Deze queer iconen hebben hun stempel gedrukt op de geschiedenis

Josephine Baker

Josephine Baker was een van de grootste queer artiesten en iconen uit de 20e eeuw. Ze werd in 1906 in de Verenigde Staten geboren en werd beroemd als danseres, zangeres en actrice. Baker genoot enorm succes in Parijs in de jaren 1920, waar ze voor de Fransen een icoon van elegantie en vrijheid werd. Ze stond bekend om haar sensuele en exotische dansstijl, haar flamboyante persoonlijkheid en haar lef op het podium. Baker doorbrak ook de toenmalig heersende rassensegregatie door als zwarte artiest op te treden voor een divers publiek. Baker was bovendien openlijk biseksueel en had romantische en seksuele relaties met zowel mannen als vrouwen. Ze daagde de gender- en seksualiteitsnormen van haar tijd uit door haar leven naar eigen inzicht te leiden. Op deze manier baande Baker de weg voor veel queer mensen door te laten zien dat het mogelijk is om een authentiek leven te leiden en je ware identiteit uit te drukken, ongeacht sociale normen.

Virginia Woolf

Virginia Woolf, geboren in 1882, geldt nog steeds als een invloedrijke Engelse romanschrijfster en essayist. Er wordt gedebatteerd over haar seksualiteit, maar ze wordt erkend als een icoon van de LGBTQIA+-gemeenschap. Virginia had veel affaires met vrouwen, waaronder Sibyl Colefax, Lady Ottoline Maxwell, Mary Hutchinson, en een tien jaar durende affaire met Vita Sackville-West, die een personage in het boek 'Orlando' inspireerde. De roman vertelt het verhaal van een man die in een vrouw verandert en 300 jaar oud wordt. De impact van Virginia Woolf op de LGBTQIA+-gemeenschap is aanzienlijk, aangezien haar stem als lesbische en biseksuele vrouw uniek is in de literatuur. De "Bloomsbury Group", waarin ze een actieve rol speelde, bestond voornamelijk uit homo- of biseksuele prominenten, waaronder kunstschilder Duncan Grant, econoom John Maynard Keynes, essayist E.M. Forster en schrijver Lytton Strachey. Deze hechte groep kunstenaars en intellectuelen vond inspiratie en steun bij elkaar. Tot op vandaag is de invloed van hun werken merkbaar op gebied van literatuur, economie, feminisme en seksuele normen.

Marsha P. Johnson

Het belang van deze zwarte transvrouw voor de strijd voor gelijke rechten voor de LGBTQIA+-gemeenschap is niet te onderschatten. Ze was niet alleen een moederfiguur voor dragqueens, transgenders en dakloze jongeren in New York maar speelde ook een grote rol bij de protesten voor homo- en transgenderrechten in de Verenigde Staten. Samen met Sylvia Rivera was ze aanwezig bij het uitbreken van de Stonewall-rellen, en samen richtten ze de groep S.T.A.R. op. Johnson overleed in juli 1992 onder verdachte omstandigheden. Aanvankelijk werd haar overlijden bestempeld als zelfdoding, maar in 2012 opende de politie het onderzoek opnieuw omdat er aanwijzingen waren voor een moord.

Frida Kahlo

Frida Kahlo wordt om verschillende redenen als een queer icoon beschouwd. Ten eerste daagde ze traditionele gendernormen uit en omarmde ze haar eigen gevoel voor stijl. Ze trotseerde de maatschappelijke verwachtingen door traditionele Mexicaanse kleding te dragen, zich androgyn te kleden en zich niet te schamen voor haar lichaamshaar. In Kahlo's kunst komen vaak thema's terug als genderidentiteit, seksualiteit en verlangen. Ze verwerkte haar eigen ervaringen en emoties, inclusief haar relaties met mannen en vrouwen, op een rauwe en eerlijke manier in haar werk. Haar schilderijen tonen vaak paren van hetzelfde geslacht en vieren de schoonheid van diverse soorten lichamen. Als biseksuele vrouw heeft Kahlo relaties gehad met zowel mannen als vrouwen, waaronder haar bekende romance met kunstenaar Diego Rivera en haar affaires met vrouwen zoals Josephine Baker en Chavela Vargas. In de eerste helft van de 20e eeuw was het voor Kahlo niet vanzelfsprekend om open te zijn over haar seksualiteit en om die reden blijft ze een inspiratie voor de LGBTQIA+-gemeenschap.

Leonardo da Vinci

Je zou deze homo universalis misschien niet verwachten in deze rij van LGBTQIA+-iconen, maar volgens een biografie van Walter Isaacson leefde Da Vinci wel degelijk als openlijk homoseksuele man in het Firenze van de 15e eeuw. Het boek, dat gebaseerd is op duizenden pagina's notitieboekjes van de kunstenaar, vertelt hoe Leonardo da Vinci een reeks jonge mannelijke metgezellen had. Hij verwerkte ook herhaaldelijk scènes van mannelijke seksualiteit in zijn kunstwerken en werd tijdens zijn leven beschuldigd van seksuele contacten met mannen. Zo werd zijn jonge beschermeling ontslagen vanwege het "ongezonde leven dat hij had geleid" met Leonardo, en zijn eigen geschriften riepen verschillende keren zijn aantrekkingskracht op mannen op - en zijn afkeer van seks met vrouwen.

Lees ook:

• Tel af naar Pride BXL met deze LGBTQIA+-films 
• De ideale films en series om Pride Week mee te vieren