Revelatie BLUAI serveert girlpower in viervoud: “Bij sommige reacties denk ik: ‘In welke eeuw leef jij?’”

Dag dames! 2022 was een bijzonder jaar voor jullie, en da’s een understatement. Zijn jullie tevreden met de ontvangst van debuut-EP ‘Junkyard’?

Catherine Smet: “Het is niet gangbaar om veel media-aandacht te krijgen voor de release van een EP, maar die vruchten hebben we geplukt door het winnen van een aantal muziekwedstrijden. Eerlijk: ik lees elke recensie over onze muziek. We draaien nog niet zo lang mee in het circuit, dus ik vind het nog altijd speciaal als de pers over ons schrijft. Of het mij kan deren wat journalisten schrijven: da’s nog iets anders. Die sterren: hoe serieus moet je die nemen? Anderzijds vind ik het wel boeiend om te weten hoe buitenstaanders tegenover ons werk staan.”

Ik kan me voorstellen dat die vele lovende recensies het ego strelen.

Catherine: (enthousiast) “Tuurlijk, da’s megacool. Zeker als je weet dat die EP al keilang opgenomen was – het was een eerste experiment. Als de pers dan enthousiast is: da’s de mooiste bevestiging. Er waren ook iets mindere recensies, maar daar kunnen we dan weer uit leren.”

Jullie wonnen als piepjonge band in enkele maanden tijd drie grote Vlaamse muziekwedstrijden: Humo's Rock Rally, Sound Track én De Nieuwe Lichting. Is het moeilijk om dan niet te gaan zweven?

Catherine: “Het voelt voor ons alle vier nog altijd surreëel aan. ‘Is dit écht aan het gebeuren?’, knijpen we onszelf voortdurend in de wangen.”

Mo Govaerts: “Ik ben heel blij dat we met vier bandleden zijn en dit avontuur met vier meemaken. Het is veel moeilijker om het hoofd koel te houden als je die dolle rit alleen doormaakt. We houden elkaar met de voetjes op de grond.”

Hadden jullie al wat podiumervaring toen jullie de planken van pakweg Humo’s Rock Rally betraden?

Mo: “Amper. Vóór Sound Track hadden we maar twee liveshows gespeeld. De finale van Sound Track was onze vijfde show (lacht). Ons allereerste optreden als band was direct in De Roma als voorprogramma van Mauro Pawlowski. We hadden vijf repetities gedaan in een kot in Hasselt en kenden elkaar amper.”

Catherine: “Toen knepen we ‘m wel. We waren toen ook nog met drie, en ik had nog nooit in een band gespeeld.”

Mo: “Uiteindelijk bleek het wel een goeie vuurdoop. En de reacties waren voorzichtig positief: ‘Er zit veel potentieel in’, kregen we vaak te horen.”

Catherine: “‘Het is nog niet goed, maar er zit veel potentieel in’.” (lacht)  

Wat is de ontstaansgeschiedenis achter BLUAI?

Catherine: “Onze manager had mij eerst solo ontdekt via Soundcloud. Ik heb een zomer gespeeld met Ilayda (Cicek, nvdr.) – die nu niet meer in de band zit. We kregen toen vaak de vraag waarom we zonder drum speelden. Mensen misten duidelijk een drummer. Ik ben vervolgens naar de eerste de beste girlies op zoek gegaan die konden drummen. Ik kende Mootje via via en vroeg haar in een bericht op Instagram of ze wou drummen bij mijn project. Ze had al eens gedrumd op mijn eerste solosingle, en toen was ik onder de indruk. We hebben een repetitie ingepland in de Muziekodroom in Hasselt, niet lang daarna stuurde ik Caitlin – een vriendin van onze manager die iemand mij had aangeraden. In Hasselt kwamen we voor het eerst allemaal samen in een repetitiekot. Het was meteen boenk erop. De band was geboren. We hebben er nu zestig shows opzitten: die hebben we serieus nodig gehad om te groeien als muzikanten en de chemie te versterken.”

