Echo Beatty schreef een plaat “als een mentale roadtrip”

We spreken met Annelies Van Dinter, a.k.a. Echo Beatty, enkele dagen voor ‘Vision Glitch’ op de wereld losgelaten werd. Het album is een verzameling van negen nummer vol rauwe gitaren, dromerige soundscapes, drijvende ritmes en een bezielend rockgeluid dat tegelijk refereert naar punk, desert blues en alternatieve pop. De afgelopen maanden verschenen al de singles ‘Weeping Streets’, ‘Laying Low’ en ‘The Silence’ als voorbode voor het album. “Het waren heel heftige maanden”, zegt Annelies. “Ik stelde me vragen over de manier waarop ik het wil doen, over mijn eigen toekomst. Ik had mezelf opgepompt, maar uiteindelijk moest ik het gewoon loslaten. Ik heb mijn deel gedaan, er hard aan gewerkt en nu heb ik het een paar weken geleden eindelijk losgelaten. Ik voel nu vooral opluchting.”

‘Vision Glitch’ wordt je eerste soloplaat genoemd, maar klopt dat wel?

Annelies Van Dinter: “Echo Beatty is altijd al mijn persoonlijk project geweest. Het is begonnen toen ik alleen op mijn kamer muziek opnam en arrangeerde. Met die opnames heb ik dan een band rond mij verzameld. Jochem kwam erbij als drummer en toen zijn we een koppel geworden. Die band is dan na anderhalf jaar ontbonden – ook al waren het heel fijne mensen en goede muzikanten, had ik het gevoel dat we bleven steken. Ik ben dan solo beginnen prutsen met loopstations. Dan is Jochem er weer bij gekomen met zijn soundscapes. Hij had een belangrijke rol, maar ik heb altijd de nummers geschreven. Soms werd ik omschreven als de zangeres en Jochem als het muzikale brein. Dat vond ik niet leuk, ik zette mezelf te veel opzij.”

“Jochem speelde tijdens een belangrijk hoofdstuk mee in Echo Beatty, toen we de eerste platen maakten, maar hij was er niet bij in het begin en is er nu ook niet. Nu werk ik gewoon met andere mensen samen. Ik zit in een nieuwe fase, het evolueert constant.”

Hebben die gebeurtenissen mee de thematiek van het album beïnvloed?

Annelies: “Die ervaringen hebben me mee gevormd als persoon, maar we werken nu al zeven à acht jaar niet meer samen. Dat is lang, dus voor mij ligt het ver achter me. Er staan wel nummers op de plaat die al veel langer geschreven zijn en die dus op een manier wel nog over die periode gaan. Maar ik schrijf nu niet meer over die relatie.”

Het album wordt omschreven als een compagnon voor een roadtrip. In welke zin heeft dat je geïnspireerd?

Annelies: “Ik ben een grote fan van roadtrips en onderweg zijn. Dan voel ik me echt goed, ervaar ik innerlijke rust. Dat heb ik heel hard gemist tijdens de lockdown. Ik wilde een sfeer scheppen van een mentale roadtrip. Dat zat er al in bij de eerste prille ideeën.”

“Het geluid is grotendeels tot stand gekomen tijdens een korte residentie in De Studio in Antwerpen. Ik heb toen aan Max Dobbertin, Thomas Jillings en Louis Evrard gevraagd of ze een paar dagen met me wilden komen jammen op nummers die ik geschreven had. We hadden een toffe chemie, met hen wilde ik graag de nummers verder uitwerken.”

Ook films als ‘Paris, Texas’ en ‘The Rider’ hebben je geïnspireerd, en de plaat heet ‘Vision Glitch’. Ben je iemand die muziek schrijft vanuit het visuele?

Annelies: “Dat varieert. Als ik een song schrijf, ligt de focus echt op de tekst – ik vind het heel belangrijk om er meerdere lagen in te stoppen – en op de melodie. Dan poppen er onherroepelijk wel beelden op. Wanneer ik me probeer in te beelden hoe het allemaal zal klinken, en ik over mijn visie wil communiceren, helpen beelden wel. Ik ben niet theoretisch of technisch onderlegd, dus als ik iets duidelijk wil maken aan muzikanten, druk ik me sowieso uit in metaforen.”

