15 jaar 'Into the Wild': hoe elk onderdeel het andere complimenteert

De ene ziet het verhaal van Chris McCandless als dat van een moderne held die aan de sleur van het dagelijkse leven ontsnapt door radicaal zijn eigen weg te zoeken. Hij verwerpt alles wat materieel is om zijn leven te wijden aan ervaringen. Sommigen interpreteren zijn omzwervingen als een zoektocht naar wie hij is, maar zijn zus Carine geeft er een andere invulling aan. “Hij wist exact wie hij was en zocht naar een plekje in de wereld waar hij helemaal zichzelf kon zijn. Hij zocht eerlijkheid en puurheid, dingen die hij tijdens zijn jeugd niet kon ervaren.”

De andere ziet McCandless dan weer als een roekeloze egoïst, die zijn familie en naasten verwierp en van zijn studiegeld profiteerde door ermee te reizen (ook al gaf hij eigenlijk al zijn geld weg en reisde hij zo goed als zonder budget). Maar hoe je ook over McCandless denkt, iedereen kan zich wel vinden in zijn inspirerende levensvisie. Iedereen droomt er wel eens van om alle normen overboord te gooien en helemaal je eigen zin te doen. Chris deed het echt.

Regisseur Sean Penn vond met Emile Hirsch een ideale hoofdrolspeler. Niet alleen lijkt hij fysiek wel wat op de foto’s die we hebben van de echte McCandless met de ongetemde bruine haren, maar hij belichaamt ook de diepe waardering die Alexander Supertramp had voor de natuur. Wanneer Hirsch zijn brede glimlach opzet bij het zien van een prachtig uitzicht of wanneer hij bedachtzaam in de verte tuurt, schijnbaar op zoek naar de avonturen die daar nog te ontdekken vallen, voelen we exact hoe McCandless zich gevoeld moet hebben.

Maar ook: Hirsch straalt een ietwat naieve jongensachtigheid uit. Hij is op een geloofwaardige manier stuntelig. Immers, ook McCandless wist eigenlijk niet zo goed waar hij aan begon en was bij zijn omzwervingen vaak niet goed genoeg voorbereid. Voeg daar nog een paar uitmuntende nevenrollen aan toe (Marcia Gay Harden en William Hurt als zijn goedbedoelende, maar conservatieve ouders, Vince Vaughn als een zorgzame vaderfiguur en een piepjonge Kristen Stewart, om er maar enkelen te noemen) en je kan gerust van een topcast spreken.

Of je nu houdt van de aanpak van McCandless of niet – de beelden van ‘Into the Wild’ geven je vast en zeker zin om de wereld te gaan verkennen. Besneeuwde bergen, groene valleien, kolkende rivieren en stoffige landerijen zijn het decor waarin het verhaal van McCandless zich afspeelt en de camera’s van Sean Penn brengen die mooiste delen van de Verenigde Staten op magistrale wijze in beeld. En dat houdt steek, want als kijker helpen die beelden je helemaal begrijpen waarom Chris vertrokken is.

Wat ook helpt, is het feit dat de filmstijl helemaal anders wordt zodra Chris even in een stad loopt. Ineens zien we geen vredige, wijde shots vol pracht, maar wel claustrofobische en gejaagde beelden. Een schril contrast dat je opnieuw moet helpen voelen hoe Chris zich voelde tussen al dat beton en glas.

Een tip voor je volgende roadtrip: zodra je thuis vertrekt, leg je de soundtrack van ‘Into the Wild’ op. Zelfs als je gewoon een ritje naar de supermarkt maakt, zal je het gevoel hebben dat je op een enorm avontuur vertrekt. Eddie Vedder, de frontman van Pearl Jam en een man die filosofisch veel gemeen heeft met McCandless, was de ideale kandidaat om de muziek bij de film te bedenken. Hij zet het verhaal van Chris kracht bij met zijn open gitaarakkoorden, teksten over de wijde wereld in trekken en wolfachtig gehuil vol emotie.

De nummers die Vedder schreef bij de film verdienen alle lof die ze krijgen, maar daarbij mag ook het werk van Michael Brook en Kaki King niet vergeten worden. Zij schreven de minder opvallende instrumentale muziek die op de achtergrond te horen is. Met hun folkachtige sfeermuziek zijn zij een stille kracht achter de film. Bovenal complimenteert elk element van de film, van de cast tot de beelden en de soundtrack, elkaar perfect.