Sterallures: de twee seconden te veel voor Meldrick Taylor

‘2 Seconds from Glory’, zo heet de autobiografie van Meldrick Taylor die in 2009 verscheen. Daarmee nog maar eens het besef onderstrepend dat zijn carrière en leven er heel anders hadden kunnen uitzien mocht dat ene moment anders gelopen zijn. In maart van 1990 kreeg de Amerikaanse profbokser de kans om zich tot een van de grootste kampioenen van zijn generatie te kronen. Las Vegas was het decor voor een fel geanticipeerd titelgevecht bij de lichtgewichten tegen de ongenaakbaar gewaande Julio César Chávez. Het duel duurde voor Taylor echter net 2 seconden te lang.

Een rastalent

Meldrick Taylor groeide op in Philadelphia, een waar boksmekka waar ook de legendarische Joe Frazier vandaan kwam, en toonde al op jonge leeftijd zijn talent in de vechtsport. Op de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles pakte hij een gouden medaille in zijn gewichtsklasse, de vedergewichten. Taylor was toen pas 17 jaar oud, waarmee hij een van de jongste olympische kampioenen ooit werd.

In 1988 werd hij IBF-wereldkampioen bij de superlichtgewichten door titelhouder Buddy McGirt volledig in de vernieling te meppen. “Ik wilde mij vanaf de start doen gelden, maar hij sloeg 100 keer zo hard als ik”, zou McGirt daar later over vertellen. “Daarop heb ik mijn tactiek meteen aangepast, maar wat ik ook probeerde, niets werkte.” De verliezer van die titelkamp mocht -of moest, het is maar hoe je het bekijkt- het opnemen tegen Julio César Chávez, een Mexicaanse pitbull. Ondanks zijn zege vroeg Taylor of hij de plek van McGirt mocht innemen. Zijn promotor, Dan Duva, wist er uiteindelijk zelfs een nieuw titelgevecht uit te sleuren: de WBC-kampioenschapsring bij de superlichtgewichten.

Legendarische avond

De titelkamp vond plaats op 17 maart 1990 in de Hilton Arena van Las Vegas, dezelfde plek waar enkele weken voordien ene Mike Tyson ten onder ging tegen Buster Douglas. De Amerikanen waren dus op zoek naar een nieuwe boksheld. Jim Lampley, een gerespecteerd sportjournalist uit die periode, schetste de context van het duel: “Chavez en Taylor hoorden op dat moment bij de vijf beste boksers ter wereld, over alle gewichtsklassen heen. Iedereen keek uit naar die confrontatie, het moest een legendarische avond worden.”

In de zaal zaten 9800 toeschouwers op elkaar gepakt. Waarvan er naar verluidt 7000 voor Chavez waren gekomen, een echte Mexicaanse overrompeling, waardoor Taylor zowaar een uitwedstrijd bokste. Maar net zoals tegen McGirt nam Taylor het heft meteen in handen, met zijn snelle opeenvolging van harde slagen domineerde hij Chávez tijdens de eerste rondes. De verbaasde Mexicaan wist niet wat hem overkwam en zag ronde na ronde in het voordeel van zijn Amerikaanse opponent afklokken. Na negen rondes stond het al zo goed als vast dat Taylor de kamp zou winnen als het op punten aankwam.

Radicale omwenteling

Het sein voor Chavez om de strategie te veranderen. Stilaan veranderde ook het gezicht van Taylor, die sterretjes zag en nagenoeg met de ogen dicht bokste. Letterlijk. Een onopvallende elleboog die Chávez in de tweede ronde had uitgedeeld, zorgde voor een oogkasbreuk die stilaan zijn tol begon te eisen. In plaats van de resterende rondes te proberen overleven en slim gebruik te maken van de ruimte in de ring, koos Taylor nog steeds vol voor de aanval. Hij liep op enkele rake counters.

Op 24 seconden van het einde vuurde Chávez een verwoestende rechtse op Taylor af, waarbij de Amerikaan aan het wankelen ging en finaal tegen de vlakte ging. Nadat scheidsrechter Richard Steele 9 seconden aftelde, kwam Taylor net op tijd weer te been. Tweemaal vroeg Steele aan de verdwaasde Taylor of hij oké was. Omdat tweemaal een antwoord uitbleef, besliste de scheidsrechter om de kamp stil te leggen. Chávez won met technische knock-out. Er waren nog 2 seconden te gaan. Had Taylor dus iets sneller gereageerd en die 2 seconden volgemaakt, was hij wellicht op punten uitgeroepen tot winnaar van de kamp. Richard Steele heeft altijd volgehouden dat het de enige juiste beslissing nam door de kamp voortijdig te stoppen, voor het welzijn van de Amerikaan.

Nu ja, die kwam sowieso flink gehavend uit de strijd en moest zelfs meteen afgevoerd worden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Hij zou herstellen en een jaar later, in 1991, de WBA-titel pakken bij de lichtgewichten. Taylor bleef profbokser tot begin jaren 2000, maar de nederlaag tegen Chávez… neen, die blijft hem tot op vandaag achtervolgen. “Een nederlaag had ik kunnen aanvaarden, maar niet op die manier. Ik kan nog altijd niet geloven dat Steele die beslissing nam in zo’n belangrijke wedstrijd”, aldus Taylor.

Fan van deze reeks? Lees dan zeker ook eens onze vorige bijdrage over Mike Marsh.