De belangrijkste albumreleases van vandaag: Kesha, Lewis Capaldi, Paul Simon, Sufjan Stevens

Kesha Rose Sebert brengt moderne pop met een rockattitude. Voor een deel te verklaren door de twee steden die haar vormden: Los Angeles waar ze geboren werd en Nashville waar ze opgroeide. Haar grootste hit ‘TikTok’, uit 2010 alweer, is een bruisend dancenummer dat voornamelijk op de jongeren mikte, maar ondertussen ging Kesha ook al samenwerkingen aan met rocklegendes als Brian Wilson (The Beach Boys), Iggy Pop en Wayne Coyne (The Flaming Lips).

Dat is wat de 36-jarige Amerikaanse zo interessant maakt: die dualiteit tussen pure, gladde pop en een onstuimige, rebelse ‘fuck you’-attitude. Met die boodschap van ‘self-empowerment’ is ze ook een rolmodel voor vele meisjes en vrouwen. Nog meer sinds ze in 2014 uitkwam voor haar problemen met boulimia nervosa (en haar herstelperiode in een gespecialiseerde kliniek) en een rechtszaak aanspande tegen Dr. Luke, de man die haar eerste platen producete maar haar ook seksueel en psychisch belaagde. Op die manier heeft Kesha aan credibiliteit gewonnen, iets wat in 2017 beloond werd met een Grammy-nominatie voor haar album ‘Rainbow’. De powerballad ‘Praying’ is het beste voorbeeld van die muzikale en persoonlijke evolutie. Weg is de zotte partygirl, die baan ruimde voor een volwassener imago en sound.

Dat moet vooral op haar nieuwe, vijfde studioplaat hoorbaar worden: ‘Gag Order’, geproducet door niemand minder dan Rick Rubin, de man die onder meer verantwoordelijk was voor de tweede carrière van Johnny Cash. Rubin werkte ook al samen met Metallica, Jay-Z en Kanye West. Twee singles werden eerder gelost: ‘Fine Line/Eat The Acid’, gebouwd rond een donkere, bijtende tekst, en ‘Only Love Can Save Us Now’, een stevige mix van R&B, hymne (dat Aviici-verwante refrein!) en trap.

Daarmee voegt Kesha weer een laagje toe aan haar repertoire. In een interview met The Guardian zegt ze alvast dat ze op die nieuwe plaat eerlijker en harder dan ooit is geweest. “Ik leg enkele lelijke emoties bij mezelf bloot die ik eerder altijd netjes afgedekt liet”, aldus de zangeres. Gedaan met het grote publiek pleasen, maar zichzelf in alle eerlijkheid en kwetsbaarheid tonen, zoals ze zelf zegt.

De intieme, authentieke muziek en de rasperige soulstem van Lewis Capaldi hebben al meermaals een miljoenenpubliek beroerd. Denk maar aan hits als ‘Someone You Loved’, bijna 3 miljard keer beluisterd op Spotify, of ‘Before You Go’, anderhalf miljard keer beluisterd op datzelfde streamingplatform. De 26-jarige Schot haalde dit jaar alweer de headlines van het showbizznieuws met zijn Netflix-docu ‘How I’m Feeling Now’, die in april uitkwam. Daarin vertelt hij openlijk over de innerlijke verscheurdheid die musiceren bij hem teweegbrengt. Capaldi lijdt immers aan het syndroom van Gilles de la Tourette en wanneer hij moet optreden zorgt dat voor stress die zijn tics verergeren. “Als ik geen muziek maak, ben ik maandenlang in orde. Maar muziek maken doet dit met me. Ik haat het om te overdrijven, maar het is zo dat ik mogelijk zal moeten stoppen met muziek als het nog erger wordt. Op dit moment weegt de muziek op tegen de nadelen, maar ik moet opletten dat ik mezelf geen onherstelbare schade toebreng”, aldus de singer-songwriter.

