Lien De Graeve is Dominique in 'Onder Vuur': "Mijn respect voor de brandweer is gegroeid"

Lien De Graeve groeide op in het West-Vlaamse Hooglede, maar woont intussen met haar Nederlandse man en twee zonen in Antwerpen. Ze is als actrice voornamelijk actief op de planken, maar kreeg na haar studies in Maastricht ook een televisierol in ‘De Rodenburgs’. Daarna volgden bijrollen in series als ‘Witse’, ‘Vermist’, ‘Marsman’, ‘De Ridder’, 'De Twaalf' en 'Chantal'.

Toen het eerste seizoen van ‘Onder Vuur’ verscheen, zei je in een interview dat je blij was om nog eens een televisierol te krijgen met wat meer vlees aan. Krijg je nu vaker zo’n rollen aangeboden?

Lien De Graeve: “Er komen mooie rollen op mijn pad, maar het is niet zo dat ik plots in alle grote films hoofdrollen aangeboden krijg. Ik heb genoeg werk, ook in het theater, dus het blijft zeker goed lopen, maar ik zie bekendheid als iets periodieks. Als ik een paar maanden op de televisie ben, herkennen de mensen me en dan ebt dat weer weg als ik wat minder op het scherm kom. Na ‘De Rodenburgs’ kreeg ik die vraag ook, of ik nu keiveel werk aangeboden zou krijgen. Ik heb wel gevoeld dat daar in de jaren nadien veel uit is gekomen, maar toen was ik ook nog maar net begonnen. Ineens zit je in de fichebakken en met wat geluk - en talent - en wat hulp van de juiste mensen op het juiste moment, krijg je soms mooie kansen."

Je kan ook altijd zelf iets uit de grond stampen, zoals je bewees met Het Eenzame Westen.

Lien: “ Ja, en dat is ook fantastich. De laatste voorstelling die ik met hen heb gespeeld was ‘ZWINS’, samen met Janne Desmet. We hebben die voorstelling drie jaar lang gespeeld, eind september was de laatste. Het was een tragikomisch stuk dat veel mensen heeft geraakt. Dat zijn echt cadeaus. Ik had vroeger een leraar die zei dat we gemiddeld om de zeven jaar in iets zouden spelen waarvan we onder de indruk zouden zijn. In mijn geval blijkt dat toch een pak vaker te zijn. Daar ben ik heel dankbaar voor.”

“De volgende voorstelling van Het Eenzame Westen is ‘SUKR’, maar daar speel ik zelf niet in mee. In maart en april speel ik wel mee in de voorstelling ‘Geen Kersentuin’ van Peter De Graef met Compagnie Cecilia. En daarna beginnen we aan het derde seizoen van ‘Onder Vuur’!”

Daarnaast maak je nog tijd voor heel wat andere artistieke projecten.

Lien: “Ik heb ook nog podcasts gemaakt voor het Cultuurcentrum van Brugge en CC De Spil (in Roeselare, red.). Daarvoor ben ik in de gevangenis en in de psychiatrie mensen gaan interviewen. Op basis van wat ze vertellen, maak ik dan een portret. Onder de noemer Timelock hebben we bijvoorbeels zes gedetineerden die een lange straf uitzitten geïnterviewd in de gevangenis van Brugge. Dan heeft tattoo-artieste Eva Mpatshi op basis van hun verhalen uitwasbare tattoos geschilderd op hun armen. Permanente tattoos mochten niet, ook al vroegen de gedetineerden daar wel om. Dat was heel intens, want sommige van die mannen waren al meer dan tien jaar niet meer aangeraakt en dit was heel intiem. Voor CC De Spil hebben we voor het festival La Folia, een project dat psychische kwetsbaarheid in de kijker zet, vijf portretten gemaakt van mensen in Stuivenberg in Antwerpen. De podcasts kan je op Spotify en iTunes en op de sige van De Spil vinden.”

‘Onder Vuur’ haalt nu kijkcijfers van meer dan een miljoen per aflevering. Is het intimiderend om te weten dat zoveel mensen op zondagavond naar je werk zitten te kijken?

Lien: “De kijkcijfers zijn ontzettend goed, maar ik denk er nooit zo over na. Ik denk dat het pittiger is als je op een WK staat te voetballen. Dan staat heel de wereld naar je te kijken.”

Het blijft niet alleen bij Vlaanderen, want het eerste seizoen staat ook op Netflix en is wereldwijd te zien.

