Vijf blikvangers op de affiche van Maanrock

Willy Organ is de artiestennaam van Simon Platteau, een zanger-muzikant die een geestige pastiche van de Vlaamse charmezanger neerzet. Het typetje schippert muzikaal tussen schlager en disco en zweeft tekstueel ergens tussen ironie, sentimentaliteit, moedwillige cringe en ernst. Zijn personage is een tragisch dorpsfiguur die top-of-the-bill is op de lokale boerenfuif in een oer-Vlaamse parochiezaal. De loser die voldoende zelfrelativering bezit om zijn leventje op een notenbalk te ontleden. En wat blijkt: zijn absurdistische creaties spreken aan in hun eenvoud en humor.

Deze Gentse underdog bezingt de helaasheid der dingen met een ironische knipoog, op een bedje van eighties synths en retrobeats, die met een aanstekelijke schwung de grens tussen fout, goedkoop en onweerstaanbaar aftasten. Met zijn Nederlandstalige teksten veroverde Willy Organ een uniek cultplaatsje in het genre van de Vlaamse popmuziek. Voor of tegen: amusement verzekerd met deze weemoedige clown van het Vlaamse levenslied.

De eerste keer dat een EP van Tin Fingers de oren van het grote publiek bereikte, was in 2017. Daarvoor was de band al vijf jaar actief, maar wisselden ze nog erg vaak van sound. Waar ze eerst nog veel folkinvloeden en psychedelische sferen uitstuurden met hun muziek, evolueerden de mannen uiteindelijk naar een originele indiepopsound. Hun eerste EP ‘No Hero’ was een werk van lange adem, maar dat was het helemaal waard. De muziek van Tin Fingers kan je omschrijven als indiepop met invloeden van de jaren tachtig, sappige synthesizers en een hoge coolfactor.

Met slechts één EP achter hun naam stonden Felix Machtelinckx en co. in 2018 op Pukkelpop, en ook de Ancienne Belgique heeft geen geheimen meer voor hen. Een langspeeldebuut drong zich op, en dat zag in juni vorig jaar het levenslicht. ‘Groovebox Memories’ werd met lof overladen: “Een ijzersterk, perfect uitgebalanceerd langspeeldebuut, waarmee Tin Fingers het Belgische indiecircuit in één klap verrijkt met een retrosound zoals geen Belg het hen ooit voordeed”, schreef Metro. Dat belooft.

De Belgische elektropunkband Compact Disk Dummies treedt al veertien jaar op, maar werd pas echt bekend toen ze in 2012 Humo’s Rock Rally wonnen. Frontmannen zijn Janus en Lennert genaamd: twee broers die zelfs de meest troosteloze koffietafel in feeststemming kunnen brengen.

Hun eerste EP kwam uit in maart 2013, getiteld 'Mess With Us'. Met de hit 'The Reeling' maakten ze aanvankelijk vooral in Nederland naam. Het eerste album van de broers kwam uit in 2016, ‘Silver Souls’, een tien songs tellend album dat hun talent alleen maar bevestigde.

Amper vijf maanden na de release van EP ‘Satellites’ (2019) hadden de broers uit Desselgem al een tweede album klaar. De futuristische koortsdroom ‘Neon Fever Dream’ (2020) kwam binnen op de vierde plek in de Ultratop. Leadsingle ‘I Remember’ belandde op de eerste plaats in ‘De Afrekening’ van Studio Brussel. Opvolgers ‘Matter of Time’ en ‘On Repeat’ waren goed voor een top 5-notering.

In 2019 stond Compact Disk Dummies voor de derde keer op Pukkelpop, ditmaal voor het eerst met een drummer, Robin Wille. Datzelfde jaar wonnen de twee de MIA voor ‘Beste Dance’.

Fans van dit duo zijn zonder twijfel gespecialiseerd in headbangen. The Subs (als duo of trio) is het project van Jeroen De Pessemier, alias Papillon, en Wiebe ‘Tonic' Loccufier. Sinds 2006 hebben ze vier platen op de teller staan en bouwden ze een stevige reputatie van zalen in lichterlaaie te zetten met vette beats en stagediving.

Debuutalbum ‘Subculture’ (2008) was een succes, met o.a. singles als ‘Music Is the New Religion’, ‘Papillon’ en ‘Kiss My Trance’. Volgens Humo was het de beste Belgische danceplaat van het jaar. Op hun derde plaat weerklinken enkele bekende gastartiesten, zoals Selah Sue, Jean-Pierre Castaldi, Jay Brown en Danny Greene. Ook Colonel Abrams werkte mee aan de plaat, die een cover van diens funky streetwise R&B-hit ‘Trapped’ bevat. De legendarische Amerikaanse zanger zakte helemaal af naar The Subs-thuisbasis Gent om de vocals op te nemen in hun studio.

Met hun kraakverse single ‘Lick It’ bewijzen The Subs dat ze na al die jaren nog steeds in de voorhoede van de Belgische dancescene vertoeven. “‘Lick It’ zou perfect in een film als ‘New Kids’ passen en bijgevolg grote menigtes aan het springen kunnen brengen. Speciaal, maar plezant”, zo omschreef muzieksite Dansende Beren de single.

De Kreuners werden opgericht in 1978 en deden dat jaar mee aan de eerste Humo's Rock Rally. Twee jaar later braken ze door met de single ‘Nummer Eén’, waarna nog een hele schare hits volgde. Onder meer ‘Layla’, ‘Maak Me Wakker’ en ‘Ik Wil Je’ staan intussen in het Vlaamse collectieve geheugen gegrift.

De band rond frontman Walter Grootaers ontving eind 2012 een Lifetime Achievement Award op de MIA’s. Na 34 jaar zetten ze er dat jaar immers een punt achter. Van de oorspronkelijke line-up bleven toen enkel Grootaers zelf en gitarist Erik Wauters over. Ook drummer Ben Crabbé en tweede gitarist Jan Van Eyken draaiden al sinds de jaren tachtig mee.

In 2018 volgde echter een reünie met een reeks nieuwe optredens. Grootaers en co. lanceerden met ‘Viktoria’, een cover van de gelijknamige song van The Kinks, zelfs een gloednieuwe single. “We klinken beter dan ooit”, vertelde Grootaers toen aan Het Laatste Nieuws. “Of beter nog: we gaan eindelijk goed klinken”, lachte hij.

Anno 2022 zijn De Kreuners weer helemaal terug met tal van festivaloptredens en ook enkele tv-optredens, zoals bij ‘Zomerhit’ en ‘Tien Om Te Zien’.