The Sound of ... Buskers

Muziek | In elke grote stad vind je – zeker bij mooi weer – vrijwel in elke drukke straat iemand die muziek staat te spelen. Meestal gitaar en zang, soms eens viool of trompet. Voor het gros van de muzikanten is ‘busken’ meteen ook het eerste contact met een live publiek. En voor – laten we eerlijk zijn – de happy few is dagelijkse busken de eerste stap richting sterrendom. Welke straatmuzikanten door de jaren heen beroemd werden – of op weg zijn dat te doen – lees je hier!

Door MF

Gepubliceerd op 28.02.23

2min

Londen, Barcelona, Parijs, Madrid, Amsterdam, Brussel, Berlijn, New York … Het zijn steden met allemaal een eigen soundtrack. Een groot deel van de dagelijkse geluiden wordt bepaald door buskers, gepassioneerde muzikale dromers die elke dag opnieuw hun ziel voor het publiek gooien en daar door passanten voor beloond worden. Nu eens met de laatste verdwaalde centen uit een broekzak, dan weer met een briefje van 5, 10 of misschien zelfs 50 euro. Buskers zijn die-hards. Spelen om den brode, om bekender te worden en om – wie weet – die ene mecenas tegen het lijf te lopen die hen een platencontract aanbiedt en hen naar het ultieme sterrendom katapulteert. Dat laatste klinkt als een droom, maar voor sommigen werd die droom wel werkelijkheid. Neem nu de bekendste busker-aller-buskers Ed Sheeran . Voor hij 30 werd, had hij al 150 miljoen albums verkocht. Had je hem dat verteld toen hij 14 was, hij had je wellicht met een ‘Sod off, mate’ wandelen gestuurd. Sheeran begon als jonge knaap te busken en verkaste op zijn 16de naar Londen. Hij stopte met school en spendeerde zijn dagen op straat: overdag muziek maken en ’s avonds crashen op de sofa bij vrienden.

Sheeran wordt vaak in één adem genoemd met Passenger en Damien Rice, twee getalenteerde heerschappen die ook hun eerste muzikale stappen op straat zetten. Passenger maakte eerst naam en faam in Brighton, begon een band met dezelfde naam en behield de naam na de split. Hij trok naar Australië, buskte zich daar wat ‘mates’ bij elkaar en kwam terug. Ondertussen heeft hij een Brit Award achter zijn naam staan.

En Damien Rice ? Wordt door miljoenen aan de borst gedrukt. Wie een kaartje wil kopen voor een van zijn concerten vandaag, moet er als de kippen bij zijn, terwijl je hem jaren geleden voor niets kon zien. Hij speelt nog steeds dezelfde songs. En ja, ook Rice zat in een band. Hij verkaste na de break-up naar Toscanië, waar hij begon te boeren. Toen hij dat beu was, keerde hij al buskend terug naar Europa en belandde hij in zijn geboorteland Ierland, waar hij een solocarrière begon. Wie geluk heeft, kan hem vandaag – net zoals Passenger – nog sporadisch eens zien busken.

Groot, groter, grootst …

Het kan soms snel gaan in Spartaans Buskenland. Neem nu Tracy Chapman (‘Fast Car’ is een klassieker ondertussen). Om wat extra zakgeld te verdienen, speelde ze tijdens haar studentenjaren op straat. Tot de vader van een vriend – een hoge pief bij een platenmaatschappij – haar opmerkte en prompt een platencontract aan de hand deed. Resultaat: vandaag wereldberoemd. En dat kun je ook zeggen van Rod Stewart , de man met de meest rasperige stem ooit. Met zijn mondharmonica fleurde hij Leicester Square op, samen met zijn maat Wizz Jones. Stewart trok Europa rond en werd zelfs een keer Spanje uitgebonjourd wegens onbetamelijk gedrag. Maar vandaag laat hij zich wel aanspreken met Sir Rod Stewart.

En in België? Stef Kamil Carlens, Absynthe Minded , Roland , Las Lloranas en Constantin. Zij begon nen allemaal in de straten. In de stille hoop om opgepikt te worden of gewoon om wat extra centen te verdienen. En vergeet niet, het is niet omdat het om straatartiesten gaat, dat ze minder aandacht verdienen. Vandaag krijgen de doorzetters vaak meer aandacht dan artiesten met een platencontract. Ren & Sam Tompkins zijn bijvoorbeeld hot, maar ook Allie Sherlock , die al jaren het publiek weet te entertainen. Go check ‘m all out!