LupaGangGang lanceert eclectische debuutplaat: “We houden het zo open mogelijk”

We spraken af met Anton Robberechts en Rob Swennen in Volta in Brussel, waar LupaGangGang een residentie heeft, naast artiesten als ECHT!, Ana Diaz, BRYN en schntzl. Het is een broedplaats voor creativiteit waar de muzikanten naar hartenlust timmeren aan hun nummers, en een geluid dat uniek, verrassend, groovy en compleet onvoorspelbaar is.

Rob Swennen: “Het is niet per se onze bedoeling om mensen op het verkeerde been te zetten met onze muziek, maar we houden wel van contrasten.”

Anton Robberechts: “LupaGangGang is een project waarin we heel open te werk gaan. We kunnen doen en schrijven wat we willen. Daardoor wordt het automatisch heel eclectisch en gevariëerd. Ik luister zelf ook graag naar artiesten waarvan je nooit zeker weet wat ze gaan doen met hun volgende plaat.”

Werkten jullie voor de eerste langspeler rond een overkoepelend idee?

Rob: “Terwijl we de plaat maakten, zochten we uit wat we met de band wilden doen, zoals meer nummers met zang maken. Vorig jaar hadden we eigenlijk al een plaat met negen nummers opgenomen, maar die kregen we niet op tijd klaar, dus is dat een EP geworden (‘Urban Detox’, red.) met vier tracks. Voor de plaat wilden we de andere nummers gebruiken, maar uiteindelijk hebben we er maar één bijgehouden. De rest van de plaat hebben we daarrond gebouwd.”

Anton: “Dat ene nummer, ‘Dada Data’, is een ijkpunt geworden voor de plaat. Zowel muzikaal als tekstueel groeide de plaat daaruit. Uit dat nummer komt ook de titel ‘Dopamine Overdose’.”

Jullie hebben achtergronden in verschillende muziekgenres. Hoe is dat gegroeid?

Rob: “Het logische antwoord is dat Miel (De Koninck, toetsenist) en ik beiden jazz studeren terwijl Anton en Lena (Thijs, bas en zang) pop-rock studeren. Anton heeft via zijn vader veel stijlen meegekregen en Lena en ik hebben beiden in rockgroepen gespeeld. Zo komt alles samen. Het is begonnen met een gemeenschappelijke interesse om funkjazz te spelen, nog voor we aan onze studies begonnen.”

Anton: “In de loop der jaren is onze stijl ook geëvolueerd. Mijn gitaarklank alleen al is meer richting rock en alternatief gegaan. We willen het altijd zo open mogelijk houden en komen zo tot onze eigen sound.”

Is jullie schrijfproces helemaal collectief?

Anton: “Het is wel al eens gebeurd dat iemand met een bijna afgewerkt nummer komt, maar dan geven we er weer een grote draai aan zodat we er samen aan kunnen werken. Daarvoor is Volta een ideale plaats. Hier kunnen we een hele week samenkomen om erop te broeden. Samen schrijven is een tijdsrovend proces, maar voor ons werkt het heel goed.”

Het verhaal wil dat jullie vijf jaar geleden zijn gestart als coverband die onder andere op huwelijken speelde.

Rob: “Dat verhaal is een beetje te groot geworden (lacht). We zijn inderdaad gestart met covers, maar dat was vooral omdat we jong waren en nog niet veel zelf geschreven hadden. Van in het begin zaten er wel al een paar eigen nummers bij. We coverden toen bijvoorbeeld muziek van Vulfpeck en Herbie Hancock, dus we gingen wel al voor het iets moeilijkere werk.”

Anton: “En af en toe speelden we op een trouwfeest, daarom komt dat wel eens ter sprake. Maar ons eerste optreden was bij ‘De ideale wereld’. Er was een seizoen waarin ze elke dag een nieuwe huisband hadden. Dat was chaos, maar het was supertof. Onze klank stond totaal nog niet op punt, maar we maakten wel ons tv-debuut.”

