Artiest van de week: Rodolphe Coster maakt muziek “zoals zijn platenkast”

Dag Rodolphe. Je bent 46 jaar oud en treedt in het Brusselse vaak op met verschillende bands, maar besloot nu om voor het eerst een solo-album uit te brengen. Wat heeft je na al die jaren op het podium ertoe aangezet om solo te beginnen?

Rodolphe Coster: “Het album is er gekomen door verschillende ontmoetingen. In 2014 tourde ik al eens door Japan met mijn eigen muziek. Die stond nog in de steigers en leunde meer naar elektronische muziek en shoegaze. Op een bepaald moment zat ik in de wereld van de moderne dans. We stonden met enkele dansers op de affiche van een festival in Montreal. Daar stond ik met ongeveer hetzelfde materiaal als in Japan: een laptop, effectenpedalen, een geluidskaart, mijn gitaar, een micro… Ik besloot er ineens een tour door de Verenigde Staten van te maken. Ik speelde in Chicago en Los Angeles en had ook enkele concerten gepland in New York.”

“Op het laatste moment ging er iets fout en zat ik zonder slaapplaats. Antoine (van Monolith Noir, een vorige Artiest van de week, red.) bracht me in contact met een van zijn vrienden, geluidstechnicus Alexis, een Fransman die in New York woonde. Hij was heel sympathiek, we praatten over muziek en bleken veel met elkaar gemeen te hebben. Ik kreeg een goed gevoel bij hem. Nadat hij een van mijn optredens zag, nodigde hij me uit in zijn studio om me voor te stellen aan zijn collega’s. Het was echt een grote plek, waar heel wat bekende namen werkten. Ze hadden al samengewerkt met Wu-tang Clan, PJ Harvey, Tom Waits… Heel gevarieerd, maar allemaal topartiesten. Er hing gewoon een bijzondere energie.”

“Alexis zei: ‘voor jouw muziek denk ik dat je best met andere muzikanten in de studio duikt. Laat maar weten of je het geld bijeen krijgt, en dan boeken we je in.’ Ik was geraakt. Vanaf dan wilde ik het soloproject omvormen, alle elektronische elementen schrappen en opnemen met een groep Amerikaanse muzikanten. Ik ben op zoek gegaan naar subsidies zodat ik er kon blijven werken. Zo is de bal aan het rollen gegaan.”

Op het album zijn niet alleen Amerikaanse artiesten te horen. Je werkt samen met mensen van overal ter wereld.

Rodolphe: “De plaat is een samenkomst van Japanse en Amerikaanse artiesten met mij er ergens tussenin. De afbeelding op de hoes is bijvoorbeeld van de hand van Ukawa Naohiro (een Japanse artiest, videograaf, VJ, schrijver…, red.). Die afbeelding is heel belangrijk voor me. Ukawa spreekt bijna geen Engels, dus hij moest begrijpen wie ik ben op basis van enkel mijn muziek. En hij was een van de eersten die erin geloofde.”

“Op het eerste en het laatste nummer van de plaat speelt Atsuko Hatano mee. Zij is een van de meest geniale artiesten die ik ooit heb ontmoet. Zelfs mijn producer Matt (Jones, van de groep Male Gaze, red.) viel achterover van haar. Het is puur geluk dat ik een levend genie heb ontmoet en dat ze een vriendin is geworden. In Japan hebben we een paar keer samen gespeeld. De ene keer speelde ze viool, de andere keer altviool of cello. Ze hielp me vaak en is naar Brussel gekomen om haar stukken op te nemen.”

“Met haar en met Takao Kawaguchi heb ik een heel hechte vriendschap gesloten. Dat was voor mij heel belangrijk, zeker omdat ik in mijn werk altijd een soort eerlijkheid wil stoppen. Ik wil dat het zo diepgaand mogelijk is. In de Japanse cultuur vind je een diepgang die je nergens anders vindt.”

Nu treed je op onder de naam Rodophe Coster and Band. Het lijkt een titanenwerk om iedereen samen te krijgen voor een tour.

Rodolphe: “Het project is ontworpen om in elke soort livesetting te kunnen werken. Ik heb er lang over nagedacht. Eind augustus vertrek ik bijvoorbeeld op tour in de Verenigde Staten en Canada voor drie weken. Ik vertrek hier alleen, ik heb daar een groep muzikanten gevonden om mee te spelen. Hetzelfde geldt voor Japan. Daar zal Atsuko een liveband samenstellen. We hebben al 17 bandleden gehad, en er zullen er ongetwijfeld nog heel wat bij komen.”

