Verhalend concert ‘Anything Goes’ viert leven en werk van sublieme jazzvrouwen

Tutu Puoane geldt als één van de meest opwindende stemmen in de internationale jazzscene van vandaag. Ze zag het levenslicht in Pretoria, Zuid-Afrika in 1979 en studeerde aan het Music College van de Universiteit van Kaapstad voordat ze in 2002 naar Europa verhuisde. Ze bracht twee jaar door aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag (Nederland) en verhuisde uiteindelijk in 2004 naar Antwerpen. Haar muziek is een mix van Afrikaanse, Europese en Amerikaanse tradities.

Twee van haar albums, ‘Quiet Now’ en ‘Mama Africa’ (een samenwerking met het Brussels Jazz Orchestra) werden bekroond met een South African Music Award voor Best Jazz Album (in 2010 en 2011). Naast muziek is Tutu ook steeds meer met theater bezig geweest. In 2015 werkte en toerde ze de wereld rond met Wim Vandekeybus en zijn danstheaterproductie Speak Low If You Speak Love. Sinds 2019 is ze één van de actrices in de cast van ‘Dear Winnie’, de zeer succesvolle en bekroonde coproductie van KVS (Brussel) en NNT (Groningen).

Ode aan jazzlegendes

De songs die Tutu Puoane in ‘Anything Goes’ te berde brengt, zijn een ode aan onvergetelijke jazzvrouwen. Het spoken word-gedeelte neemt Pat Donnez voor zijn rekening, journalist en radiomaker voor Klara. Zijn radiowerk werd onder meer bekroond met de Prijs van de Radio- en Televisiekritiek en de ANV-Visser Neerlandia-prijs. Daarnaast is Donnez ook schrijver en dichter. Hij debuteerde als poëet in 2007 met de gedichtenbundel ‘Het is een mooi leven (Zolang je niet bestaat)’. Een jaar later volgde ‘Hotemetoten’, gedichten die op muziek gezet werden door Het Nationaal Kinderkoor van Nederland. In het voorjaar van 2015 verscheen zijn roman ‘Lichterlaaie’ en in 2010 ‘Marilyn’. ‘Anything Goes’ is ontsproten uit zijn fascinatie voor fenomenale jazzlegendess als Holiday en Simone.

Tot slot hebben Billie Holiday en Nina Simone nóg iets met elkaar gemeen: het nummer ‘Strange Fruit’. De song werd voor het eerst opgenomen door Holiday in 1939. Het lied is gebaseerd op een gedicht dat de verschrikkingen van het racisme in het Amerikaanse Zuiden onder woorden brengt. Boven de ontelbare covers van het lied steken twee uitvoeringen uit: Billie Holidays onvergetelijke origineel en de versie van Nina Simone uit 1965 vanop haar album ‘Pastel Blues’. Ze maakte gebruik van plechtige piano’s om haar cover extra emotie mee te geven. Haar versie is gehuld in een minimalistisch geluidspalet in plaats van een jazzy jasje, waardoor de zwaarmoedigheid van haar tastbare, met verdriet gevulde stem nog meer indruk maakt.