“Ik heb doelbewust uitsluitend meisjes gerekruteerd. Nog voor ik professioneel met muziek bezig was, speelde ik met het idee van een vrouwenband. Ik vond het belangrijk om die representatie te bieden, maar tegelijk vind ik het erg dat ik moest fixeren op zo’n concept. Daarnaast vind ik het gewoon veel leuker om met meisjes samen te spelen – niets tegen mannen natuurlijk, maar als band moet je ook veel tijd met elkaar doorbrengen. Wij zijn vriendinnen, dus ik voel me daar heel comfortabel bij. Bovendien is onze girlband een soort van statement: ‘Wat andere mannelijke bands doen, dat kunnen wij ook’.”

Mo: “Die girlband was een gedeelde droom: we wilden allemaal in een vrouwengroep spelen. We luisteren ook graag naar vrouwelijke artiesten. Mijn Spotify Wrapped bestaat uitsluitend uit vrouwen. Niet bewust – ik ben niet anti-mannen of zo – maar ik ben gewoon dol op vrouwenstemmen en kijk graag naar vrouwelijke artiesten. Ik zie dan mezelf op het podium: ‘Da’s wat ik zou kunnen bereiken.’ Alle vier misten we het gegeven van een girlband in België, en dus zijn we er maar zelf voor gegaan. Andere meisjes inspireren om zelf iets muzikaals te doen: da’s héél nice.”

Catherine: “Met onze muziek willen we iedereen aanspreken, maar we vinden het gedeelte vertegenwoordiging ook heel belangrijk.”

Omdat dat nog heel hard nodig is?

Catherine: “Absoluut. Bij sommige reacties maak ik mij de bedenking: ‘In welke eeuw leef jij?’. Reacties als ‘Zou je dat wel doen, je zo hard profileren?’”

Mo: “‘Je gaat wel een deel van je publiek verliezen op die manier’, zeggen ze dan.”

Catherine: “Of de beschuldiging dat we het girlbandgegeven enkel gebruiken als promotrucje. Dan begin je echt te koken (lacht). Of over queerness – we zijn allebei gay: ‘Zou je dat wel zeggen?’ Wat boeit dat in godsnaam? Dat soort reacties sterken ons alleen maar in onze missie.”

Mo: “Die reacties bevestigen waarom het gegeven van een girlband in de muziekwereld belangrijk is. Het gender van de bandleden zou geen issue mogen zijn. Weet je, misschien zouden mannenbands hun geslacht meer moeten uitspelen: look at us. Maar da’s geen ding, want een mannelijke band is doodnormaal.”

Catherine: “Het is zeker niet de bedoeling om ons ‘unieke’ kenmerk uit te buiten: het liefst van al willen we helemaal niet de enige girlband zijn. Onze missie bestaat erin dat het gegeven van een girlband in de toekomst totaal niet meer opvalt.”

Hoe is het gesteld met het aandeel vrouwelijke muzikanten in België?

Mo: “Beter en beter. Het is zó fijn om meisjes niet alleen te zien zingen, maar om ze ook aan de drum te zien of op een gitaar te zien rocken. Die vervrouwelijking begint door te sijpelen in alle genres: heel tof.”

Catherine: “In België bestaan er wel girlbands, maar ze zijn vaak onderbelicht. Blond bijvoorbeeld – de andere girlband van onze bassiste Caitlin – of Mayorga: die kan nogal spelen, ongelooflijk. Kids With Buns is dan weer een voorbeeld van een girlband die volop in de schijnwerpers staat. Ook buiten België zie ik allerhande girlbands als paddenstoelen uit de grond schieten, zoals Pega Mostro, Horsegirl, … Ik ontdek er continu nieuwe. Camille heeft trouwens ook een girlband.”

Wie zijn jullie grootste vrouwelijke idolen?

Catherine: “Haim. Oh. My. God. Ik was echt megafan, meer nog: ik was geobsedeerd.”