Enkele maanden geleden kwam de eerste single uit, ‘Weeping Streets’, voorzien van een videoclip waarin we iemand op rolschaatsen door de straten zien rollen. Die beelden had je al lang in je hoofd?

Annelies: “Ja, dat nummer had ik al wat langer geleden geschreven en ik speelde al een tijdje met dat idee. Het is niet de allerbeste videoclip ooit, maar de basis van wat ik ermee wil uitdrukken, komt er wel uit, vind ik. Ik heb het ook helemaal zelf gefilmd en gemonteerd.”

Hoe is dat gegaan?

Annelies: “Met een drone van mijn vader. Gelukkig is hij een gadgetfreak en zijn camera’s wel zijn ding. En de rest heb ik met mijn gsm gefilmd, op de fiets met een statiefje of op een longboard. Ik heb er wel op gevloekt. Soms probeer ik te veel zelf te doen. Maar als je weinig budget hebt en toch iets wil maken om de muziek te helpen verspreiden, dan doe je dat.”

Ook de opnames van de plaat hebben jullie zelf gedaan. We hoorden dat jullie naar een hut in een bos trokken. Wat is het verhaal daarachter?

Annelies: “Ik had geen zin om in een studio te gaan zitten. Ik wilde samen met de muzikanten in een bubbel zitten, in het groen, met zicht op de bomen. In een studio kan het ook superfijn zijn en misschien doe ik het volgende keer weer zo, maar daar had ik even geen zin in. Thomas, Louis en Max zijn ook erg goed in opnametechnieken, dus samen hadden we genoeg kennis en materiaal om het zelf te doen. Mo Govaerts, de drumster van BLUAI, studeerde toen opnametechnieken aan Hogeschool PXL en zij is ook meegekomen. Eens alles opgesteld en gesoundcheckt was, konden we de nummers live opnemen.”

Moeten we ons er een soort chalet in de Ardennen bij voorstellen?

Annelies: “Ik heb eerder toevallig het perfecte huisje gevonden. Tot we er aankwamen, wisten we nog niet hoe het zou klinken. Maar het was keigoed. Het was echt een houten huisje, een soort barn. In een klein gehucht bij Vielsalm, met zicht op de bomen. Zalig.”

Waren de nummers toen al volledig uitgewerkt of diende het huisje ook als creatieve schrijfplek?

Annelies: “Nee, omdat we rekening moesten houden met drukke agenda’s hebben we alles in vier à vijf dagen opgenomen. Het moest dus snel gaan. We hebben op voorhand flink gerepeteerd en zijn vaak samengekomen zodat we de nummers daar meteen live konden opnemen. We hebben hard gewerkt en het was even spannend, maar het is gelukt. De volgende stap is om eens ergens lang te kunnen blijven en de muziek daar van a tot z te maken. Maar daar heb je meer tijd en meer centen voor nodig.”

De muziek bevat veel gelaagde synths en bijzondere effecten. Was het een uitdaging om dat naar een livesetting te vertalen?

Annelies: “Dat zou heel simpel geweest zijn als de band van de opnames ook live kon meedoen. Want uitgezonderd van een dubje hier en daar en wat backing vocals, hoor je op de plaat wat we met vier konden produceren. Maar Thomas en Louis konden zich helaas niet engageren om live te spelen. Nu zullen we optreden in trio, met Max en Antoni Foscez, een keigoede drummer (hij speelt bij onder andere Go March, DVKES en Sioen, red.). Ik vind het ook wel leuk om die nummers live net iets anders te spelen. Anders lijkt het alsof je gewoon de plaat opzet. Het klinkt wel heel vol omdat Max bijvoorbeeld wel wat instrumenten kan combineren. Het wordt leuk, maar een beetje rauwer en meer uitgepuurd.”

Op 6 april speelt Echo Beatty een release show in Trix in Antwerpen. Op 19 april staat de band in De Koer in Gent. Later speelt Echo Beatty optredens samen met de Amerikaanse songwriter Steve Gunn en volgen optredens op grote en kleine festivals.