20 erotische films die je moet gezien hebben

Films | Door de jaren heen zijn er veel films met een erotische inslag gemaakt. Niet ordinair, maar subtiel en liefdevol. Van 'Basic Instinct' tot 'Eyes Wide Shut', deze erotische films moet je zeker gezien hebben.

Door Pickx

Gepubliceerd op 11.04.16

11min

Door de jaren heen zijn er veel films met een erotische inslag gemaakt. Niet ordinair, maar subtiel en liefdevol. Van 'Basic Instinct' tot 'Eyes Wide Shut', deze erotische films moet je zeker gezien hebben.

Emmanuelle (1974)

De Franse cult- en schandaalfilm Emmanuelle, geregisseerd door Just Jaeckin en met de toen 22-jarige Sylvia Kristel in de hoofdrol, is een van de bekendste erotische films uit de jaren zeventig. In Frankrijk trokken zo'n 9 miljoen kijkers naar de cinemazalen, wereldwijd trok de film 300 miljoen bezoekers.

Toch was de film erg controversieel voor zijn tijd. Zo waren er expliciete seksscènes te zien, naaktzwemmen, masturbatie, seks aan boord van een vliegtuig, verkrachting, lesbische vrijscènes en een scène waarin een danseres een sigaret rookt vanuit haar vagina.

'Emmanuelle' is nog steeds een van de meest succesvolle Franse films ooit en de sequels lieten dan ook niet lang op zich wachten. Sylvia Kristel speelde opnieuw de hoofdrol in Emmanuelle 2. In de jaren tachtig namen jongere actrices de rol van Emmanuelle voor hun rekening, maar Kristel keerde nog één keer terug voor de zevende Emmanuelle-film in 1993.

Eyes wide shut (2009)

De bemiddelde arts Bill is gelukkig getrouwd met Alice. Maar op een dag geeft Alice toe dat ze seksuele fantasieën heeft over een andere man. Voor Bill slaat dit nieuws in als een bom. Hij is gekrenkt in zijn eer en voelt zich onzeker. Hij stort zich in het nachtleven van New York, op zoek naar een erotisch avontuurtje. Maar dan belandt hij in een nachtclub, waar hij een geheime seksclub ontdekt ...

Stanley Kubrick's ultieme film, die hij amper enkele dagen voor zijn dood in maart 2009 voltooide, is een fascinerende en opwindende erothriller. Hij liep maar kiefst 19 maanden lang in de zalen. Het echtpaar wordt vertolkt door Tom Cruise en Nicole Kidman, op dat moment reeds gescheiden in het echte leven.

Happy Few - Aimez qui vous voulez (2010)

Twee koppels ontmoeten elkaar - ze zijn allen in hun dertiger jaren, behoren tot de betere middenklasse en hebben zich gesetteld. Ze vinden elkaar leuk en voelen zich tot elkaar aangetrokken. Ze worden intiem met elkaar. Hun gedeelde passie wordt een verslaving. Ze verliezen zich volledig in elkaar, maar dan moeten ze vechten om uit de door hen zelf gecreëerde chaos te ontsnappen.

De Franse cineast Antony Cordier is een regisseur die oog heeft voor seksueel gecompliceerde relaties en voor het met naturel filmen van het naakte lichaam. De sterk vertolkte en intieme film 'Happy Few' is een soort reflectie over liefde en waarheid, over begeerte en een alles verslindende passie.

Unfaithful (2002)

Constance (Diane Lane) en Edward (Richard Gere) hebben een ideaal leventje. Ze zijn getrouwd, hebben een kind en wonen in een buitenwijk van New York. Alles lijkt goed te gaan tot Constance op een dag de trein mist. Ze komt in een storm terecht en valt. Dan ontmoet ze de jonge Fransman Paul Martin bij wie ze zich op mag frissen. Vanaf dat moment staat haar hele leven op z'n kop en zet ze haar huwelijk met Edward op het spel voor een affaire die nooit goed af kan lopen.

