In the spotlight: Nora Dari - “De wereld is mijn speeltuin.”

Films | Als je één ding van Nora Dari kunt zeggen, is het wel dat ze de kansen grijpt wanneer ze zich aandienen. Of, meer nog, dat ze de kansen spot nog voor ze zich openbaren. Want hoe anders verklaar je haar nu al indrukwekkende palmares? Amper 21 is ze en intussen was ze al te zien in de Scandinavische reeks ‘Bullets’, het Franse drama ‘Ghost Tropic’, ‘Panna’ en de populaire reeks ‘WtFOCK’. Vandaag staat ze in de startblokken voor een sprintje richting internationale carrière. Zelf blijft ze daar behoorlijk stoïcijns bij.

Door MF

Gepubliceerd op 19.12.22

3min

Authentiek, pragmatisch, realistisch. Drie vinkjes die perfect aansluiten bij Gen Z, de generatie waartoe Nora Dari wordt gerekend. Nuchter, maar met grote dromen, dat ook. En een allergie voor katten, maar dat geheel terzijde.

Zoals de traditie het wil, beginnen we deze rubriek met een vraag van een collega-acteur. Ahlaam Teghadouini wilde graag weten welke raad je je jongere zelf zou willen geven, wetende waar je nu staat als actrice?
“Koop een videocamera en film jezelf zoveel je kan. Waarom? Om ik het gevoel heb dat hoe ouder ik word, hoe meer speelsheid ik verlies. Als kind heb je een ongebreidelde fantasie, ben je heel puur en is het hele leven een spel. En je gedraagt je daar ook naar. Je leeft minder bewust, doet alles met een heel grote naturel, iets waar ik bij het acteren ook naar streef. Door ouder te worden, verlies je die naturel een beetje en moet je steeds meer moeite doen om dat gevoel op te zoeken. Mocht ik die filmpjes hebben, dan zou ik steeds weer die pure vorm van mezelf kunnen zien, en denken: aha, zo doe je dat!”

Dat is meteen een existentiële binnenkomer.
“Haha, ja. Maar ik ben daar wel erg mee bezig: hoe speel je iets authentiek en leg je je eigen emotie in een rol? Ik probeer elk personage dat ik speel aansluiting te laten vinden bij mijn eigen emotionaliteit of ten minste een link te zoeken tussen wie ik ben en het personage. Doorleefd spelen, dat vind ik erg belangrijk. Als tijdens een casting bijvoorbeeld blijkt dat een andere actrice meer voeling blijkt te hebben met de rol, dan ben ik niet te beroerd om me daar bij neer te leggen. Then it just wasn’t my moment.”

Verraders!

Naast je acteerwerk dook je onlangs ook op in De Verraders. Lag dat binnen of buiten je comfortzone? “Een beetje erbuiten, toch. Ik was erg benieuwd naar hoe het zou zijn om in een non-fictieprogramma mee te draaien, maar ik stelde vast dat ook daar iedereen toch een rol speelt. De ervaring was leuk, maar of ik het opnieuw zou doen? Ik denk het niet. Ik werd ook vermoord, haha. Wel fijn vond ik mijn deelname aan ‘Fear Factor’, ik hou wel van een uitdaging en het verleggen van mijn grenzen.”

Over grenzen gesproken: vandaag zien we steeds meer kleur in Vlaamse reeksen. Er is een nieuwe generatie acteurs opgestaan, met roots ver buiten België. Eindelijk, zeg.
“Ja, dat mag je wel zeggen. Ik stond onlangs op een casting en wie kwam daar ook toe? Ahlaam Teghadouini. De regisseur had twee Belgisch-Marokkaanse actrices uitgenodigd voor twee verschillende rollen. Ik vind dat een bijzonder positieve evolutie, en zeker dat we steeds meer evolueren naar het waarderen van de acteur of actrice om zijn of haar talent, en dat kleur geen issue meer is of roots steeds minder gewicht krijgen. Ik sta bij wijze van spreken soms dichter bij een witte, 34-jarige vrouw uit de Kempen dan bij een vrouw uit Marokko. Ik ben hier opgegroeid, hé.”

Ondertussen kennen ze je ook in Nederland, waar je een rol kreeg in de film ‘Leeuwin’. Die sluit qua thematiek mooi aan bij ‘Panna’: voetballende meisjes.

“Heel leuke ervaring! En in Nederland kijken ze al lang niet meer naar waar je vandaan komt, wel naar je merites. Ik vond het er fantastisch, ook de voorbereiding: ik moest me een Noord-Nederlands accent aanmeten. Hartstikke leuk hooj!”

Prima de luxe. Verder nog internationale plannen?
“Zeer zeker. Mocht ik een interessante aanbieding krijgen uit pakweg Nieuw-Zeeland, ik zou ervoor gaan. Waarom niet? Onlangs werd ik trouwens gecast voor een Engelse film, ‘The Swimmers’, over twee Syrische Olympische zwemsters. De voorbereiding was pittig, en we trainden met de coaches die ook de Marvel-acteurs klaarstomen voor hun rollen. Helaas werd de film helemaal gerecast en zag ik die rol door de neus geboord. Maar ik geloof wel in het internationale verhaal. Met ‘Ghost Tropic’ en ‘Bullets’ heb ik de smaak alleszins te pakken.”

Go wild: als je zou mogen kiezen met wie je kunt samenwerken, wie zou dat zijn?
“Matteo Simoni, sowieso. Fantastisch acteur. Ik ben enorm benieuwd naar zijn rol van Dennis Black Magic in ‘Zillion’, waarvoor hij zich een Genks accent moest aanmeten. Dat wil ik, als Genkse, echt wel horen. En verder? Lubna Azabal, voor haar heb ik veel bewondering. Of Antonio Banderas, voor wie ik sinds ‘Spy Kids’ een grote boon heb. Ja, er zijn nogal wat acteurs met wie ik graag de set zou delen. En regisseurs? Greta Gerwig, nog zo’n klasbak en, uiteraard, Adil en Bilal.”