Reena Riot: "Voor Nix gaat de zon op."

België zendt zijn muzikale dochters uit

Onlangs bleek nog veel te doen over het gebrek aan vrouwen in de Tijdloze Top Honderd. Dat die tijdloze binnen een paar jaar een pak meer vrouwen zal tellen, is nu al duidelijk. Vlaanderen – en België bij uitbreiding – bulkt van het talent: Charlotte Adigéry (WWWater), Trixie Whitley, Angèle, The Antler King, Astronaut, Melanie DiBiasio, ... en Naomi Sijmons. Reena Riot heeft – naar verluidt – een van de platen van 2019 gemaakt. Ga daar maar eens aan staan. Wat ze daarover zelf denkt? 


"
"Is dat zo? Wow, daar komen de verwachtingen”, lacht Naomi Sijmons. “Als er zo over ‘Nix’ gepraat wordt, dan ben ik de mensen
daar nu al dankbaar voor, maar of de plaat echt aanslaat, zal nog moeten blijken. We hebben er alleszins enorm hard aan gewerkt. Het was een heel boeiend en leerrijk parcours.” 

Dat ‘Nix’ nu verschijnt, is een goeie zaak. Het is een gitaarplaat vol hedendaagse rock, met bluesinvloeden. Na de grote hiphop- en r’n’b-hausse lijkt het tij stilaan te keren in het voordeel van de gitaren. Bands als Idles, Viagra Boys, PEUK, en nu jullie, popelen om de podia opnieuw in te nemen... 

Naomi Sijmons: “Ja, hiphop voert vandaag nog steeds het peloton aan. Dat is lang anders geweest, maar volgens mij beweegt muziek in cycli, zoals dat met alles gaat. Hiphop is er altijd al geweest, maar heeft nooit de aandacht gehad die het de laatste jaren kreeg. Vandaag is hiphop mainstream. Ik ben blij dat er weer wat meer aandacht gaat naar gitaren, en dat bands zoals die die je noemde opnieuw wat aandacht krijgen.” 

Jan Myny: “Kijk naar wat er gaande was, eind jaren 1980, begin jaren 1990: een band als Nirvana kwam nauwelijks aan de bak. Heel het alternatieve circuit zat erg in de underground. Nirvana speelde bijvoorbeeld eind jaren 1980 in de Gentse Democrazy, voor een handvol fans. Vandaag beweert half Gent dat ze erbij waren (lacht). Maar goed, het toont alleen aan wat Naomi zegt: een paar jaar later brak Nirvana alle hokjes en werd alternatief mainstream. Muziek is geen star gegeven.” 

Dat is het zeker niet. Om een band naar succes te loodsen, moet er in de eerste plaats goeie muziek zijn. En je moet er hard voor werken. Hoe zit dat bij Reena Riot? Veel DIY of al een entourage verzameld?  

Naomi: “We hebben sinds een paar maanden een booker, dat helpt alvast. En een promokanaal. Je kan heel  veel zelf doen, maar er komt een moment dat alles je een beetje boven het hoofd groeit. Ik ben vandaag nog steeds elke dag een paar uur in de weer om onze muziek aan de man te brengen. Het is hard werken. Een paar jaar geleden was dat nog meer het geval: mails sturen, optredens vastleggen, organisatoren bellen als ze niet snel genoeg antwoordden (lacht). Je moet hard aan de kar trekken. Gelukkig doet iedereen in de band iets. Bernd (Coen, de drummer, nvdr.) is de jongste en hij is bijvoorbeeld bezig met alle sociale media. We werken allemaal naar hetzelfde doel.” 

Jan: “Je moet je daar vandaag hard mee bezig houden, ook al is het iets wat ik persoonlijk niet zo graag doe, wegens te veraf van muziek spelen of muziek maken. Instagram, Facebook, YouTube, ... je moet op elk platform aanwezig zijn. Al geven likes soms een verkeerde indruk: als je voor een clipje pakweg duizend likes krijgt op YouTube, dan blijkt dat niet iedereen de clip helemaal heeft uitgekeken. Het is én relatief én belangrijk, want bookers en organisatoren kijken tegenwoordig niet enkel naar radio-aandacht, maar ook naar je succes op sociale media. Het is een én/én-verhaal geworden.” 