Regisseur Adrian Lyne staat bekend om zijn gewaagde producties. In deze bewerking van 'La Femme Infidele' (1969) van Claude Chabrol, wat weer een vrije bewerking is van 'Madame Bovary', gaat het vooral over wat er gebeurt als lust de overhand krijgt over liefde en welke gevolgen dit heeft voor het huwelijk.

9 1/2 Weeks (1986)

9 1/2 Weeks brengt het verhaal van John (Mickey Rourke) en Elizabeth (Kim Basinger), twee yuppies die wonen en werken in het New York van de jaren '80. Zij werkt in een kunstgalerij en hij is gewoon rijk. Ze lopen elkaar tegen het lijf en voor Liz het goed en wel beseft, heeft ze een seksuele maar ook destructieve relatie met John. Het is vooral de duistere, onbekende kant van John die Elizabeth te zien krijgt en haar dan ook zonder meer opwindt. Hij geeft niet echt veel van zichzelf prijs. Ze weet niets over zijn leven, wat hij doet om zijn dagen te vullen. Ze weet alleen hoe hij haar zonder problemen in extase kan brengen. En dat lijkt voldoende voor haar, toch voor een tijdje.

Regisseur is alweer Adriaan Lyne, bekend om zijn erotisch getinte films. Hij maakte ook al 'Fatal Attraction' (1987), 'Indecent Proposal' (1993), 'Lolita' (1997) en 'Unfaithful' (2002). Liefde, seks, overspel, partnerruil,... Het lijken dagdagelijkse thema's voor Lyne. Het kan dan ook niemand verwonderen dat we 9 1/2 Weeks in dit rijtje terugvinden.

The Postman Always Rings Twice (1981)

Remake door Bob Rafelson van de gelijknamige klassieker uit 1946. De armoedige Frank Chambers (Jack Nicholson) krijgt tijdens de depressie in de jaren 30 een baantje in een restaurant van de aantrekkelijke Cora (Jessica Lange) en haar oude, rijke man Nick. Frank en Cora beginnen een vurige verhouding en besluiten Nick uit de weg te ruimen. Regisseur Bob Rafelson verruilt de onderhuidse, explosieve spanning van de eerdere versies door een flinke hoeveelheid expliciete seksscènes.

Basic Instinct (1992)

Detective Nick Curran (Michael Douglas) doet onderzoek naar een serie seksmisdaden, waarbij de slachtoffers met een ijspriem om het leven zijn gebracht. Hij komt op het spoor van de aantrekkelijke schrijfster Catherine Tramell (Sharon Stone), die de moorden exact in haar boeken beschreven heeft. Curran probeert haar in te rekenen, maar langzaam trapt hij in de gevaarlijke, verleidelijke val van de aantrekkelijke blondine.

'Basic Instinct' is de grote succesfilm van regisseur Paul Verhoeven. De film is vooral veelbesproken door een pikante scène waarin Sharon Stone de camera een kijkje tussen haar benen gunt. Stone zei zelf dat ze niet wist dat Verhoeven de scène daadwerkelijk in de film zou gaan gebruiken, maar geen mens die haar geloofde.

De sequel, 'Basic Instinct 2', kwam uit in 2006 maar kende niet zo'n groot succes als de eerste film uit 1992.

The Dreamers (2003)

Het is 1968. In Parijs protesteren studenten tegen de Franse regering. In deze setting ontmoeten de drie hoofdpersonen van The Dreamers elkaar. Matthew (Michael Pitt) is een Amerikaan die studeert in Parijs. Hij is een echte cinefiel: al zijn vrije tijd brengt hij door in de Cinemathèque. Hier zijn de tweeling Isabelle (Eva Green) en Theo (Louis Garrel) ook altijd te vinden. Tijdens een studentenbijeenkomst ontmoeten ze elkaar en raken bevriend. De ouders van de tweeling zijn op reis, dus Matthew verruilt zijn hotelkamer al snel voor de logeerkamer bij zijn nieuwe vrienden. De drie trekken zich terug uit de buitenwereld en discussiëren over films en politiek onder het genot van dure wijn. Maar bovenal spelen zij hun favoriete spel: het imiteren van filmscènes. The Dreamers is het verhaal van zelfontdekking van drie jonge studenten die elkaar onderwerpen aan tests om te zien hoe ver ze zullen en kunnen gaan.

