De tijdloze top 15 volgens Pickx (deel 1)

Prince – Purple Rain

Zijne Purperen Hoogheid kan natuurlijk niet ontbreken in een overzicht van tijdloze muziek. Die bijnaam had Prince te danken aan zijn fluwelen en kleurrijke pakjes, maar evenzeer aan deze klassieker, die in 1984 uitkwam. Het was een single uit de gelijknamige plaat ‘Purple Rain’, die hoorde bij de biografische musical over het leven van Prince. Met deze crossover van R&B, gospel en rock vestigde de kleine gitaargod uit Minneapolis definitief zijn naam aan het muziekfirmament. Bijna overal prijkte de song op nummer 1 en Prince kreeg er zelfs een Oscar voor als beste filmscore. De betekenis van de tekst heeft verschillende interpretaties: volgens de ene is het een metafoor voor de hemel, volgens de andere excuseert Prince zich voor het hoppen van de ene liefde naar de andere, maar Prince zelf gaf ooit te kennen dat het eerder gaat over het einde van het leven of de wereld, die je samen doorbrengt met je geliefde aan je zijde.

Journey – Don’t Stop Believin

Uit datzelfde tijdperk dateert deze ‘Don’t Stop Believin’, in 1982 de single die de Amerikaanse band Journey op de kaart zette. Het werd niet meteen gezien als een klassieker, met slechts in enkele landen hoge verkoopcijfers, en veel hebben we van Journey nadien niet meer gehoord. Maar nadien is de song toch een eigen leven gaan leiden, zeker in deze 21^ste eeuw is de ster steeds feller gaan fonkelen. Het eightiestijdperk kende de voorbije jaren een sterke heropleving dankzij enkele populaire series, denk ook aan het succes van Toto, Kate Bush of Fleetwood Mac. Voor deze power ballad van Journey geldt hetzelfde. Het werd vaak gebruikt in films, reclamespots en series, als motivatietrack bij sportwedstrijden en het was de song bij de allerlaatste scène in ‘The Sopranos’. Sindsdien prijkt ‘Don’t Stop Believin’ in de toplijsten van streamingdiensten en nestelt het zich -soms tegen wil en dank- een hele dag in je hoofd.

The Verve – Bitter Sweet Symphony

Een tijdloos nummer dat geïnspireerd werd op een song van The Rolling Stones: ‘The Last Time’, uit 1962. The Verve maakte er 35 jaar later een epische, orkestrale popsong van -met misschien wel de meest herkenbare vioolpartij ooit. Het werd hun grootste hit uit de catalogus. Een beetje sneu voor zanger Richard Ashcroft en zijn kompanen, want veel verdienen deden ze niet aan deze grijsgedraaide wereldhit, de royalties vloeiden immers grotendeels naar ene Allan Klein, die de rechten op het originele nummer van The Stones beheerde. Pas in 2019 werd daar, door toedoen van een nieuwe manager bij The Stones, een einde aan gesteld en liggen de rechten van ‘Bitter Sweet Symphony’ nu volledig in handen van The Verve. Ook de videoclip die bij het nummer hoorde, met een doelloos dwalende Ashcroft in de straten van Londen, werd trouwens een hit: zo won het verscheidene prijzen op de MTV Awards van 1998. ‘Bitter Sweet Symphony’ staat sindsdien te boek als een van de absolute klassiekers uit de Britpop.

Fleetwood Mac – Dreams

In november van 2022 moesten we afscheid nemen van Christine McVie, die mee haar stempel drukte op Fleetwood Mac tijdens de succesvolle Amerikaanse periode eind jaren 70 en tijdens de jaren 80. Uit die periode stamt het album ‘Rumours’, een van de meest verkochte albums aller tijden. Met daarop onder andere deze ‘Dreams’. Een nummer dat in 1976 geschreven werd in Californië, op een moment dat Christine in een scheiding zat van bassist John McVie en Lindsey Buckingham en Stevie Nicks in datzelfde bedje ziek zaten. Een turbulente achtergrond dus, die zich reflecteert in de melancholische tekst (“Thunder always happens when it’s raining”), maar het heerlijk meanderende ritme en de zoete samenzang die Fleetwood Mac zo typeert zorgen voor de ideale balans. Resultaat: een tijdloze classic die door elke nieuwe generatie omarmd wordt.

R.E.M. – Losing My Religion

Een nummer over onbeantwoorde liefde (dus niet over religie!) dat ze naar eigen zeggen in een uurtje klaar hadden. Maar het werd wel de grootste hit voor zanger Michael Stipe en zijn band R.E.M.. Tot aan de release in 1991 was de rockgroep uit Georgia vooral op Amerikaanse bodem populair, en dan nog eerder in de alternatieve circuits. Maar deze ‘Losing My Religion’ brak de barrières open en maakte van hun zevende studioalbum ‘Out of Time’ een van de beste verkopende albums uit de jaren 90. Het gebruik van een mandoline, de eerder vage lyrics, het ontbreken van een refrein en de getormenteerde zang van Stipe leken nochtans geen evidente ingrediënten voor een hit, maar toch klinkt het geheel zo catchy en tijdloos dat het dertig jaar later nog steeds naar de keel grijpt.

Coolio – Gangsta’s Paradise

Nog een muzikaal icoon dat afgelopen jaar van ons heengegaan is: Coolio, pseudoniem van de Amerikaanse burger Artis Leon Ivey. Amper 59 werd de rapper uit Californië. Maar hij zal voor eeuwig herinnerd worden als de man van hiphopclassic ‘Gangsta’s Paradise’. Dat lied werd speciaal geschreven voor de film ‘Dangerous Minds’, waarin actrice Michelle Pfeiffer schittert als onderwijzeres op een moeilijke school. De mosterd haalden Coolio en collega-rapper Larry Sanders bij R&B-grootheid Stevie Wonder, die in 1976 scoorde met ‘Pastime Paradise’. Maar deze geüpdatete rapversie van Coolio overtrof dat succes ruimschoots. Het was in 1995 de meest verkochte single ter wereld en parkeerde in tientallen landen wekenlang op nummer 1. Ook in België. Door het overlijden van Coolio werd het de voorbije maanden her en der weer opgemerkt in hitlijsten.

Gorki – Ooit was ik een soldaat

Het moet niet allemaal Brits of Amerikaans zijn wat blinkt. Ook in eigen land werden er heel wat tijdloze hits geproduceerd. Gorki bijvoorbeeld, de ter ziele gegane band van de betreurde volksheld Luc De Vos, heeft een aantal pareltjes op het palmares staan. Met ‘Mia’ natuurlijk als bekendste, een klassieker die het sowieso goed doet in de tijdloze lijstjes. Maar we vestigen graag de aandacht op deze ‘Ooit was ik een soldaat’, een nummer dat op ‘Boterhammen’ stond, het tweede album dat Gorki in het jaar 1992 uitbracht, en dat door het officiële fanforum van de band als beste song werd verkozen. Wat ons betreft terecht. Het begint met die schuifelende drumpartij, dan de spaarzame, maar hoogst effectieve gitaarriff en vervolgens die breekbare stem van Luc De Vos die een hoogst poëtische, door merg en been gaande tekst debiteert.