Mo: “Ik ben nog steeds obsessed.”

Catherine: “Haim heeft mij ongetwijfeld getriggerd om zelf iets met muziek te doen.”

Ik hoor vaak dat de muzieksector voor en achter de schermen nog te veel een mannenbastion is. Is dat effectief zo?

Catherine (knikt): “We moeten eerlijk zijn: onze entourage bestaat voornamelijk uit mannen. Dat vinden we jammer, maar het is nu eenmaal zo. Je stuit gewoonweg niet vaak op een vrouwelijke labelbaas of producer.”

Mo: “Vrouwelijke engineers of lichttechnici: begin maar te zoeken, hé!”

Hebben jullie daar een verklaring voor?

Mo: “De vicieuze cirkel van een gebrek aan representatie: doordat er weinig vrouwen actief zijn in de sector, ben je als meisje minder geneigd om zélf die weg in te slaan. Waardoor dat gebrek aan vrouwen blijft bestaan. Ik heb zelf studiotechniek gestudeerd. Die opleiding bestond al tien jaar toen ik er begon. Toch was ik het eerste meisje ooit dat die opleiding aanvatte. Dat zegt genoeg.”

“De mannelijke dominantie is doorgesijpeld in elk aspect van de muzieksector. Het gaat zelfs zover dat het ingebakken zit in het taalgebruik. Tijdens mijn opleiding spraken de docenten de klasgroep steevast aan met ‘de studiomannen’, terwijl ik – een vrouw! – voor hun neus stond.”

En hoe wordt jullie frisse verschijning als girlband ontvangen door al die mannen? Moeten jullie vaak tegen vooroordelen opboksen?

Catherine: “Ik heb wel wat betuttelende opmerkingen horen waaien.”

Mo: “Als er op het podium bijvoorbeeld geen geluid uit onze instrumenten komt, krijgen we meteen te horen ‘of we de knop wel hebben aangezet’: ho, ik ken mijn instrument wel.”

Jullie worden nu met argusogen gevolgd en bestempeld als één van de grootste muzikale revelaties van het jaar. Hoe zit het met de druk op jullie full-length debuut?

Catherine: “Ik voel die wel een beetje. Plots genomineerd worden voor een MIA: da’s wel even slikken. Het is ook heel moeilijk om daarmee om te gaan. We moeten het waarmaken, er is geen ruimte meer om nonchalant te zijn – wat we heel lang zijn geweest (lacht). We kunnen trouwens al verklappen dat ons debuutalbum anders gaat klinken dan onze debuut-EP.”

Oh, vertel?

Mo: “Mensen die ons al live hebben gezien, zullen dat snappen. Vaak reageren ze verbaasd: ‘Amai, jullie doen dat óók?’”

Catherine: “Laten we zeggen dat het niet allemaal zacht en dromerig is. Het hardere rockwerk komt misschien ook aan bod (gniffelt).”

Tot slot nog een uitsmijtertje: 2022 was één langgerekt hoogtepunt voor jullie, maar kunnen jullie er toch één moment uitpikken dat erbovenuit stak?

Catherine: “De finale van Humo’s Rock Rally; dat was echt mindblowing. Ik heb nog nooit zoveel verschillende emoties op hetzelfde moment gevoeld.”

Mo: “Ik stond toen echt perplex. Ik was er zó onwaarschijnlijk van overtuigd dat het niet voor ons zou zijn. Echt ongelooflijk.”

“Ik denk spontaan aan alle momenten waarop ik mijn ogen moest uitwrijven om te geloven dat ik er was: locaties waarvan ik nooit had gedacht dat ik er ooit met mijn beste vriendinnen zou rondlopen, en er vrienden zou ontmoeten van mijn muziekopleiding. De backstage van Pukkelpop bijvoorbeeld, waar ik de mensen van The Haunted Youth ben tegenkomen, met wie ik op school heb gezeten.”