'The Dreamers' van Bernardo Bertolucci is gebaseerd op de roman 'The Holy Innocents' van de Britse schrijver en filmcriticus Gilbert Adair, die tevens het scenario voor deze film schreef. 'The Dreamers' poogt de relatie tussen film en politiek weer te geven. En dan is er de seks die naarmate de film vordert expliciet maar zonder enige vorm van vulgariteit het politieke landschap van '68 in de schaduw plaatst. Zonder schroom geven de vertolkers Michael Pitt (als twee druppels water gelijkend op Leonardo di Caprio en te zien in onder meer 'Murder by Numbers' en 'Bully' en nieuwkomers Louis Garrel en Eva Green (dochter van de Franse actrice Marlène Jobert) in al hun naaktheid en seksuele performances het beste van zichzelf.

Last tango in Paris (1972)

In Bernardo Bertolucci's 'Last tango in Paris' speelde de toen amper negentienjarige Maria Scheinder Jeanne, een jonge, ietwat mysterieuze verschijning die in een witte mantel, een kort geel jurkje en een zwarte hoed door Parijs dwaalt en een relatie heeft met de dweperige filmartiest Tom (Jean-Pierre Léaud). Wanneer ze een appartement wil huren, ontmoet ze de cynische veertiger Paul (Marlon Brando, die in hetzelfde jaar The Godfather maakte): de twee kennen elkaar van haar noch pluim, maar voor ze er erg in hebben, gaan ze op een haast instinctieve manier van bil tegen de muur van de lege flat. Paul huurt het appartement, en vanaf dan komen twee intrinsiek eenzame mensen er samen, zonder dat ze elkaars naam of verleden kennen, om in puur seksuele ontmoetingen de buitenwereld te ontvluchten.

De verhalen doen de ronde dat de acteurs in Last Tango In Paris echte seks met elkaar hadden, en de film veroorzaakte een schokgolf van controverse, walging en verontwaardiging bij zijn release. Wanneer Brando en Schneider voor de eerste keer van de grond gaan, gebeurt dat in één shot van een tweetal minuten, wat je, ook nu nog, een licht gevoel van onbehagen bezorgt, dat later in de film, tijdens een quasi-verkrachtingsscène (met boter als glijmiddel) alleen nog maar versterkt wordt. Die verkrachtingsscène, die vlak voor de opname ervan door Brando en Bertolucci aan het script werd toegevoegd, is één van de redenen waarom Schneider zich achteraf door haar regisseur misbruikt voelde. Ook Brando zelf beweerde overigens dat hij zich door Bertolucci gemanipuleerd en uitgebuit voelde, maar het heeft hem alleszins niet tegengehouden om één van de meest indrukwekkende en intrigerende rollen uit zijn carrière neer te zetten.

Perfect Mothers (2013)

Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) wonen in aangrenzende woningen aan de paradijselijke Australische kust. De vriendinnen zijn al sinds hun vroege jeugd onafscheidelijk en hun zoons groeien op als broers. Wanneer Lils volwassen zoon verliefd wordt op Roz, nemen de levens van alle vier een onverwachte wending. Tegen beter weten in beginnen de vriendinnen een verhouding met elkaars zonen. Wat begon als een onbezonnen flirt mondt uit in een gepassioneerde en alles verwoestende affaire. Wanneer ze echter een affaire beginnen met elkaars zonen veranderen de spelregels en wordt hun vriendschap danig op de proef gesteld.

