Mona Mina Leon: “Ik ga altijd op zoek naar de drijfveren van mijn personages.”

We beginnen zoals steeds met een vraag van een collega-acteur, in dit geval Milton Riche. Die luidde: "In welke mate beïnvloedt taal jouw spel en beschouw je een accent of een dialect als een andere taal, zoals je rol in 1985?"
“Meteen een goeie vraag! Door in een dialect of een andere taal te spelen, kruip je toch nog meer in de huid van iemand anders, van je personage. Voor ‘1985’ had ik toch wel wat stress, want ik had nog nooit in een ander dialect gespeeld. Toen Wouter Bovijn (de regisseur, nvdr.) me vroeg of ik ook met een ander accent kon spelen, heb ik daar heel enthousiast ‘ja’ op gezegd, goed wetende dat ik wat aan het bluffen was (lacht). Ik heb toch een tijdje getwijfeld of mijn accent goed was, maar blijkbaar viel het in goede aarde. Ik zou er nu wel iets meer van genieten. En weet je, ik keek toch wel op naar hoe Tom Vermeir (in de rol van Goffinard, nvdr. ) dat aanpakte; zijn Brusselse accent was echt af.” 

Tussen 1985 en 2023 liggen 38 jaar. Tel dat bij de leeftijd van Vicky en je personage zou vandaag een sixtysomething zijn. Hoe denk jij dat Vicky nu in het leven staat, mocht je ze vandaag tegen het lijf lopen? 
“Haha! Ik denk dat ze zich na haar pensioen helemaal op yoga gestort heeft. Haar dochter is de deur uit, en ze is zelf nog steeds single. Ze verzamelt amuletten, leest nu en dan een tarotkaart en doet boodschappen in een Oxfam Wereldwinkel.” 

Misschien lopen we ze nog eens tegen het lijf. Het lijkt jou ook voor de wind te gaan. ‘1985’ krijgt lovende commentaren, zeker ook over jouw prestatie. Heeft Hollywood al gebeld? 
“Neen, spijtig (lacht). Maar ik voel zelf wel dat er een zekere buzz is. Ik krijg van heel wat mensen leuke berichtjes. Het is fijn om te horen dat ze Vicky een geloofwaardig personage vinden. En dat zij hen op de een of andere manier heeft kunnen raken . Dat is voor mij toch waar acteren voor een groot stuk om draait: je personage leven in blazen, er een mens van vlees en bloed van maken. Mensen vragen me nu soms: “En, druk zeker?” Terwijl dat niet per se zo is. De opnames van 1985 zijn ook al twee jaar achter de rug. Ik heb het niet druk. Regisseurs, ik ben beschikbaar! (lacht).” 

Vicky is een rol die je op het lijf geschreven is, zo lijkt het wel. Je hebt je er zelfs een Gents accent voor aangemeten. Zijn er nog andere manieren waarmee je je voorbereidt op een rol? 
“Jazeker. Ik vertrek altijd vanuit het script en pluis dat helemaal uit. Wat is de achtergrond van het personage? Wat wordt er gezegd over mijn personage? Wat zegt mijn personage?  En wat is de subtekst van haar woorden? Want tussen wat gezegd en bedoeld wordt, ligt er vaak een groot verschil. Ik vind het leuk om bij bij de voorbereiding te vertrekken van wat er ‘achter het behang’ van een personage schuilt en dat me eigen te maken."

"Ik zoek eigenlijk vooral naar de logica achter iemands drijfveren, want als het niet logisch aanvoelt, kan ik het niet spelen. Het moet geloofwaardig zijn, in de eerste plaats voor mezelf.”

“Fijn én uitdagend was dat ik me voor de rol van Vicky verdiept heb in het Gents. Boeiend dialect, moet ik zeggen. Ik heb er meer dan één uitdrukking aan overgehouden. ‘Uuflakke’ (hoofdvlees, nvdr.) vind ik een zeer wijs woord. En de uitdrukking “k ga u mee u muile tegen de Dampuurte plakke da ge 10 doage broane ziepe schijt”, blijft een van mijn favorieten (lacht).” Vrie goe! Tijmen Govaerts – die ook al in deze rubriek passeerde – was je tegenspeler. Mooie wisselwerking, alsof jullie al altijd samengespeeld hebben. 
“Ja, Tijmen is een vriend geworden. We kennen elkaar al een tijdje via via. Dat zorgt voor een groot vertrouwen en een grote veiligheid. Tijmen was echt mijn safe haven. Het was wel een beetje raar om met een vriend kus- en vrijscènes te spelen, net omdat er tussen ons totaal geen amoureuze spanning hangt. We hebben dus wel wat gegibberd, toen we die scènes aan het draaien waren. Maar spelen met Tijmen is echt fijn; het is een genereuze acteur.” 

