Belgische sporthelden: Gella Vandecaveye, van een bijna fatale blessure naar een olympische medaille

België gold lange tijd als een echte judogrootmacht. In het illustere rijtje van Robert Van de Walle, Ingrid Berghmans en Ulla Werbrouck hoort zeker ook de naam van Gella Vandecaveye. Tijdens de jaren 90 en begin jaren 2000 veroverde de Kortrijkse liefst 7 Europese titels (3x in de categorie tot -61 kg, 4x in de categorie -63 kg) en kroonde ze zich tweemaal tot wereldkampioene (in 1993 bij de -61 kg en in 2001 bij de -63 kg). Daarnaast won ze ook nog twee olympische medailles: zilver in Atlanta 1996 en brons in Sydney 2000. Vooral die laatste prestatie heeft een bijzondere waarde in haar carrière.

Gebroken nek

Nadat ze in Atlanta '96 zilver had gepakt in de -61 kg, was Vandecaveye van gewichtscategorie gewisseld. Maar ook in -63 kg gold ze als een absolute wereldtopper. Voor België was ze dan ook een van de grote medaillekandidaten richting Spelen van Sydney in 2000. Maar in aanloop daar naartoe sloeg het noodlot toe. In oktober 1998, tijdens het EK in Oostenrijk landde ze frontaal op haar hoofd in een kamp tegen de Duitse Anja von Rekowski. Resultaat: een gebroken nek. Het scheelde geen haar of de judoka mocht de rest van haar leven in een rolstoel doorbrengen. “Op dat moment zelf moest ik meteen denken aan de motorcrosser André Malherbe en aan de acteur Christopher Reeve”, vertelde Vandecaveye daar later over. Beide heren geraakten verlamd na een val, de ene met zijn moto, de andere van zijn paard.

Gelukkig voor de West-Vlaamse reageerde de aanwezige staf zeer adequaat, waardoor ergere schade voorkomen kon worden. Nog dezelfde nacht van het ongeval werd ze naar het UZ in Gent overgebracht voor een noodzakelijke operatie. Enkele maanden later stond ze alweer op de tatami. In Le Soir deed Vandecaveye het relaas van die opzienbarende revalidatie: “Door steeds kleine, maar haalbare doelen voorop te stellen, hervond ik langzaamaan mijn ritme. Mijn eerste competitie, een kleinschalig toernooi in Noord-Frankrijk hield ik bewust stil voor iedereen. Dat was in januari 1999. Een maand later werd ik opnieuw Belgisch kampioene en in mei 1999 pakte ik de Europese titel.”

Afgescheurde ligamenten

Wie dacht dat de gevierde judoka daarmee het lot had verslaan, kwam bedrogen uit. Zijzelf niet in het minst. Enkele maanden voor de afreis naar Sydney ging Vandecaveye door haar knie. Het verdict was zwaar: gescheurde kruisbanden. “Ik was compleet van de kaart”, herinnert ze zich die eerste gedachten toen. “Ik contacteerde mijn kinesist, daarna de chirurg. Allemaal zeiden ze mij: die knie was om zeep. Anderzijds verzekerden ze mij ook dat ik de blessure niet erger kon maken. Dus met de nodige voorbereiding en specifieke oefeningen kon ik de structuren rond die knie wel verstevigen. Het was de poging waard. In die twee resterende maanden tot de Spelen doorliep ik een dubbel programma. Ik werkte dag en nacht. Onder impuls en toeziend oog van Lieven Maesschalck, want Renno Roelandt, de bondsdokter, geloofde er helemaal niet in. Ik leefde als een robot en heb ongelooflijk afgezien. Ik weet niet of ik het nog opnieuw zou doen.”

Op 19 september 2000 stond ze wonder boven wonder op de judomat in Sydney. Niet helemaal fit, maar mentaal sterker dan ooit. Het goud kreeg ze nooit in het vizier, maar uiteindelijk weet ze een kamp om de bronzen medaille af te dwingen. Een duel tegen… Anja von Rekowski. De Duitse waartegen ze haar nek brak. “Ik had eigenlijk maar één been om op te steunen, maar ik won!”, vertelde Vandecaveye aan DH. “Het goud ging toen naar de Française Vandenhenden, die ik enkele maanden eerder nog had verslaan tijdens het EK.”

Fan van deze rubriek? Lees dan ook:

• Belgische sporthelden: de glorieuze comeback van Kim Clijsters op de US Open 2009
• Belgische sporthelden: Jean-Pierre Coopman meet zich met Muhammad Ali
• Belgische sporthelden: Olivia Borlée, winnares van Olympisch goud… met acht jaar vertraging
• Belgische sporthelden: Lucien Van Impe domineert de Tour de France van 1976