Voor het scenario liet de Franse cineaste Anne Fontaine zich inspireren door de novelle 'Two Grandmothers' van Nobelprijswinnares Doris Lessing, die haar vertelde dat het wel degelijk om een waargebeurd verhaal ging. Eén van de troefkaarten van 'Perfect Mothers' is dat Fontaine enerzijds het juiste kader schept om aannemelijk te maken hoe een dergelijke situatie überhaupt mogelijk is geworden en dat zij zich anderzijds toespitst op de complexe, emotionele consequenties, zeker wanneer de vier protagonisten beslissen om het niet bij een onenightstand te houden. Fontaine toont, maar oordeelt niet.

Nymphomaniac (2013)

Joe (Charlotte Gainsbourg) is een zelfverklaarde nymfomane. Op een dag wordt ze in elkaar geslagen in een steegje. Ze wordt door Seligman (Stellan Skarsgård), een oude, charmante vrijgezel meegenomen naar zijn huis, die haar verzorgt. Joe vertelt hem het verhaal van haar erotische leven, van geboorte tot haar vijftigste levensjaar.

Lars Von Trier kondigde deze film twee jaar voor hij uitkwam al aan als pornofilm. Hij ging ermee akkoord dat er uiteindelijk een gekuiste versie in de bioscoop draaide. Hij maakte zelf een versie van vijfenhalf uur en liet zijn vaste editors een versie van vier uur maken. Die verscheen in twee delen in de bioscoop. Er was niet alleen veel controverse rond de film, ook de affiches waren op z'n minst bijzonder te noemen. Bekende acteurs zoals Charlotte Gainsbourg, Willem Dafoe en Connie Nielsen poseerden net alsof ze een orgasme hadden.

Y Tu Mamá También (2001)

De titel van deze film laat zich vertalen als "En je moeder ook". In het kielzog van de onverwacht populaire Mexicaanse film 'Amores Perros' kreeg ook deze tragikomedie van regisseur Alfonso Cuaron een reële kans in de bioscopen, en terecht: 'Y Tu Mama Tambien' mag dan wel stilaan de reputatie hebben gekregen van "die film over die rukkende tieners", maar is heel wat meer dan dat.

Tijdelijk in de steek gelaten door hun vriendinnen ontmoeten de rijke tieners Tenoch en Julio de oudere Luisa op een bruiloft. Om indruk op haar te maken vertellen de twee dat ze op het punt staan een roadtrip te maken naar het mooie en geheime strand genaamd 'Mond van de hemel'. Geïnteresseerd vraagt Luisa of ze met hen mee kan. Snel zijn de drie op weg naar hun fictieve bestemming. Onderweg leiden verleidingen, ruzies en het contrast tussen het rijke trio en de arme omgeving tot de nodige verwikkelingen.

'Y tu mama también' is een coming-of-age-verhaal, een roadmovie, een drama over liefde en vriendschap en een politieke parabel tegelijk. Dat die combinatie van zoveel verschillende, zware onderwerpen dragelijk is - ja, zelfs aantrekkelijk voor een breed publiek - heeft alles te maken met de humor die als een relativerende saus over de film is uitgegoten. Bovendien hebben de scenarioschrijvende broers Cuarón er alles aan gedaan de karakters zo authentiek mogelijk neer te zetten. De Spaanse steractrice Maribel Verdú is zeer overtuigend als breekbare maar toch oersterke Luisa. De talrijke bloot- en seksscènes, die zeker voor Mexicaanse begrippen erg ver gaan, komen ongeforceerd en eerlijk over. De film werd een enorm succes. Hij haalde het eerste weekend alleen al 2,2 miljoen dollar binnen en werd daarmee de succesvolste Mexicaanse film.

Secretary (2002)

Sadomasochisme als thema nemen voor je film is nogal gedurfd, zeker voor Amerikaanse begrippen. Toch waagde regisseur Steven Shainberg zich aan het onderwerp. Het thema wordt echter op een subtiele humoristische wijze gebracht. Met uitstekend resultaat.

Lee Holloway is net ontslagen uit een psychiatrische instelling, waar ze in behandeling was voor haar neiging tot zelfverminking. Omdat ze nog nooit een echte job heeft gehad, besluit ze op zoek te gaan naar werk. Al snel wordt ze aangenomen als secretaresse in het advocatenbureau van de bizarre Mr. E. Edward Grey. Haar taken lijken op het eerste zicht normaal, zelfs saai: typen, koffie serveren, klasseren... Maar langzamerhand raken Lee en Mr. Grey in een sadomasochistische relatie verwikkeld.