Lien: “De man van een vriendin van me is afkomstig uit Argentinië. Op een dag zei die vriendin dat een Argentijnse vriend hen had gezegd dat hij een erg goede brandweerserie had gezien uit Vlaanderen. Daarvan was ik wel onder de indruk, dat vond ik heel cool. Ik heb hem dan persoonlijk in het Spaans bedankt, met de groetjes van luitenante Meersman De serie heeft een Vlaams karakter, maar de thema’s zijn wel universeel. Brandweermannen hebben ze overal ter wereld, en wat de personages meemaken is herkenbaar. Ik kijk bijvoorbeeld ook graag naar IJslandse televisie als ik wanderlust heb, voor de landschappen en de overweldigende natuur. Het is leuk dat mensen elders in de wereld zo naar België kunnen kijken.”

Je personage belichaamt ook een universeel thema, dat van een vrouw in een typische mannenwereld, die zich iets meer moet bewijzen. Herken je dat uit je eigen leven?

Lien: “ik leef samen met drie mannen, dus soms moet ik wel wat tegengas geven als ze weer eens willen voetballen, crossen en kampen bouwen. Maar ik denk niet dat ik vaak heb moeten knokken tegen mannen.”

Kan je net als je personage hard zijn?

Lien: “Niet echt, behalve als ik kwaad ben. Dan komt mijn West-Vlaams ook altijd boven, dat hangt blijkbaar samen met die oergevoelens (lacht). Ik ben een heel eerlijk iemand en daar kan ik soms hard in zijn, maar in principe ben ik zachtaardig van inborst. Op de set werd me ook af en toe gezegd dat ik te vriendelijk was. ‘Harder! Je moet viezer zijn!’ Dan moet ik die kant even opzoeken, en dat is heerlijk om te doen. Het is leuk om een personage te spelen dat niet dicht bij mezelf staat. Het zou saai zijn als ze zeggen dat ik mezelf mag spelen.”

“Mijn moeder zegt soms dat ik zo kwaad ben als luitenante en ik heb een oudtante die me liever ziet in het echt dan op tv. Dan maak ik haar duidelijk dat dat een personage is, dat Dominique niet vriendelijk moet zijn, dat ze de baas is. ‘Toch heb ik je liever in het echt’, zegt ze dan.”

In het tweede seizoen maken we kennis met enkele nieuwe personages die zich in het brandweerkorps moeten bewijzen. Moesten de acteurs dat ook op de set doen?

Lien: “Zeker niet. Het is niet altijd het geval, maar op deze set werken we met een heel warme, leuke ploeg. Soms is het erg lastig met de pakken en helmen. Het is warm en de interventies zijn lang, maar we maken ook veel plezier samen. En als er nieuwkomers zijn, betrekken we hen meteen in de familie. Ik voel me er in elk geval helemaal thuis.”

Hebben jullie al veel reacties gekregen van brandweerlui?

Lien: “Jazeker. We hebben veel positieve reacties gekregen. Na de eerste twee afleveringen heb ik een e-mail gekregen van een hooggeplaatste officier. Hij schreef dat de serie hem pakte. In de eerste aflevering zat Dominique met een dilemma, want ze moest kiezen tussen de veiligheid van haar brandweerman Orlando (Louis Talpe, red.) en het redden van een slachtoffer. In die twijfel herkende de officier zich helemaal. Van zijn mailtje was ik erg aangedaan.”

“De brandweerlui waren ook kritisch om de foutjes te vermelden. Ze hadden het allemaal gezien. Een keer was er een slang in beeld waar duidelijk geen water in zat, en een andere keer stond op een persluchtschermpje iets dat niet klopte. En Dominique rijdt als officier soms mee met een ambulance, terwijl dat in het echt niet kan. Het zijn details, maar ik snap wel dat ze ons daarop aanspreken. We willen ook dat hun wereld waarheidsgetrouw wordt weergegeven.”

Waren er brandweerlui aanwezig op de set?

Lien: Meestal waren er twee of drie brandweermedewerkers aanwezig om ons te helpen om alles juist te doen. We hebben voor het draaien ook een bootcamp gekregen, om echt te leren blussen en ondergedompeld te worden in die wereld.”

Is je respect voor de brandweer gegroeid door de serie?

Lien: “Absoluut. Ik had er nog nooit bij stilgestaan hoe ongelooflijk het is dat er in ons land, bij een ongeval of een brand, na een paar minuten tien hulpverleners bij je staan. Dat vinden we allemaal vanzelfsprekend, maar dat is het zeker niet. Ze begeven zich in zeer gevaarlijke situaties. De brandweerlui hebben met ons gepraat over hun ervaringen en we zaten allemaal met tranen in de ogen te luisteren. Ze zijn echt helden, en dat zeg ik niet zomaar.”

Bekijk ‘Onder Vuur’ op zondag om 20u25 op Eén of waar je ook bent via Pickx.be of de Pickx-app.