk naar Noord-Afrika; onderweg pikte hij een gitaar op en begon te spelen. Virtuoos als hij was, begon Reinhardt ook met viool en banjo en hij trad vaak met zijn broer op tijdens Bal Musettes. En soms loopt het leven niet zoals je het wenst, maar sturen gebeurtenissen je een bepaalde richting uit: Reinhardt raakte zwaar verbrand op zijn achttiende. Zijn linkerhand was misvormd en gitaarspelen zat er niet meer in. Maar dat was buiten zijn wilskracht gerekend. Django lag twee jaar in het ziekenhuis, liet zijn broer een gitaar meebrengen en ontwikkelde de nu zo bekende 'jazz manouche'.
Mauro Pawlowski
Mauro, Mauro, Mauro, man van duizend-en-een projecten, bezieler van tig bands, rasperformer en begenadigd gitarist. Niet voor één gat te vangen, deze Limburgse god. We kennen Mauro allemaal als frontman van Evil Superstars, Mauro & The Grooms, Gruppo Pawlowski en zelfs als de kleinkunstzanger Maurits Pauwels. Bij dEUS was hij dan weer een onmisbare sidekick. Muziek stroomt door zijn aderen en zijn gitaar is het verlengde van zijn brein. Hij speelt al sinds hij kan stappen en ging als jonge snaak met zijn vader de hort op. Vandaag een van de gitaristen van het land (en ver daarbuiten). Muziek, theater, kleinkunst, avant-gardejazz. Mauro doet het allemaal.
Bruno De Groote
Ook bekend als Bruno De Bruxelles en sinds vorig jaar de nieuwe gitarist bij dEUS. Maar De Groote is meer dan enkel dat...
De Groote - groot in heel veel, zo blijkt - studeerde aan het Conservatorium van Gent. Freelancet sindsdien bij verschillende jazzcombo’s. Hij speelde onder andere met Tom Callens en Frederik Van den Berghe (B), Patrick Artero (F), Bob French (USA), Frank Oxley (USA) en Joep Peeters (NL). De Grootes specialiteit? Latijns-Amerikaanse muziek, popmuziek, blues, flamenco, rock, New Orleans en swingjazz, oosterse en zigeunermuziek, avant-garde, klassiek en big bands. Bij het grote publiek is de naam van De Groote niet bekend. Behalve zijn werk bij Raymond van het Groenewoud, Axelle Red, Lalalover en Kommil Foo speelde het gros van zijn carrière zich vooral af in de blues, jazz en experimentele muziek, bij projecten als Mambo Chillum, Tijgers van Eufraat en het De Groote-Faes Duo.
Walter Broes
Je kent hem van The Seatsniffers - of je zou hem daarvan moeten kennen. Niet zo? Terug naar huis en even opsnorren, want this is roots! Brussels en verslaafd geraakt aan de rootsplaten van zijn vader. Hij was amper zeventien toen hij zijn eerste plaat opnam en heeft sindsdien in talloze blues en rockabilly bands gespeeld. Zeventien jaar bij The Seatsniffers, dat is toch behoorlijk wat, maar in 2012 was het verhaal op. Enter The Mercenaries. Zijn inspiratie? "Poison Ivy van The Cramps was mijn eerste inspiratie toen ik begon met spelen, zij is absoluut badass en zwaar onderschat. Heel wat mensen staan klaar om te zeggen dat ze niet kan spelen, maar ik vind het tegenovergestelde waar - ze heeft de toon, riffs, stijl en attitude die bij heel wat 'vingervluggere' gitaristen absoluut ontbreken." (Gitaarnet).
Jean Blaute
Jean Blaute is veel. Producer, tv-maker, vriend van Ray Cokes, muzikant en gitarist. En niet zo maar één. Blaute - Zottegemnaar - is wat je noemt een muzikant die Obelixgewijs in een vat muziek is opgegroeid. De Blautes hadden thuis een platenzaak, waardoor de jonge Jean al heel vroeg in aanraking kwam met de muziek die ertoe deed (toen). Hij leerde de juiste mensen kennen en is sindsdien een van de gevestigde waarden in het Belgische muziekwereldje. Als muzikant speelde hij onder andere bij Urbanus, Big Bill, Raymond van het Groenewoud, Johan Verminnen, Wim De Craene en De Nieuwe Snaar. Hij had zelf een kleine hit met het liedje 'Bananen'.
