Welke lessen kunnen de Rode Duivels trekken uit de interlandbreak?

Defensie blijft kwetsbaar

De grootste verrassing van deze interlandbreak was de selectie van Anderlecht-jonkie Zeno Debast. Martinez toonde daarmee aan dat hij op korte termijn rekent op de 18-jarige verdediger. Hij startte zowel thuis tegen Wales (2-1 winst) als in Amsterdam in de basis op rechts in de driemansdefensie, en hij mag terugblikken op een degelijk debuut. Debast ging evenwel bij de tegendoelpunten tegen Wales en Nederland in de fout. Voor het overige maakte hij een solide indruk. Een fout per match toelaten mag hoegenaamd geen gewoonte worden. Ook moet de belofte duidelijk nog groeien in zijn passing.

Het is moeilijk te zeggen wie de derde positie in onze defensie zou moeten innemen. Toby Alderweireld en Jan Vertonghen zijn zeker van hun plaats, net als Thibaut Courtois tussen de palen. Dedryck Boyata is bijvoorbeeld momenteel (nog) geen titularis bij Club Brugge en speelde geen minuut bij de Belgen in september. Hetzelfde geldt voor Leander Dendoncker. Jason Denayer blijft zelfs clubloos achter…

Ook de linkerflankpositie blijft voor problemen zorgen. Yannick Carrasco en Timothy Castagne verschenen elk een keer aan de aftrap. De speler van Atlético Madrid bracht tegen Wales veel bij in het aanvallende compartiment, maar blijft kwetsbaar op defensief vlak. Op rechts is het een ander verhaal met Thomas Meunier. De verdediger van Borussia Dortmund acteert, zonder echt uit te blinken, vaak solide en consistent.

Middenveld roept vragen op

Vrijwel iedereen vroeg zich af of Axel Witsel geen rijtje achteruit moest schuiven om net zoals bij Atlético Madrid als centrale verdediger te fungeren. De Luikenaar herinnerde eraan dat hij onmisbaar is op de as van het veld om het spel te regelen en het tempo te dicteren. Hij was een van de grootste voldoeningen van eind september.

Youri Tielemans blonk aan de zijde van Witsel niet echt uit tegen Wales. Amadou Onana liet zich als vervanger van Tielemans positief opmerken tegen Nederland met zijn interventies en infiltraties. Beide profielen kunnen hun nut bewijzen voor de nationale ploeg en wat concurrentie zal Tielemans alleen maar goed doen.

Aanval mist Romelu Lukaku als speerpunt

Kevin De Bruyne blijft op een ander niveau presteren. Zowel tegen Wales als Nederland was hij een klasse apart. We kunnen alleen maar hopen dat de aanvallende middenvelder niet geblesseerd raakt en zijn huidige vorm kan doortrekken op het WK.

Eden Hazard slaagde er niet in de critici de mond te snoeren. De kapitein had als basisspeler in beide partijen weinig invloed op het spel. Het lijkt erop, mede door zijn situatie bij Real Madrid, dat hij niet op topniveau zal aantreden in Qatar.

In de punt van de aanval viel het gemis van Romelu Lukaku op. De Belgen sprongen weinig efficiënt om met hun bij elkaar gevoetbalde kansen. Dat werd tegen Nederland pijnlijk duidelijk. Michy Batshuayi gaf een slordige indruk en Charles De Ketelaere, zijn vervanger in de tweede helft, mist automatismen. Loïs Openda, Leandro Trossard en Dodi Lukebakio kregen dan weer te weinig speeltijd om degelijk beoordeeld te worden.