Naomi: “Wie weet verandert dat in de toekomst ook weer: misschien krijgen bands genoeg van al die online posts en beginnen ze opnieuw fanzines uit te geven (lacht). Mijn pa (Naomi is de dochter van Fons Symons, ooit bassist bij The Scabs, maar helaas al eeuwig bas aan het spelen tussen andere grootheden, nvdr.) zou daar heel goed in geweest zijn, want hij verzorgde de fanclub en het fanzine van The Scabs.” 

Jan: “Het ene verhaal versterkt het andere. En als er één iemand aan boord is, volgen de anderen meestal snel: als je de radio meehebt, wekt dat de interesse van een label, enz.”

Het wordt duidelijk in de perstekst bij de plaat: Reena Riot is een band en niet zomaar een verzameling muzikanten rond Naomi Symons. 

Naomi: “Ja, ik vind dat belangrijk. Kijk, we hebben de plaat samen geschreven. Meestal ontstaan de songs bij mij en werk ik een basisversie uit bij Jan; daarna gaan we er samen mee aan de slag en krijgt iedereen zijn zeg. Voor ‘Nix’ hebben we echt de tijd genomen om de songs te leren kennen en ervoor te zorgen dat iedereen een persoonlijke bijdrage kon leveren. Er waren zelfs momenten dat ik geen gitaar speelde, maar enkel moest zingen. Vond ik erg verfrissend.” 

Er staat een filmpje op YouTube waarin je a capella zingt, van een aantal jaar geleden. Indrukwekkend. 

Naomi: “Ja, dat was toen ik veel meedeed aan open mics, tijdens mijn studies muziek in Rotterdam. Lang geleden, wel.” ‘Nix’ klinkt heel organisch en dynamisch. Doorgaans nemen bands de basistracks op met clicktrack (waarbij de drummer een ‘click’ hoort meelopen in de hoofdtelefoon). Hebben jullie het ook zo aangepakt? 

Jan: “Niet voor alle songs. Sommige nummers vragen geen click, andere wel. In een song zit bijvoorbeeld een sample die uit zichzelf al een tempo heeft. Daar moesten we wel met click spelen. Maar anders? Neen, ik hou ervan dat muziek wat beweegt.” 

Naomi: “Ik heb dat ook. Zowel Jan als ik zijn grote fans van Portishead, een band die het niet spelen op click tot een soort van kunst verheven heeft. ‘Scheve muziek’ maken is zo’n beetje hun handelsmerk geworden, ook al bedienen ze zich van elektronica. Maar dat geeft Portishead net dat unieke, onaffe, karakter. Hun keuze dient de muziek. Hetzelfde heb je bij de muziek die d’Angelo maakt. Op ‘Voodoo’ hebben ze bijvoorbeeld alle drums met een milliseconde vertraagt, zodat ze een heel laidback karakter krijgen. D’Angelo’s live-drummer kan daar zeer goed mee overweg, omdat het zijn stijl is, maar laat er bijvoorbeeld conservatoriumstudenten mee aan de slag gaan, en ze breken er steevast hun tanden op. Niet omdat ze hun instrument niet beheersen, maar net omdat ze het misschien iets te veel beheersen.”  



Live  

En nu live de hort op. Daar kijken jullie ongetwijfeld erg naar uit. 

Naomi: “Nog geen klein beetje! Er staan al een aantal shows op het programma, maar onze grote droom is toch om eens een festivalzomer vol te spelen. Dat lijkt me enorm opwindend en leuk. We spelen nu op een aantal erg fijne plekken, maar het mag meer. Ik heb in de loop der jaren al overal gespeeld, zeker in Vlaanderen, van kleine cafés tot grote podia, en nu begint een ander verhaal. Ik kijk er enorm naar uit.” 

Jan Myny: “Ik denk dat dat voor de hele band geldt. We speelden onlangs eens in de Gentse Mississippi. Leuke plek, fijn concert, al bleken er bij de soundcheck al meteen een paar flessen whisky van een rek gedonderd. Té luid.” 

Naomi: “Noem het gerust intens. Flessen breken is niet meteen ons grote doel, maar met dat portie schervengeluk beginnen we aan een erg fijn, nieuw hoofdstuk.” 

Het is jullie van harte gegund.