Pallieter Van Buggenhout
Gitarist bij The Magical Flying Thunderbirds. En Niels De Stadsbader. En Koen Wauters. Natalia. Udo. Stan van Samang. En, en, en... the hardest working man in showbizz? Zou zo maar eens kunnen. Over Pallieter Van Buggenhout is niet veel bekend. Moet dat? Neen, want 's mans output zegt genoeg over zijn kunde. Hij trad aan bij zowat alle grote Vlaamse zangers en bands. Een greep uit het aanbod? Amaryllis Uitterlinden, Bart Kaëll, Born Crain, De Ketnet Pop Juniors, Eric Baranyanka, Erika Sainte, Free Souffriau, Gene Thomas, Jean Bosco Safari, Joeri Fransen ...
Roland
De enige gitarist in België die genoeg heeft aan zijn voornaam. Roland. In het lang en het breed: Roland Van Campenhout. Roland. Gaat al mee sinds Engeland en België nog verbonden waren. Of zo lijkt het toch. Roland is er altijd al geweest en is niet van plan om snel weg te gaan. Gelukkig maar. Hij bracht eind vorig jaar nog een plaat uit. Een levende legende, een archetype van een uitstervend ras: de 'Sound Magician’. Er is verwantschap met Ry Cooder’s legendarische soundtrack uit Paris, Texas (Wim Wenders) en Captain Beefheart, de grote singer-songwriter Tom Waits en de sjamaan Dr. John. Zo!
Rik Aerts
The Bet, Raymond, Walter Grootaers, The Gonnabee'z... Rik Aerts maakte deel uit van al deze bezettingen. Aerts zal altijd bekend blijven als een van de bezielers van The Bet, de band die bekend geworden is met 'Talk to the liar', een dijk van een song, en van de solo in 'Meisjes' van Raymond, waar Koen Fillet (Radio 1) niet zo mee optogen was. Begenadigd songschrijver en gitarist.
Rudy Trouvé
Kunstenaar-gitarist. Trouvé werd bekend met Kiss My Jazz, werd ingelijf bij dEUS, stopte daarmee en ging weer zijn eigen weg. Straffe gast! True story: begin jaren 1990 woont Rudy Trouvé met enkele gelijkgezinden in een bordeel in Antwerpen. Ze noemden het 'Heaven Hotel', een plek die al snel - naar model van Andy Warhol's The Factory - de verzamelplek werd voor kunst, muziek & beeld. De bewoners speelden in allerlei groepen, maakten schilderijen of regisseerden videofilms.Trouvé is er een exponent van. Zijn bands? Kiss My Jazz, Gore Slut, Lionell Horowitz & his combo, Cynthia Appleby & friends ... In 1993 vervoegde Trouvé Rock Rally-finalisten dEUS en nam met hen het album 'Worst Case Scenario' op, dat eigenhandig België weer op de wereldkaart van de alternatieve rockmuziek plaatste.
Dany Lademacher
Ja! Wie bekend is met Herman Brood, kent ook Dany Lademacher, omdat die deel uitmaakte 'His Wild Romance', Broods begeleidingsband. Maar Lademacher is van meer dan enkel de broodmarkt thuis. Ooit vroeg Mark Knopfler hem om gitarist te worden bij Dire Straits. Lademacher weigerde, omdat hij geen 'tweede gitarist' wilde zijn. Bij The Radios stond hij helemaal vooraan. Goeie keuze? Wie zal het zeggen. Feit is dat Lademacher er wel al een behoorlijk vol leven opzitten heeft. Kreeg vorig jaar nog een hartaanval, maar daar herstelde hij wel van. Maakte ook zijn opwachting in de docu 'Buying the band', helaas nog moeilijk te vinden, maar wel hi-la-risch.