In 'Secretary' laten zowel Maggie Gyllenhaal als James Spader zich van hun beste kant zien. De vrouwelijke hoofdrol werd eerder door diverse bekende actrices geweigerd omdat deze te gewaagd zou zijn, maar Maggie Gyllenhaal had weinig moeite met de soms weinig flatterende poses die ze aan moest nemen. Voor Spader was het niet de eerste keer dat hij in een seksueel getinte film verscheen. In 'Sex, Lies & Videotape' en in 'Crash' speelde afwijkend seksueel gedrag een belangrijke rol en Spader maakte zich daar niet zo druk om. "'Secretary' is humoristisch, ondeugend en 'pijnlijk' goed."

'Secretary' is gebaseerd op het korte verhaal 'Bad Behavior' van Mary Gaitskil. De film werd in 2002 winnaar van het Sundance Film Festival met de Special Jury Prize voor originaliteit en werd in 2003 genomineerd voor een Golden Globe Award voor beste actrice (Maggie Gyllenhaal).

Body Heat (1981)

De debuterende Kathleen Turner is in deze pastiche van film noirs uit de jaren veertig en vijftig een glorieuze verschijning in een witte jurk. William Hurt komt er als een loopse hond op af en haar hese repliek is inmiddels wereldberoemd: "You're not too smart are you? I like that in a man." Niet veel later wordt de kennismaking vleselijk geconsummeerd. Hurt speelt een middelmatige advocaat in broeierig Florida en Turner de getrouwde vrouw die genoeg heeft van haar grauwe maar steenrijke man (Richard Crenna). Ze verzinnen een plan om hem te vermoorden.

Spannende, sexy film die voor William Hurt de grote doorbraak betekende. Eerste film van Kathleen Turner, regiedebuut van Lawrence Kasdan ('The Bodyguard', 'Return of the Jedi' en 'The French Kiss'). Een verschroeiende film noir, zwoel in beeld gebracht door Richard Kline ('Breathless'). Kathleen Turner werd voor haar rol als Matty Walker zowel bij de Golden Globes als de BAFTA Awards genomineerd voor de prijs voor beste nieuwkomer.

L' Apollonide, Souvenirs de la maison close (2011)

Een besloten Parijs bordeel, begin 20ste eeuw. Het gezicht van een prostituee, verminkt door een klant, vertoont een tragische glimlach. Rond deze vrouw leven de andere meisjes, met hun rivaliteit, jaloezie, verdriet en plezier. Een ongekende visuele rijkdom van weelderige decors en kostuums.

Regisseur Bertrand Bonello wilde deze besloten wereld vooral laten zien vanuit het standpunt van de prostituees. Belangrijker dan het werk met de mannen zijn de meer alledaagse kanten van het vak - de vermoeidheid, de wasbeurten na afloop, de angst voor ziektes. Bonello toont de onderlinge camaraderie, het roddelen over de klanten en de hoop die de vrouwen koesteren om ooit hun schuld aan madame te kunnen aflossen. Tragisch is de prostituee die door een klant is verminkt en nu een litteken heeft in de vorm van een wrede glimlach - door Bonello ontleend aan 'The Man Who Laughs' (Paul Leni, 1928) naar de roman van Victor Hugo.

Bertrand Bonello presenteerde deze film op het festival van Cannes in 2011.

37°2 le matin (1986)

De film '37°2 le matin', die onder de titel 'Betty Blue' internationale bekendheid kreeg, werd in 1987 genomineerd voor een Oscar en negen Césars, hoewel hij uiteindelijk maar één César won, voor de beste filmposter. Rond het verschijnen van de film waren critici over het algemeen niet erg positief over de film. Het zou een goedkope, erotische dramafilm zijn, met weinig diepgang. Na verloop van jaren kreeg de film echter meer waardering.

