Drie doorleefde lockdownalbums om deze week niet te missen

De begenadigde songschrijfster en zangeres Feist (je kent haar vast van wereldhits ‘My Moon My Man’ of ‘I Feel it All’) staat er niet bepaald om bekend dat ze vaak nieuwe muziek op de wereld loslaat, maar als ze dat wel doet, is het er altijd boenk op. Zo zat er zo’n zes jaar tussen haar plaat ‘Metals’ en haar jongste langspeler ‘Pleasure’. Intussen is het opnieuw bijna zes jaar geleden dat die laatste in de rekken verscheen. Deze week komt daar een nieuwe bij: ‘Multitudes’.

Zo’n twee maanden geleden dropte de zangeres ineens drie nieuwe nummers: ‘Hiding Out in the Open’, ‘In Lightning’ en ‘Love Who We Are Meant To’. We schrijven “ineens”, maar wie het plezier had om Feist de afgelopen twee jaar live te zien, weet dat ze al langer op dat werk broedt. Na de coronacrisis begon ze aan een reeks kleinschalige, intieme concerten, met de bedoeling om mensen na die moeilijke periode van afzondering weer samen te brengen. Tijdens die concerten bracht ze heel wat muziek die ze onderweg schreef en soms improviseerde ze zelfs nieuwe muziek op het podium. Zo zong ze op één van die optredens harmonieën met een elektronisch gezoem dat ze kon horen en bouwde ze er spontaan een nieuw nummer mee. De nummers die ze tijdens die tour schreef, melancholische ballads over diepmenselijke gevoelens, bundelde ze nu in ‘Multitudes’.

Enkele van haar nieuwe nummers bracht Feist ook toen ze opende voor Arcade Fire tijdens hun recentste tour. Maar in september besloot ze zich na twee shows terug te trekken uit die tour omdat Win Butler, frontman van Arcade Fire, beschuldigd werd van grensoverschrijdend gedrag. Die ervaring gaf Feist het gevoel alsof ze uit haar eigen lichaam trad, vertelde ze aan The Irish Times. “In die context waren de nummers niet veilig. En ik ook niet. Het was bijzonder moeilijk.” Al haar opbrengsten van de merchandising bij die twee concerten gingen naar de ngo Women’s Aid Dublin.

In de jaren 80 was Metallica nog een monster van metal-energie en testosteron op het podium. Toen de band vorig jaar in Brazilië op het podium klom en zanger/gitarist James Hetfield aan het publiek toegaf dat hij zich een beetje oud en onzeker voelde, kreeg hij prompt een knuffel van drummer Lars Ulrich, gitarist Kirk Hammett en bassist Robert Trujillo. Kwatongen beweren dat de band al decennia over haar hoogtepunt is, maar bovenstaande anekdote toont misschien vooral dat de band geëvolueerd is, van metalrobots naar muzikanten van vlees en bloed.

Die evolutie is wat de band wil oproepen met ’72 seasons’ (een verwijzing naar ieders eerste 18 levensjaren, waarin we al dan niet gevormd worden tot wie we de rest van ons leven zijn). De eerste nummers voelen aan als de energieke muziek van hun eerste jaren, de volgende nummers nemen ons mee door hun 42 jaar lange muzikane reis. Het thema is nostalgie. “De plaat gaat over de ervaringen die je leven vormgeven en hoe die je leven lang invloed hebben op je beslissingen en wie je bent”, legt Ulrich uit in een interview met Revolver. De lockdown, het moment waarop de meeste nummers werden geschreven aangezien de band toen niet op tour was, gaf duidelijk wat tijd voor zelfreflectie.

’72 Seasons’ is bijgevolg een product van het vernieuwde Metallica, dat overigens sinds ‘Hardwired… to Self-Destruct’ uit 2016 geen nieuwe muziek meer uitbracht. Ze zijn geen jonge snaken meer en weten dat maar al te goed. Dankzij de toevoeging van ‘Master of Puppets’ in de Netflix-serie ‘Stranger Things’ kregen ze even een flinke boost in populariteit bij de jeugd. Het valt te bekijken of ze de aandacht van de jongeren kunnen blijven vasthouden met de nieuwe plaat. De videoclip van single ‘Lux Aeterna’ lijkt in elk geval te suggereren dat ze de neon-esthetiek van die serie nog even willen behouden.

Het muziekgenre is helemaal anders, maar de thematiek is gelijkaardig. ‘Henry St.’ is het nieuwste album van de Zweedse songwriter The Tallest Man on Earth. Hij liet begin vorige maand de single ‘Henry St.’ op de wereld los, de titeltrack van een album dat helemaal draait rond het vraagstuk hoe hij zich als mens moet begeven in de huidige wereld. Het resultaat is een gevoelig en open album dat je vraagt om enkele stappen terug te zetten en na te denken over waarom we doen wat we doen. “De nummers herinneren me eraan dat ik altijd een koppige optimist zal zijn, zelfs wanneer de tijden er slecht voor staan”, zegt Kristian Matsson, a.k.a. The Tallest Man on Earth. Het mag geen verrassing zijn dat ook hij inspiratie putte uit de coronacrisis.

Matsson vond een publiek aan de zijde van Bon Iver, met wie hij in zijn beginjaren op tournee vertrok. Critici vergeleken hem met songsmeden als Bob Dylan en Paul Simon – er zijn slechtere namen om mee in één adem genoemd te worden. Sindsdien wist Matsson een uniek plekje in de muziekwereld in te palmen. Hij is een vaste waarde op festivals en ook de Belgische concertzalen vielen al in zwijm voor klassiekers uit zijn oeuvre zoals ‘King Of Spain’, ‘Love is All’, ‘The Gardener’ en ‘The Dreamer’.

Op 25 april zal hij zijn nieuwe muziek voorstellen in De Roma, een zaal die hij in 2018 al eens uitverkocht. Het is ook al vier jaar geleden dat Matsson nog nieuwe eigen muziek uitbracht. Vorig jaar verscheen wel zijn plaat ‘Too Late for Edelweiss’, waarin hij covers bracht van artiesten als The National, Bon Iver en Hank Williams.