‘The Chapel’ van Dominique Deruddere gaat in wereldpremière: “Mijn zoon was de inspiratiebron voor het scenario”

Dag Dominique! ‘The Chapel’ gaat over een pianiste die deelneemt aan de Koningin Elisabethwedstrijd. Waarom koos je voor dit thema?

“In de jaren 90 werkte ik samen met de Franse schrijver Érik Orsenna aan een scenario. Ter ontspanning keken we naar de Koningin Elisabethwedstrijd. Érik zei plots: ‘Waarom maken jullie, Belgen, nooit iets rond die wedstrijd? Het feit dat de deelnemers geïsoleerd worden in een kapel is toch wel héél speciaal.’ Ik deelde die mening en was enthousiast om een film te maken. Maar ik kon plotgewijs op niets beters komen dan een flauwe whodunnit: er wordt iemand vermoord in de isolatiekamer van de Koningin Elisabethwedstrijd, wie van de twaalf muzikanten heeft het gedaan? Tot mijn jongste zoon, die de film gemonteerd heeft, zich rond 2014 op piano stortte. Toen zag ik de blauwdruk van ‘The Chapel’: ik zag hoe hij zich concentreerde, zijn zoektocht naar perfectie en wat dat allemaal van een mens vergt – zelfs als je talent hebt. Daarna verscheen het scenario op papier.”

‘The Chapel’ verwijst naar de ‘Muziekkapel’ waarin de twaalf finalisten geïsoleerd worden van de buitenwereld.

“Inderdaad. Totààl geïsoleerd hé, dus geen telefoon, radio, tv, niets, nul! Ze krijgen dan  zeven dagen om een opgelegd werk in te studeren. Bijzonder stresserend dus. Op de koop toe moeten ze een concerto naar keuze spelen op de avond dat ze optreden.”

Je noemde ‘The Chapel’ je meest persoonlijke film tot nu toe. Waarom?

“De film is gebaseerd op een geheim dat het hoofdpersonage met zich meedraagt. Ze is kil en afstandelijk, en de kijker weet niet waarom. Geleidelijk aan wordt het mysterie ontrafeld. Dat heeft onrechtstreeks met m’n eigen persoonlijkheid te maken. Er zitten veel van m’n eigen jeugdherinneringen vervat in de film. Het feit dat mijn zoon piano speelt maakt het ook wat persoonlijker. Zijn zoektocht deed me denken aan mijn zoektocht als regisseur.”

Voor de ‘The Chapel’ kwam je terug naar België na 14 jaar in Los Angeles gewoond te hebben. Ben je nu definitief in België gesetteld of keer je nog terug?

“Definitief is een definitief woord (lacht). Ik neig eerder naar tijdelijk, maar ik ben er zelf nog niet aan uit.”

Heb je België gemist in die grootstad van Los Angeles?

“Ja, ik heb er een jaar of tien geleden zelfs een film over gemaakt: ‘Flying Home’. Maar Los Angeles is een magnifieke stad en ik heb er een prachtige tijd beleefd. Heel inspirerend, en het klimaat is niet te kloppen. Maar het is altijd hetzelfde liedje: als je aan de ene kant van de oceaan bent, mis je op den duur de andere kant, en vice versa. Het gras is altijd groener aan de overkant.”

Je gaf te kennen dat je een film wil maken over het leven van de betreurde wielrenner Frank Vandenbroucke. Zijn er al concrete stappen gezet om dat project te realiseren?

“Dat project ligt jammer genoeg helemaal op z’n gat. Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar het is doodjammer.”

“Mijn boek ‘Met de helm geboren’, dat verschijnt op 28 januari, gaat over mijn filmherinneringen en de films die ik gemaakt heb, maar ook over de vele films die ik niet gemaakt heb. Ik doe ook uit de doeken waarom ik ze niet gemaakt heb. Ik ben vergeten om Frank Vandenbroucke erin te vermelden, dus het boek had nog dikker kunnen zijn. (lacht) Maar elke filmregisseur heeft een stapel projecten die uiteindelijk niet doorgaan. Wat mij betreft kan de film over Vandenbroucke er nog altijd komen in de toekomst, als de mensen die de auteursrechten bezitten op zijn verhaal het eens worden.”