‘Three Thousand Years of Longing’: volgens critici een prachtige film met een duister kantje

Zo bevat de film volgens critici een zeer racistische en een bijwijlen imperialistische insteek. Het hoofdpersonage Alithea Binnie (Tilda Swinton) is immers een witte Britse vrouw die in de film het Midden-Oosten (en andere delen van de wereld) als haar speeltuin beschouwt. Ze ontmoet bovendien een geest (Idris Elba) die een zwarte huidskleur heeft en die belandt in een machtsrelatie met Alithea omdat zij, en enkel zij, beslist over zijn toekomst en vrijheid. De geest kan niet over zijn eigen lot beslissen en is dus volledig overgeleverd aan de witte vrouw. Die laat het bovendien niet na om haar machtspositie te gebruiken. Ze beschouwt Djinn dan ook als haar bezit …

De geest probeert Alithea toch te overtuigen om drie wensen te maken. Hij vertelt daarom enkele spannende en fantasierijke verhalen die haar inspiratie moeten geven. In deze verhalen zien we echter hoe de oude volkeren uit het Midden-Oosten worden afgeschilderd als barbaren en geweldenaars. Dat is volgens heel wat filmcritici zowel een gemiste kans als een foutieve voorstelling van de aloude werkelijkheid. Er weerklinkt ook kritiek omdat filmregisseur George Miller de vele culturen die het Midden-Oosten rijk is, in de film op een hoopje gooit.

Die filmcritici merkten ook op dat ‘Three Thousand Years of Longing’ vooral een verhaal over liefde is, of beter gezegd: het gebrek daaraan. We zien hoe Alithea zich bijna gevoelloos een weg door het leven baant en op zoek is naar een passionele relatie. Om de leegte in haar leven op te vullen, spant ze de geest voor haar kar en doet ze hem zelf een belofte maken die ze eigenlijk allebei niet in vervulling willen zien gaan… Welke dat is, ontdekt je in ‘Three Thousand Years of Longing’.