Vijf jaar later brengen jullie dan een plaat uit. De samenstelling van de band is altijd dezelfde gebleven, dus jullie moeten elkaar heel goed kennen.

Rob: “De bandleden zijn mijn beste vrienden.”

Anton: “Ja, op den duur word je een soort familie hé, inclusief soms eens een woordenwisseling. Het is speciaal om al zo lang samen te spelen en ik denk dat mensen dat ook kunnen horen als ze ons live zien.”

Rob: “We zijn heel goed ingespeeld op elkaars signalen. In sommige bands moet je heel duidelijk kunnen communiceren om elkaar te begrijpen, maar wij kennen elkaar zo goed dat we weten wat Anton bijvoorbeeld bedoelt met een kleine beweging met zijn gitaar.”

Jullie gaan voluit voor een unieke klank, maar ooit zegden jullie in een interview dat jullie de Belgische Black Midi wilden worden (een Britse experimentele rockgroep). Is dat nog steeds zo?

Anton: “Ik ben schuldig aan die uitspraak. Toen werd de vergelijking gemaakt met STUFF., waar we ook grote fans van zijn, maar dat hoor je misschien iets minder in onze sound. We klinken minder elektronisch dan zij, en bij STUFF. speelt geen gitaar en is geen zanger. Dus wij vergeleken ons geluid meer met Black Midi. Zij zijn nog steeds een voorbeeld voor ons. Maar er zijn veel groepen die we als voorbeeld zien. Ook postpunkbands uit het Verenigd Koninkrijk zoals Black Country, New Road inspireren ons.”

Rob: “Ik luister bijvoorbeeld ook heel veel naar Afrikaanse muziek. Getatchew Mekurya heeft bijvoorbeeld een plaat gemaakt met The Ex, een Nederlandse punkband. Dat is echt supercool, punk met Ethiopische ritmes.”

Anton: “Ook in de Belgische muziekscene zijn er zoveel goeie artiesten die ons inspireren en van wie we op een of andere manier wel iets in onze muziek steken. We mogen onze pollen kussen dat we bij zo’n kwalitatieve muzikale wereld horen.”

Ik las ook dat jullie niet graag het label ‘muziek voor muzikanten’ krijgen, hoewel jullie wel gelaagde en complexe muziek maken die veel muzikanten zal aanspreken.

Anton: “Dat heb ik inderdaad eens gezegd. Af en toe krijgen we dat als compliment en dat is heel cool, maar we willen niet alleen dat specifieke publiek aantrekken. Voor mij is het een teken dat we misschien iets breder moeten gaan. Alle respect voor een band als Vulfpeck bijvoorbeeld, maar hun zalen staan vol met mensen die al hun solo’s vanbuiten kennen en transcripties hebben gemaakt van hun muziek. Op den duur vind ik dat saai. Het is goed bedoeld en het is een compliment, maar we willen breder gaan dan dat.”

Rob: “Ik vind ook niet echt dat we muzikantenmuziek maken. Er is veel moeilijkere muziek dan de onze. Zelf houd ik er niet van om naar een concert te gaan en alles te analyseren. Voor mij blijft een concert een ervaring. Het is de sfeer die telt. Ik hoop dat ons publiek dat ook vindt.”

Anton: “Er zitten wel wat muzikanten in ons publiek en er zijn er die alles analyseren. En ik hoop dat ze blijven komen naar de shows. Maar voor ons gaat het inderdaad over die ervaring.”

Hoe ziet jullie agenda eruit na de release van het album?

Anton: “Het ziet er goed uit! Er komen heel toffe dingen aan. Het eerste belangrijke optreden is de releaseshow in Volta (op 23 maart, red.). Datzelfde weekend spelen we op Brosella in Brussel. Daarna volgen Gent, Antwerpen, Hasselt… En we gaan een mooie festivalzomer hebben, maar daar kunnen we nog niet veel over kwijt.”

Rob: “En na de zomer willen we weer beginnen schrijven!”