Erotisch is de bijna drie uur durende film alleszins. 'Betty Blue' gaat over twee naar liefde hunkerende mensen in de bloei van hun leven. Een groot gedeelte van de film bevat naaktscenes. Daar wordt echter niet bekrompen mee omgegaan, de regisseur weet het op een zeer natuurlijke manier in de film in te passen.

Shame (2011)

Shame is een zeden(loos)drama over seks als drug en consumptieproduct, met seksjunkie Michael Fassbender in een glansrol. Net als in zijn debuut 'Hunger' drijft Brits videokunstenaar Steve McQueen zijn fetisjacteur Michael Fassbender zowel psychologisch als fysiek tot het uiterste. Fassbender speelt de seksverslaafde kantoorklerk Brandon, die in zijn New Yorkse designflat zijn labiele jongere zusje (Carey Mulligan) op bezoek krijgt, maar weinig aandacht heeft voor haar emotionele stress aangezien hij de klok rond bezig is met porno kijken, hoeren neuken en rokken jagen.

'Shame' is een ophefmakende, fascinerende film over een niet alledaags onderwerp. Een zeer knappe, ietwat duistere en afstandelijke film die zeer goed de emotionele leegheid van een dergelijk bestaan weergeeft. Acteur Michael Fassbender geeft een once in a lifetime performance en werd daarvoor, net als de film trouwens, overladen met heel wat prijzen.

Bound (1996)

Bound, het regiedebuut van de gebroeders Andy & Lana (voorheen Larry) Wachowski, is een film over twee vrouwen, Corky en Violet, die samen proberen de maffia op te lichten. Het is echter geen standaard maffiaverhaal. Een film met veel nadruk op de lesbische relatie. De hoofdrolspeelsters zijn goed aan elkaar gewaagd en de Joe Pantoliano is geweldig als neurotische mafioso die van alles doet om uit de problemen te blijven. Gina Gershon is geweldig als de zwijgzame, stoere loodgietster die dingen zegt als 'One thing I can't stand is women apologizing for wanting sex' en Jennifer Tilly geknipt voor de rol van gehaaide stoeipoes die zich in ontelbare (onder)jurken naïe ver voordoet dan ze is.

Les valseuses (1974)

'Les Valseuses' is de controversiële en shockerende klassieker die Gérard Depardieu tot ster bombardeerde en tevens de grote doorbraak betekende voor regisseur Bertrand Blier. Boos op de wereld trekken Jean-Claude (Gérard Depardieu) en Pierrot (Patrick Dewaere) doelloos door het Franse platteland op zoek naar vrouwen en plezier. Op hun tocht laten ze een spoor van vernieling, diefstal, mishandeling en aanranding achter. Als ze de kapster Marie-Ange (Miou-Miou) ontmoeten, en zij met hen meegaat, raken ze beiden gefrustreerd, omdat zij niet genoeg genot kan verschaffen. Ze besluiten de ideale vrouw te vinden. Jeanne (Jeanne Moreau), net vrij uit de gevangenis dient zich aan...

Les Valseuses is gebaseerd op Bertrand Bliers eigen boek en was met meer dan 5 miljoen bezoekers een enorm succes in Frankrijk. Tevens met een kleine rol van de jonge Isabelle Huppert (La Pianiste) als vrijgevochten tiener.

Fifty Shades of Grey (2015)

In februari 2015 komt er wel een heel stomende film binnen in onze Belgische bioscoopzalen. Dan kan je namelijk '50 Shades of Grey' ontdekken, een verfilming van de erotische trilogie van de Britse schrijfster E.L. James. Daarvan zijn intussen wereldwijd al 90 miljoen exemplaren over de toonbank gegaan en ze werden al in 52 talen vertaald. Als de verfilming een even groot succes wordt, mogen de producers dus op hun beide oren slapen. Jamie Dornan speelt Christian Grey, Dakota Johnson neemt de rol van Anastasia Steele voor haar rekening. De trailer werd uitgebracht op 24 juli 2014 en is nu al een enorme hit.