Wie de krochten van IMDB uitspit, zal ontdekken dat je ooit een cheerleader speelde in de kortfilm ‘Stacey The Alien’, in 2016. Toen als beginnend acteur. Dat is ondertussen 7 jaar geleden. Hoe ben je sindsdien geëvolueerd?  
“Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Toen ik nog studeerde en mijn eerste rollen speelde, wist ik nooit of de regisseur en de mensen waarmee ik speelde wel goed vonden wat ik deed. En dat had een weerslag op hoe ik speelde. Niet voluit. Vandaag sta ik veel meer ontspannen op de set, maak ik meer plezier en geloof ik veel meer in mijn eigen kunnen. Ik amuseer me echt nu.” 

Ondertussen staat een heel nieuwe lichting jonge acteurs klaar om in het voetlicht te treden. Met opmerkelijk veel jonge vrouwen. Het lijkt alsof het tij eindelijk aan het keren is en er meer plek is voor vrouwen. 
“Het is 2023, het mag gaan gebeuren. Ik vind het heel goed dat er steeds meer series zijn waar vrouwen niet enkel de hoofdrol spelen, maar waar ook de regie en de scenario’s van de hand van vrouwen zijn. Wat Natalie Broods bijvoorbeeld doet in 'Déja vu' vond ik prachtig. Het is een heel goed uitgewerkte rol, geloofwaardig … Zoals het hoort. Als de existentiële gelaagdheid niet enkel meer aan mannelijke hetero personages wordt toebedeeld, zullen we heel wat verder staan. In die zin denk ik dat we verder moeten kijken dan enkel prijzen genderneutraal maken. Dat is maar een deel van het werk. Prijzen genderneutraal maken, maar intussen niets aan de wortels veranderen, daar geloof ik niet in. Het belangrijkste en meest doorslaggevende ligt in de verhalen en personages zelf. Maar we zijn op de goede weg. Ik pleit voor diversiteit, in alle lagen van de filmindustrie.”                 

Wie zijn zo jouw grote voorbeelden of – anders verwoord – met welke acteur zou je graag eens spelen?  
“Heb je een uurtje? Kate Winslet, Helen Mirren, Meryl Streep, Olivia Coleman, Michael Caine, … Wellicht omdat ik geloof dat het lieve mensen zijn, of dat hoop ik toch. In België zou ik graag nog eens met Peter Van Den Begin (kolonel Vernaillen in 1985, nvdr.) spelen."

"Samenspelen met Peter was echt een kinderdroom. En hij had een voor hem atypische rol. Ik vond hem heel sterk. Zelf zou ik – in tegenstelling tot Vicky – graag eens een stone cold bitch neerzetten.” 

En wie mag je eens regisseren? 
“Lukas Dhont, Veerle Baetens, Felix Van Groeningen, Michael Roskam, Jeroen Perceval, de gebroeders Dardenne, Wouter Bouvijn natuurlijk, Margo Mot, Nelson Polfliet, Kato De Boeck en Flo Van Deuren, … Graag! Ik zou ook heel graag een animatiestem inspreken of aan een musical meewerken. Of een rol spelen die me fysiek uitdaagt, waar ik een vaardigheid voor moet aanleren. Of waar ik zelf een transformatie moet ondergaan, al moet dat dan wel evenredig zijn met hoe groot de rol is. Ik denk niet dat ik mijn hoofd wil kaalscheren en 50 kilo wil bijkomen voor een kleine rol. Niet dat het me te min is, verre van, maar als je zo’n engagement aangaat, heeft dat wel een impact op je leven en je werk. Als je dat doet, kun je immers even geen andere rollen meer spelen. Maar de rol die ik écht had willen spelen? Cersei in Game of Thrones. Daar zou ik een arm en een been voor veil hebben.” 

Power is power!

Nog een laatste vraag voor je collega Idalie Samad? 

"Er is een theorie dat acteurs eigenlijk een psychische aandoening hebben en zeer goed kunnen dissociëren. Ook dat ze een onverzadigbare nood hebben aan aandacht. Wat denk jij hiervan? Zijn we psychisch ziek?"

Als je '1985' nog op je bingelijstje hebt staan, kan je de serie nu volledig bingewatchen op VRT Max!