Isaac Delahaye
Een Belg. Bij een Nederlandse metalband. Het is een match made in heaven! Isaac Delahaye speelt de pannen van het dak bij Epica! Hij richtte onlangs nog College of Metal op, een online platform waarbij het spelen van nummers centraal staat. Delahaye presenteerde zes Epica-nummers, maar in de toekomst volgt ook werk van andere bands. "Ik merk dat metal nog steeds niet echt aanvaard wordt binnen het huidige muziekonderwijs. Daarom heb ik College of Metal opgericht", zei Delahaye bij het lanceren van zijn platform. "Om mensen te bereiken die les willen van professionele metalmuzikanten. Er is geen betere manier om je favoriete nummers/stijl te leren: de componist/uitvoerder zelf die je doorheen de verschillende stukken van een nummer voert, en ondertussen uitlegt waarom ze iets zus of zo spelen, welke technieken ze hiervoor gebruiken, waar de pijnpunten liggen. Ben je een beginnend gitarist of iemand die hier uiteindelijk z'n brood mee wil verdienen, dan is dit wat je zoekt." (Gitarist)
Philip Masure
Ooit genoemd als een van de meest gezochte gitaristen van de Keltische muziekscène door The Irish Post. Dames en heren: Philip Masure. Ook al speelt Masure meer dan enkel gitaar, toch staat-ie het meest bekend om zijn gitaarspel. In het folkmilieu een held. Hij speelde onder meer bij Comas en Urban Trad, is dé specialist van de DADGAD open tuning en speelde samen met onder andere Laïs, Carlene Anglim, Mugar, Eamear Quinn, Orion, Garva ... Als studiomuzikant speelt hij op meer dan 60 cd's en hij wordt steeds vaker gevraagd als producer.
Geoffrey Burton
Nu bij Triggerfinger, lang bij Arno en een van de bezielers van Hong Kong Dong. Bovenal, man van sound! Burton over de muziek: "Mijn moeder vertelde me een tijdje geleden het verhaal dat ik als tweejarige aan de platendraaier Oeoe stond te zingen, mijn interpretatie van 'Sympathy for the devil' van The Stones. De link met wat ik nu doe, is natuurlijk geen toeval. Ik heb vroeger nooit echt de ambitie gehad een instrument te spelen, maar ik was wel zot van muziek. Als ik toen een instrument had moeten kiezen, dan was het wellicht drum geworden. Daar was toen geen sprake van, want wij woonden op een appartement. Mijn grootouders hebben me toen een gitaar cadeau gedaan, een die eigenlijk van mijn pa was en die hij nooit gebruikt had. Daar zat één snaar op en ik heb dan ook maanden met één snaar gespeeld." (Poppunt Magazine) Oh, hier, bij Iggy Pop.
JMX ofte Jean-Marie Aerts
Ja, zeg. JMX: speelde bij Arno - of ten minste, bij TC Matic - en is verantwoordelijk voor een aantal klassieke alternatieve rockriffs. Ohlalala nog aan toe. Legendarisch, zo kan je hem wel noemen. Maakt vandaag ook furore - of toch al een tijdje - als producer, maar was tot diep in de jaren 1980 een van de meest interessante gitaristen around. Aerts beweert veel geleerd te hebben van Arno, vooral van diens openheid tegenover muziek en zijn hele attitude om Europees te klinken en niet Amerikaans. De groep werd een van de eerste grote Belgische rockbands en scoorde hits met de klassiekers 'Oh La La La' en 'Putain Putain'. Vooral Aerts' gitaar droeg mee bij tot het herkenbare en succesrijke geluid van de groep. Memorabel: Aerts en Hintjes speelden op de begrafenis van Willy Willy voor het eerst weer samen, na 24 jaar.
Lode Sileghem
Bekend van een korte passage bij de undergroundband No Tomorrow Charlie en later aan de slag bij Captain Moon en Sticky Monster. Ondertussen al 10 jaar 'very loudy' bij Falling Man. Sileghem is zo een van die gitaristen die sound boven techniek verkiest en hij wist zich doorheen de jaren te onderscheiden in zijn benadering van geluid. Niemand klinkt zoals hij klinkt. Door en door verankerd in de undergroundscene van de jaren 1990, met een grote liefde voor Beefheart, Sonic Youth en Unwound. Sileghems signatuur is er één die krast, bijt en zalft.
Bert Dockx
Dans Dans, Flying Horseman ... Je kent Bert Dockx ongetwijfeld als de bezieler van die bands. Maar hij is meer dan dat. Bracht onlangs een soloplaat uit, vol covers. Wow!