Ondanks die tweespalt, blijft hij voorlopig muziek maken. En gelukkig maar. Zo bracht hij dit jaar al drie nieuwe singles uit, ‘Pointless’, ‘Forget Me’ en recent nog ‘Wish You the Best’. Vintage Lewis Capaldi, met een melodieuze piano als begeleiding en een smekende zang die zich vlot bedient van intense uithalen. Het trio is eigenlijk het aperitief voor de hoofdschotel: het album ‘Broken by Desire to Be Heavenly Sent’, de langverwachte opvolger van debuutalbum ‘Divinely Uninspired to a Hellish Extent’. Volgens de recensenten die de plaat al volledig te horen kregen, serveert Capaldi datgene wat van hem verwacht mocht worden. Hoog niveau, uitstekende popsongs, maar iets te voorspelbaar.

Paul Simon. Het genie achter het classic album ‘Graceland’. Een helft van het al even iconische duo Simon & Garfunkel, bekend van tijdloze hits als ‘Mrs Robinson’, ‘El Condor Pasa’ en ‘The Sound of Silence’. Maar dat hoeft niet te betekenen dat we de man moeten veroordelen tot zijn werk uit het verleden. Paul Simon blijft immers ook op zijn 81^e relevant en nieuw songmateriaal afleveren, daarbij geholpen door een stem die niets aan zeggingskracht en zoetheid lijkt in te boeten. In 2018 bracht hij het jazzy ‘In the Blue Light’ uit, zijn dertiende studioalbum, met daarop onder andere een song over onze René Magritte. De plaat stond bol van de creativiteit en het experiment. Of er was de single ‘Stranger’ uit 2016, een bedwelmend loungeplaatje met elektronische invloeden. Straf en hedendaags.

Op 19 mei komt een nieuw album uit: ‘Seven Psalms’. Een plaatje van 33 minuten lang, bestaande uit zeven delen, maar die eigenlijk één geheel vormen. Een idee dat de Amerikaanse singer-songwriter naar eigen zeggen kreeg tijdens een droom in 2019. In de jaren daarop werd hij meermaals wakker tussen 3u en 5u ’s nachts, om te bemerken dat een stroom woorden hem werden aangereikt. Door wie of wat? Iets hogers speelde mee alleszins. Dit mystieke, sacrale en misschien wel laatste album van Paul Simon zal vergezeld worden van een documentaire genaamd ‘In Restless Dreams’, geregisseerd door Alex Gibney.

Nog op diezelfde dag komt Sufjan Stevens met een nieuw album uit: ‘Reflections’. Stevens kan je gerust een troonopvolger van Paul Simon noemen. Hij is een van de interessantste en creatiefste singer-songwriters van deze eeuw. Eveneens een artiest die in concepten denkt. Zo was er begin jaren 2000 bijvoorbeeld zijn idee om van elke staat in de VS een plaat te maken… het bleef uiteindelijk bij twee delen: ‘Michigan’ en ‘Illinois’. Twee prachtplaten wel. Zijn voorlopige magnum opus was ‘Carrie & Lowell’ uit 2015, een hommage aan zijn ouders. Een intiem familieportret op magistrale wijze op muziek gezet door Sufjan Stevens. Verschillende van zijn songs (‘Visions of Gideon’, ‘Mystery of Love’) werden ook gebruikt op de soundtrack van het al even mooie ‘Call Me By Your Name’, de succesfilm van Luca Guadagnino.

Maar nu is er dus ‘Reflections’, pianomuziek die hij componeerde voor een balletopvoering van Justin Peck met het Houston Ballet. Het is de vierde keer dat beide heren samenwerken voor een performance, maar deze keer resulteert het dus ook in een full album. Zo tevreden was Stevens van het resultaat. Wie een voorsmaakje wil, kan alvast eens luisteren naar de single ‘Ekstasis’, het eerste nummer op de plaat ook. Heel klassiek naar de standaarden van Sufjan Stevens, die in zijn eerder werk eerder naar het dromerige, nostalgische popgenre neigt.

De voorbije drie jaren bracht de Amerikaanse artiest vier platen uit, van luiheid kan je hem dus bezwaarlijk betichten, en stuk voor stuk zijn het heel uiteenlopende platen. Er was een meditatieplaat (‘Convocations’), een plaat waarop elke song aan een film is gewijd (‘A Beginners Mind’) en een spirituele plaat (‘The Ascension’). En nu is er dus de balletplaat. Sufjan blijft verrassen!