“Toen ik bij andere bands speelde, repeteerden we gewoonlijk een paar keer per week. Dat was leuk, maar dit project is anders. Het is meer een ervaring van het moment. Dat is het belangrijkste, we denken even niet aan de toekomst. We weten dat er risico’s zijn, dat we fouten zullen spelen.”

Je was voordien bekend als elektronische muzikant, maar dit project neigt vooral naar rockmuziek en er spelen op de plaat violen en saxofoons mee. Hoe zou je je muzikale stijl definiëren?

Rodolphe: “Het heeft geen zin om mijn muziek te definiëren. Didier Stiers (journalist bij Le Soir, red.) vond dat het wat had van Joy Division, postpunk, shoegaze en noise, maar ook aan free-jazz of rock. Zo eclectisch, dat vind ik geweldig. Wanneer ik naar muziek luister, plak ik er ook geen labels op. Ik ben een grote fan van hiphop van de East Coast en luister er het grootste deel van mijn week naar. Maar ik zet ook house, techno en rock uit de jaren 90 op. Mijn muziek is zoals mijn platenkast: het gaat alle kanten uit.”

“Meer dan met genre, ben ik bezig met de energie die erin zit. Die moet authentiek zijn. Er zijn Ierse groepen zoals Fontaines D.C. of Gilla Band die me in mijn ziel raken omdat hun teksten poëzie zijn, mijmeringen over mentale gezondheid, dingen die heel dicht bij mij staan.”

Op welke manier?

Rodolphe: “Ik ben gestopt met alcohol drinken, al bijna 7 jaar. Ik was verslaafd en had grote mentale gezondheidsproblemen toen ik in het ziekenhuis belandde. Nu zorg ik weer voor mezelf, maar dat heeft tijd gekost. Ik amuseer me nu veel meer, ook al zweer ik alcohol en drugs af. De muziek is zoals de liefde: die verdwijnt niet.”

“Nu ben ik betrokken bij een opvangplaats voor mensen die psychisch lijden als het gevolg van trauma’s, druggebruik en andere dingen. Zo’n initiatieven vullen me met levenslust. Mijn vergif is vervangen door menselijk contact.”

Is dat waar de albumnaam ‘High With the People’ vandaan komt?

Rodolphe: “De albumtitel komt van een citaat van Fred Hampton, een leider van de Black Panthers die op 21-jarige leeftijd vermoord is in Chicago. Ik was al even geïnteresseerd in de beweging, maar die kerel heeft me echt gecharmeerd. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo intelligent was als hij. Als 20-jarige deed hij dingen die onze 60-jarige politici in geen 100 jaar zouden kunnen. Hij gaf geweldige speeches en herhaalde daarin vaak dat hij ‘high off the people’ wilde zijn, dat hij door hen verheven wilde worden. Ik vond het een prachtige uitdrukking, maar wilde die ook niet helemaal letterlijk overnemen.”

“Los daarvan ben ik ook een fan van de Britse artiest Jeremy Deller. Hij focust zich op de schoonheid van momenten, op menselijke verbinding en sociale bewegingen. Ik heb zijn werk ontdekt dankzij de expo ‘Joy in people’.”

“Met die twee zinnen speelde ik dus. En toen ik in New York was, waar ik me tussen de mensen heel goed voelde, kwam ik met ‘High With the People’ op de proppen. Het komt van die menselijke contacten, die ik de mooiste ter wereld vind.”

In 2016 won je nog de SABAM Award voor de beste muziek bij een performance, toen je nog vaak voor dansvoorstellingen schreef. Ben je daar nog steeds mee bezig?

Rodolphe: “Komend jaar heb ik een nieuw project met een danseres. Een vriend van me werkt in een atelier voor jonge artiesten met een handicap en hij vroeg me om mee te werken aan een project. Hij wilde de artiesten van het atelier samenbrengen met artiesten van buitenaf. Het intrigeerde me, en zo ben ik in contact gekomen met een 50-jarige danseres die ook sculpturen maakt. Ze heet Magali Coté en heeft Down. Na verloop van tijd zijn we vrienden geworden, we hebben veel met elkaar gemeen. We hebben geleden onder de kritische blikken van anderen, maar trekken ons er nu niets meer van aan.”

“Ik was vroeger ook professioneel danser, nog voor ik met muziek begon. Samen met Magali ben ik weer aan het dansen. We vertrouwen elkaar. We werken ergens naartoe en dat vraagt tijd, maar we sluiten het in ons hart. In mei voeren we een voorstelling van 20 minuten op.”