'Transit' heet die plaat. Vaak heel bekende, iconische songs, die Dockx zich eigen maakt, zoals 'I’m On Fire' van Bruce Springsteen, 'Albatross' van Fleetwood Mac en 'I Shall Be Released' van Bob Dylan. HUMO gaf 'm drie en een halve ster. Op originele en verrassende wijze verklankt Dockx de diepe connectie die hij voelt met deze muziek. Hij eert het origineel door het zich eigen te maken. Met zijn intuïtieve, genreconventies overstijgende aanpak, belicht hij bij momenten onvermoede lagen en emoties.
Willy Willy
A man so nice they named him twice. Rest in peace, Willy. Wat kunnen we zeggen over Willy Willy dat nog niet gezegd werd? Prachtig mens, fenomenaal muzikant, talentrijk in alles, vooral in mens zijn. Veel te vroeg heengegaan, maar hij laat wel een legacy na. In een paar fragmenten.
Eric Melaerts
Nog zo'n vaste waarde. Veel mensen verwarren Melaerts de gitarist met Melaerts de mediafiguur. Hij was eerst gitarist. En wat voor één! Bekend geworden met Soulsister en Clouseau, maar toch vooral een veelgevraagd sessiemuzikant, met een eigen smoel en sound. Melaerts speelde onder andere bij Bart Peeters, Beverly Jo Scott, The Championettes, Christoff De Bolle, Dana Winner, De Jazzpolitie, Guido Belcanto, Get Ready!, Helmut Lotti, Jimmy Frey, K3, Laura Lynn, Miek en Roel, Rocco Granata, The Beautiful Babies, Will Tura en Willy Sommers.
Elko Blijweert
Sinds zijn veertiende niet meer van de podia weg te branden. Al van in 1991 werkt hij samen met Rudy Trouvé bij groepen als Dead Man Ray, Rudy Trouvé Sextet en Kiss My Jazz. Net zoals stadsgenoot en vriend Mauro speelde Blijweert in een hele reeks pop-, rock-, punk- en electrobands (Star Club West, Ow, Bad Influence, Tip Toe Topic, Front 242 en Male or Female) en hij verzorgde de muziek voor Sam Louwycks choreografie Flippers, een productie van Les Ballets C de la B. Zijn strapatsen zijn te horen op meer dan twintig cd’s en buiten Europa trad hij op in de Verenigde Staten, Mexico, Japan en Australië. Met zijn kleurrijke solodebuut 'I bambini di basilisco' trad hij in 2017 eindelijk op het voorplan.
Tom Vanstiphout
Sessie, sessie, sessie en daar is Tom! Veelgevraagd muzikant, geliefd bij velen. Bracht ook al solowerk uit, beïnvloed door James Taylor. Clouseau, Milow, Neeka, Soulsister ... deden al een beroep op Vanstiphout. Terecht, want de man toont zich steeds weer een loyaal soldaat, in welke groep hij ook terechtkomt. Tom Van Stiphout is de smaakvolste, veelzijdigste en gewoon de beste gitarist van het land. Een prachtige songwriter en een erg goeie zanger ook, maar zijn solowerk raakte wat op de achtergrond.
Myrddin De Cauter
Een van de grote flamencogitaristen. Niet enkel in België, maar ook in Europa. Telg uit het beroemde De Cauter-geslacht, en begonnen als klarinettist (en drummer). Wat hij leerde van zijn vader vulde hij aan met een klassieke opleiding. Trok naar Spanje om les te volgen bij een keure flamencosterren.
Zijn talent en hoeveelheid van invloeden maken zijn flamencostijl uniek. Met zijn debuut-cd ‘Imre’ startte zijn solocarrière echt.
Reinhard Vanbergen
Bekend van Das Pop en onlangs ook van The Happy, de band waar hij samen met 'amour' Elise Caluwaerts (en Isolde Lasoen) de dienst uitmaakte. Begenadigd violist en gitarist. Vanbergen ademt muziek. Geef hem een instrument en hij weet er een melodie uit te puren, één die aan de ribben blijft kleven. Lange tijd een van de vaste waarden bij Das Pop (ook als producer) en al lang een veelgevraagd sessiemuzikant/componist. Producete ook al tal van albums (waaronder Steak Number Eight, tegenwoordig STAKE). Zeer de moeite.
