Whiplash: Vergeet de luchtgitaar, met deze film drum je mee vanuit je cinemazetel!

Toen regisseur Damien Chazelle de beslissing nam om op basis van zijn kortfilm Whiplash uit 2013 een gelijknamige langspeler te draaien (meteen ook zijn langspeeldebuut), nam hij een wijs besluit. Dat kan men in elk geval afleiden uit de prijzen die deze film de afgelopen maanden reeds verzamelde. Sundance, Cannes en Deauville zijn maar enkele van de filmfestivals waar publiek en jury het werk van Chazelle in de bloemen zette. De film was dit jaar ook te zien op Film Fest Gent, echter niet in competitie.

De film gaat over de relatie tussen Andrew, een student aan een muziekhogeschool, en diens docent Fletcher. Een leraar die niet meteen om z’n zachte aanpak bekend staat en die er alles aan doet om z’n beloftevolle studenten over hun limieten heen te laten uitstijgen. De jazz-composities die hij weet uit te kiezen voor z’n orkest, waaronder dus het stuk Whiplash uit de titel, zijn niet van de simpelste en dat zullen de studenten-orkestleden geweten hebben.

De rol van Andrew wordt vertolkt door Miles Teller, een acteur die we hoofdzakelijk kennen uit films zoals Divergent, 21 & over, That awkward moment en Project X. Je kijkt al bedenkelijk bij het horen van deze referenties? Niemand zal het je kwalijk nemen, al heeft ondergetekende toch smakelijk gelachen bij het zien van Project X. Maar weet vooral dat Teller met deze rol van ambitieuze, maar toch wat teruggetrokken muziekstudent voor zichzelf de weg naar het betere werk plaveit. Het fysieke acteerwerk dat nodig is voor de scènes waarin Andrew op z’n eentje de drumpartituren instudeert, is indrukwekkend. Helemaal een feest wordt het tijdens de keiharde confrontaties met Fletcher. J.K. Simmons, die we hier voornamelijk kennen dankzij de schitterende film Juno, slaagt er met brio in een docent neer te zetten waar je liever niet bij op de eerste rij zit. Hoe hard Andrew ook z’n best doet, keer op keer wordt hij neergesabeld door Fletcher.

Zonder enige twijfel mag de scène waarin drie drummers, waaronder dus Andrew, vechten om een plaatsje in het orkest van Fletcher als memorabel bestempeld worden. Het zweet en het bloed spat van het scherm en als kijker hoop je even hard als Andrew dat hij het zal halen.  Heel wat kijkers in de cinemazaal zaten trouwens volop mee te tokkelen met de drumlijnen, of lieten toch minstens een voet ritmisch heen en weer bewegen. Je kan het hen niet kwalijk nemen, want deze film is een ode aan de jazzmuziek en misschien zelfs nog meer aan de muzikanten die deze wonderlijke klanken opwekken.

Om een lang verhaal kort te maken: Chazelle bezorgt ons met Whiplash een pracht van een langspeeldebuut. Ga vooral kijken naar deze film en laat je meevoeren met het verhaal. Ik kan je alvast beloven dat de ware apotheose van de film helemaal op het einde zit. En de weg daar naartoe verveelt geen moment!

Bram Leunis